Ulica Nowowiejska w Warszawie

Przebieg

Ulica położona jest równoleżnikowo. Biegnie od placu Zbawiciela do ulicy Krzywickiego. Po drodze krzyżuje się i spotyka z następującymi ulicami i placami:

ul. Krzywickiego
ul. Referendarską
ul. Sędziowską
al. Niepodległości
ul. Rektorską
pl. Politechniki (z ulicami: Lwowską, Noakowskiego, Polną oraz J. i J. Śniadeckich)
ul. Waryńskiego
pl. Zbawiciela (z ulicami: Marszałkowską, Mokotowską i al. Wyzwolenia)

Na odcinku od placu Zbawiciela do placu Politechniki jest ulicą jednokierunkową. Na całej długości ulicy poprowadzona jest linia tramwajowa.

Na skrzyżowaniu ul. Nowowiejskiej i Waryńskiego znajduje się stacja metra Politechnika.

Remove ads

Historia

Podsumowanie

Perspektywa

Korzenie ulicy Nowowiejskiej sięgają XVIII w., kiedy to z polecenia króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w latach 1767–1768 przeprowadzono tzw. Drogę Wolską (Królewską) wiodącą z zamku w Ujazdowie w kierunku pola elekcyjnego na Woli^[1]. W jej ciągu powstała w 1784 z woli króla wzorcowa osada, Nowa Wieś, od której pochodzi nazwa ulicy^[2].

W ramach Osi Stanisławowskiej nowo powstała ulica miała stanowić oś wielkiego założenia placów gwiaździstych. Dwa z nich nadal znajdują się w ciągu ulicy, są to place Politechniki i Zbawiciela. Trzeci, plac Na Rozdrożu, znajduje się poza ulicą Nowowiejską, której historyczny fragment nosi obecnie nazwę alei Wyzwolenia.

W II połowie XIX wieku po północnej stronie zachodniego odcinka ulicy (pomiędzy ulicami Topolową i Suchą, współcześnie al. Niepodległości i Krzywickiego) zbudowano baraki zwane jerozolimskimi, wykorzystywanymi później jako koszary artylerii.

W latach 80. XIX w. tereny wokół zachodniej części ulicy zostały zagospodarowane na siedzibę Stacji Filtrów. Ulicą poprowadzono linię tramwaju elektrycznego. Na przełomie wieków ulica wypełniła się zabudową o charakterze wielkomiejskim w swojej wschodniej i środkowej części, nieco bardziej kameralnym w zachodniej. W sąsiedztwie jej środkowego biegu w latach 1899–1902 powstawać zaczął zespół budynków Politechniki Warszawskiej.

W latach 1922–1926 po południowej stronie zachodniego odcinka ulicy zbudowano Kolonię Staszica^[3]. W 1924 Czesław Przybylski przebudował dawne koszary na monumentalny gmach Ministerstwa Spraw Wojskowych^[4].

W październiku 1933 w pobliżu skrzyżowania z al. Niepodległości odsłonięto pomnik Poległym Saperom (monument został zniszczony w 1944)^[5]. W grudniu 1933^[6] nazwę ulicy zmieniono na 6 Sierpnia dla upamiętnienia wymarszu w 1914 z Krakowa Pierwszej Kompanii Kadrowej^[7].

W czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939 przed budynkiem Ministerstwa Spraw Wojskowych powstał prowizoryczny cmentarz; groby zaczęto usuwać na rozkaz władz niemieckich w listopadzie 1939^[8].

Po 1945 wiele zachowanych budynków zostało wyburzonych ze względu na powstanie nowego założenia – Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej i przebijanej ulicy Waryńskiego. Przy ulicy wzniesiono w tym okresie szereg budynków w charakterystycznym stylu. Wschodni fragment ulicy (plac Zbawiciela–plac Na Rozdrożu) został włączony w skład innego założenia urbanistycznego (osiedle Latawiec) i przemianowany 17 stycznia 1946 na aleję Wyzwolenia^[9]. Odcinkowi ulicy pomiędzy placem Zbawiciela a aleją Niepodległości uchwałą Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 26 marca 1949 przywrócono nazwę ulica Nowowiejska^[10]^[11].

Remove ads

Ulica Nowowiejska w Warszawie

Przebieg

Historia

Ważniejsze obiekty

Przypisy

Wikiwand - on