Wojciech Ślączka
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Ślączka (ur. 14 kwietnia 1851 w Brzozowie, zm. 29 kwietnia 1925 w Sanoku) – polski doktor praw, adwokat, oficer, radny powiatowy i miejski w Sanoku, działacz niepodległościowy i społeczny.
.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
adwokat |
| Narodowość | |
| Tytuł naukowy |
doktor praw |
| Rodzice |
Antoni, Katarzyna |
| Małżeństwo |
1. Bronisława, 2. Helena |
| Dzieci |
Kazimierz, Zofia, Janina, Sylwia, Aleksander, Roman |
.jpg) | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
.jpg)
Wojciech Ślączka[a] urodził się 14 kwietnia 1851 w Brzozowie[1]. Był synem Antoniego Ślączki (1824-1898[b], właściciel gruntów, członek Rady c. k. powiatu brzozowskiego z grupy większych posiadłości[2]) i Katarzyny z domu Lorenc (1826-1895[3])[1] oraz bratem Anny (1852-1895[4]). Ukończył naukę w C.K. Gimnazjum w Przemyślu[5][6].
W C.K. Armii na początku 1873 został mianowany na stopień porucznika piechoty w rezerwie z dniem 1 listopada 1872[7][8]. Od tego czasu do końca 1881 pozostawał oficerem w rezerwie z przydziałem do 45 pułku piechoty w Sanoku[9][10]. Po przeniesieniu do C.K. Obrony Krajowej został zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty w rezerwie z dniem 1 listopada 1872[11]. Na początku stycznia 1881 ogłoszono jego zaszeregowanie do grupy oficerów stanu nieaktywnego z przydziałem do galicyjskiego batalionu piechoty obrony krajowej nr 64 w Żółkwi[12], z którym pozostawał do około 1883[13][14].
Jako praktykant sądowy na początku 1876 został mianowany auskultantem[15]. W charakterze auskultanta Galicji wschodniej około 1876/1877 był przydzielony do C.K. Sądu Powiatowego w Bóbrce[16], a około 1877/1878 do C.K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie[17]. Później uzyskał stopień doktora praw. Na początku stycznia 1883 ogłaszał w prasie, że otworzył kancelarię adwokacką w Buczaczu[18]. Pod koniec tego roku został wpisany na listę adwokatów w okręgu Izby stanisławowskiej jako urzędujący z siedzibą Buczaczu (analogicznie dr Teodozy Hubrich)[19]. W marcu 1886 ogłoszono, że jako adwokat zamierza przenieść się z Buczacza do Sanoka z dniem 1 maja 1886[20] i maju 1886 ogłaszał już w prasie otwarcie swojej kancelarii tamże[21][22][23][24]. Od tego czasu pracował w Sanoku[25]. Urzędował przy ulicy Tadeusza Kościuszki[26]. Należał do Przemyskiej Izby Adwokatów[27]. Około 1886/1887 figurował jako adwokat jednocześnie przy C.K. Sądzie Powiatowym w Sanoku i przy C.K. Sądzie Powiatowym w Buczaczu[28]. Następnie, od 1887 był adwokatem przy ustanowionym w tym roku C.K. Sądzie Obwodowym w Sanoku, pozostając w tym zawodzie przez wiele kolejnych lat do 1914[29].
