świtanie

świtanie (język polski)

świtanie (1.2)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	świtanie
dopełniacz	świtania
celownik	świtaniu
biernik	świtanie
narzędnik	świtaniem
miejscownik	świtaniu
wołacz	świtanie

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	świtanie	świtania
dopełniacz	świtania	świtań
celownik	świtaniu	świtaniom
biernik	świtanie	świtania
narzędnik	świtaniem	świtaniami
miejscownik	świtaniu	świtaniach
wołacz	świtanie	świtania

(1.1) rzecz. odczas. od świtać

(1.2) zob. świt

odmiana:

(1.1) blm,

 

(1.2)

 

przykłady:

(1.2) Miłość wasza podobna do chmur na świtaniu • albo do rosy, która prędko znika.^[1]

(1.2) I wszedł na górę, łamał chleb i spożywał, a mówił jeszcze długo, bo aż do świtania.^[2]

składnia:

kolokacje:

(1.2) o / na świtaniu • przed świtaniem

synonimy:

(1.2) świt, brzask, jutrzenka

antonimy:

(1.1) nieświtanie

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. świt n, Świteź ż, świtezianka ż, świtówka ż, przedświt m, zaświtanie n

czas. świtać ndk., zaświtać dk.

przym. świtowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. świtać < pol. świt

uwagi:

tłumaczenia:

(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: świt

• węgierski: (1.1) hajnalodás

źródła:

1. Księga Ozeasza 6, 4b.
2. Dzieje Apolstolskie 20, 11.