apokryf

apokryf (język polski)

wymowa:

IPA: [aˈpɔkrɨf], AS: [apokryf] ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	apokryf	apokryfy
dopełniacz	apokryfu	apokryfów
celownik	apokryfowi	apokryfom
biernik	apokryf	apokryfy
narzędnik	apokryfem	apokryfami
miejscownik	apokryfie	apokryfach
wołacz	apokryfie	apokryfy

(1.1) rel. księga religijna, którą dany Kościół uważa za niezgodną ze swoją doktryną; zob. też apokryf w Wikipedii

(1.2) przen. utwór rzekomo autentyczny, np. podrobione dzieło wielkiego pisarza lub recenzja nieistniejącej książki

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Za apokryfy uznano pisma niepewnego pochodzenia, które nie zostały przyjęte do kanonu pism świętych.

(1.2) Apokryfy Lema to zbiór recenzji i wstępów nieistniejących książek.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) pseudoepigraf

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. apokryficzny

przysł. apokryficznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. ἀπόκρυφος (apókryphos)^[1] → ukryty, tajemny

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) apocrypha
• białoruski: (1.1) апокрыф m
• bułgarski: (1.1) апокриф m; (1.2) апокриф m
• hiszpański: (1.1) libro apócrifo m
• niemiecki: (1.1) Apokryph n; (1.2) Apokryph n
• nowogrecki: (1.1) απόκρυφα βιβλία n lm
• rosyjski: (1.1) апокриф m; (1.2) апокриф m
• słowacki: (1.1) apokryf m
• ukraiński: (1.1) апокриф m
• węgierski: (1.1) apokrif

źródła:

1. Leksykon religioznawczy, Wydawnictwo Współczesne, Warszawa 1998, s. 10.

apokryf (język czeski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	apokryf	apokryfy
dopełniacz	apokryfu	apokryfů
celownik	apokryfu	apokryfům
biernik	apokryf	apokryfy
wołacz	apokryfe	apokryfy
miejscownik	apokryfu	apokryfech
narzędnik	apokryfem	apokryfy

(1.1) apokryf

odmiana:

(1.1)

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. apokryfní

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

apokryf (język duński)

wymowa:

IPA: [ɑpoˈkʁyf]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) apokryf

przymiotnik

(2.1) apokryficzny

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(2.1) apokryfisk

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. apokryfisk

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

apokryf (język słowacki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

(1.1) apokryf^[1][2]

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. apokryfista m

przym. apokryfický, apokryfný

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

1. Hasło „apokryf” w: Slovník súčasného slovenského jazyka A – G [Słownik współczesnego języka słowackiego A – G], gł. red. Klára Buzássyová i Alexandra Jarošová, Veda, vydavateľstvo Slovenskej akadémie vied, Bratysława 2006, ISBN 978-80-224-0932-4.
2. Zofia Jurczak-Trojan, Halina Mieczkowska, Elżbieta Orwińska, Maryla Papierz, Słownik słowacko-polski, t. I, A-Ô, TAiWPN Universitas, Kraków 2005, ISBN 83-242-0569-1, s. 12.