Działał społecznie. 21 maja 1881 został wybrany naczelnikiem ochotniczej straży pożarnej w Sanoku, po czym 13 sierpnia tego roku zrezygnował z tej funkcji wskutek wyjazdu z miasta (następcą został Leopold Biega)[30]. Zasiadał we władzach wydziału[31][32] oraz komisji kontrolującej[33] Koła Towarzystwa Szkoły Ludowej w Sanoku. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (1890, 1906, 1919, 1924)[34][35][36][37]. Jego nazwisko zostało umieszczone w drzewcu sztandaru TG Sokół w Sanoku, na jednym z 125 gwoździ upamiętniających członków[38]. W 1904, 1905, 1907 był wybierany członkiem wydziału Bursy Jubileuszowej im. Cesarza Franciszka Józefa w Sanoku[39][40][41]. W 1908 był członkiem zarządu powiatowego Kółek Rolniczych w Krośnie[42]. Był członkiem czynnym zwyczajnym Towarzystwa dla Popierania Nauki Polskiej we Lwowie[43][44][45][46], od 1912/1913 członkiem Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych[47][48]. 6 maja 1922 został wybrany członkiem wydziału Izby Adwokatów w Przemyślu[49]. Prywatnie zajmował się hodowlą gołębi, królików i kur[50] minorek czarnych[51][52]. W listopadzie 1895 został wybrany członkiem wydziału Towarzystwa Kasyna w Sanoku[53]. W 1904 został wybrany jednym z dyrektorów Towarzystwa Kasy Zaliczkowej w Sanoku na okres sześciu lat[54][55]. Był członkiem zwyczajnym Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego[56][57][58][59]. Był jednym z założycieli stowarzyszenia Towarzystwo Młodzieży Polskiej „Znicz” w Sanoku, powołanego 17 lipca 1904, zostając jego członkiem wspierającym[60], a na początku 1905 został wybrany członkiem sądu polubownego tej organizacji[61]. Był członkiem komisji rewizyjnej Towarzystwa Pszczelniczo-Ogrodniczego w Sanoku[62], członkiem komitetu organizacyjnego Krajowy Zjazd Strażacki w Sanoku zorganizowany w lipcu 1904[63]. Na przełomie lipca i sierpnia 1911 został członkiem rady nadzorczej Domu Handlowo-Przemysłowego w Sanoku[64]. 15 marca 1904 został wybrany przewodniczącym (prezesem) dyrekcji założonej w tymże roku Kasy Oszczędności Miasta Sanoka[65][66] i pełnił to stanowisko w kolejnych latach[67]. Od około 1911 był członkiem wydziału Związku Galicyjskich Kas Oszczędności we Lwowie[68][69][70]. Został wiceprezesem założonej 11 stycznia 1903 w Sanoku pierwszej filii lwowskiego Towarzystwa Chowu Drobiu, Gołębi i Królików oraz został jej członkiem[71][72][73]. W 1924 subskrybował akcje założonego wówczas Banku Polskiego[74].
Był działaczem ruchu narodowo-demokratycznego (wraz z nim m.in. Paweł Biedka, Adam Pytel, Aleksander Iskrzycki)[75]. Był radnym miejskim: kadencji od 1890[76], od 1893[77], od 1897 asesor[78], 22 grudnia 1898 ponownie asesor[79], kadencje od 1900 (asesor)[80], od 1903[78], w 1907[81][82][83], w 1910[84], w 1912 w nowej radzie po przyłączeniu do Sanoka gminy Posada Sanocka[85], 1914[86]. Został reprezentantem ze strony miasta na organizowany w Sanoku w dniach 23-25 lipca 1904 zjazd delegatów ochotniczych straży pożarnych[87]. Około 1906 został asesorem w magistracie miasta Sanoka[88][89][90][91]. W 1912 został wybrany członkiem Rady c. k. powiatu sanockiego z grupy gmin miejskich[92][93][94][95][96]. W latach 1904-1908 był wydawcą pisma „Gazeta Sanocka”, którego redaktorem był Aleksander Piech[97][98][99]. Był redaktorem merytorycznym „Tygodnika Ziemi Sanockiej”[100][101].
