- wymowa:
- IPA: [ˈbɛrwɔ], AS: [beru̯o] ?/i
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) ozdobna pałka będąca insygnium królewskim; zob. też berło w Wikipedii
- (1.2) eduk. (w szkołach wyższych) insygnium rektorskie
- (1.3) bot. Pedicularis sceptrum-carolinum L.[1], gnidosz królewski, gatunek półpasożytniczych roślin zielnych z rodzaju gnidosz; zob. też gnidosz królewski w Wikipedii
- (1.4) rodzaj drążka z poprzeczką, na której umieszcza się sokoła
- (1.5) gw. więzienna szczotka do czyszczenia toalet[2]
- odmiana:
- przykłady:
- (1.1) Berło jest jednym z trzech najczęściej spotykanych symboli władzy królewskiej, obok korony i jabłka.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) daw. sceptr
- (1.4) gw. więzienna bejza, lola[2]
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) regalium
- (1.3) roślina
- (1.4) drążek
- (1.5) szczotka
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- (1.4) gw. więzienna berłem kogoś pokropić[2]
- etymologia:
- czes. berla < łac. ferula[3]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) sceptre, amer. scepter
- arabski: (1.1) صولجان m
- asturyjski: (1.1) cetru m
- baskijski: (1.1) zetro
- białoruski: (1.1) скіпетр m
- bułgarski: (1.1) жезъл m, скиптър m
- czeski: (1.1) žezlo n
- duński: (1.1) scepter n
- esperanto: (1.1) sceptro
- francuski: (1.1) sceptre m
- galicyjski: (1.1) cetro m
- gruziński: (1.1) სკიპტრა
- hiszpański: (1.1) cetro m; (1.3) estafisagria ż, abarraz m, hierba piojera ż; (1.4) alcándara ż, cetro m, percha ż
- interlingua: (1.1) sceptro
- japoński: (1.1) 王笏
- kataloński: (1.1) ceptre m
- koreański: (1.1) 왕홀 (wangol)
- litewski: (1.1) skeptras m
- niemiecki: (1.1) Zepter, Szepter; (1.3) Karlszepter
- portugalski: (1.1) cetro m
- rosyjski: (1.1) скипетр m
- słowacki: (1.1) žezlo n
- tajski: (1.1) คทา
- tamilski: (1.1) செங்கோல்
- ukraiński: (1.1) скіпетр m
- wilamowski: (1.1) berłuø n, berło n; (1.2) berłuø n, berło n; (1.3) berłuø n, berło n; (1.4) berłuø n, berło n
- źródła:
Maciej Szaszkiewicz, Słownik gwary więziennej, w: Tajemnica grypserki. Cz. II, Kraków 1997, s. 186.
Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 28.