Po wybuchu I wojny światowej od 18 września 1914 przebywał w Pradze[102]. Został wiceprezesem Komitetu Wychodźców Galicyjskich w Pradze[103][104]. Później w czasie wojny, po utworzeniu Naczelnego Komitetu Narodowego, został członkiem Powiatowego Komitetu Narodowego w Sanoku[105]. 20 października 1918 stanął na czele Komitetu (Towarzystwa) Samoobrony Narodowej[106][107][108][109] (wraz z nim funkcjonowały w nim osobistości miejskie, m.in. Paweł Biedka, Feliks Giela, Michał Słuszkiewicz, Adam Pytel, Jan Rajchel, Karol Zaleski oraz wojskowi kpt. Antoni Kurka i kpt. Franciszek Stok), który 31 października/1 listopada 1918 dokonał bez walk przejęcia władzy w Sanoku[110][111][112][113]. Był radnym pierwszej powojennej kadencji od 1919[114], od 1924[115].
b.jpg)
Zmarł 29 kwietnia 1925 w Sanoku w wieku 74 lat[116][117]. Został pochowany w głównej alei cmentarza przy ul. Rymanowskiej w Sanoku po pogrzebie pod przewodnictwem ks. Franciszka Witeszczaka[116][118]. Po śmierci Wojciecha Ślączka jego substytutem w Okręgu Izby Adwokackiej w Przemyślu został ustanowiony sanocki adwokat dr Adolf Bendel[119].
Życie prywatne
Podsumowanie
Perspektywa
Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z około 1905 Wojciech Ślączka został uznany przynależnym do gminy Sanok[120]. Był żonaty z Bronisławą z domu Mysłowską herbu Nałęcz (ur. 1856 w Brzostku, zm. 28 lutego 1903 w Sanoku[1][121]). Ich dziećmi byli: Kazimierz (ur. 1885 w Buczaczu, zm. 1971, inżynier[122], oficer Legionów Polskich, kapitan rezerwy Wojska Polskiego[123]), Zofia Klara (1887-1890[124][125]), Janina Aleksandra (1889-1979[126][127], nauczycielka, od około 1911 w trzyklasowej szkoły wydziałowej męskiej w Sanoku połączonej z czteroklasową szkołą pospolitą w Sanoku[128][129]), Sylwia Klementyna (1891-1893[130][131]), Aleksander Wojciech (1893–1940, lekarz, jeden z twórców neurochirurgii polskiej, kapitan Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[132][133], Roman (1895-1967, doktor praw, adwokat i radca prawny[134][135][136]). Wkrótce po śmierci żony Bronisławy 18 czerwca 1904 Wojciech Ślączka ożenił się powtórnie i do końca życia był żonaty z Heleną Józefą z domu Pollak (ur. 1867, córka Karola, siostra Karola i Michała)[1], nauczycielką w trzyklasowej szkole wydziałowej żeńskiej połączonej z czteroklasową szkołą pospolitą w Sanoku[116][c][137], spensjonowana w 1928[138], zm. 1950 w Iwoniczu[139]). Do rodziny Ślączków należała w Sanoku kamienica przy ulicy Tadeusza Kościuszki, gdzie obecnie pod numerem 26 mieści się główny oddział Poczty Polskiej w mieście[37][140][141] (po zakończeniu II wojny światowej gmach został przejęty od dr. Romana Ślączki[142]).
Położone obok siebie pomniki nagrobne Bronisławy i Wojciecha Ślączków wykonał artysta rzeźbiarz Józef Aszklar[37][143]. Zostały uznane za obiekty zabytkowe i podlegają ochronie prawnej[144][145].
Uwagi
- W ewidencji wojskowych C.K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Adalbert Slączka” wzgl. „Slącka”.
- W ewidencji internetowej błędnie podpisany imieniem „Antonina”.Antonina Ślączka. cmentarz.pgk-brzozow.pl. [dostęp 2020-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-12)].
- Według wpisu w księdze parafialnej Wojciech Ślączka przeżył w małżeństwie z Heleną 18 ostatnich lat życia, jednak zaprzeczają temu informacje w Szematyzmach, zgodnie z którymi w wydaniu z 1904 figurowała „Helena Pollakówna”, a w wydaniu z 1905 widniała już „Helena Ślączkowa”, natomiast w wydaniu z 1912 została wskazana jako „Helena z Pollaków Ślączkowa”. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1904. Lwów: 1904, s. 632. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1905. Lwów: 1905, s. 633. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 776.
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.