Loading AI tools
typ schronu bojowego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ringstand 58c (Ringstand Bauform 58c, Tobruk, Regelbau 58c) – niemiecki typ małego schronu bojowego wykonanego z żelbetu, przystosowanego do prowadzenia ognia okrężnego. Konstrukcja schronu oparta była na projekcie włoskiego schronu wykorzystywanego podczas walk o Tobruk w Afryce Północnej (zob. bitwa o Tobruk), stąd potoczna nazwa. Schrony Ringstand 58c były powszechnie stosowane przez Niemców, pierwsze z nich zbudowano na Wale Atlantyckim w 1942 roku.
Schron posiadał dwa przedziały: dolny, w którym znajdował się m.in. skład amunicji oraz górny, dostępny po kilku schodkach przedział bojowy, z otworem w stropie. Schron wkopany był w ziemię i ponad jej poziom wystawał jedynie strop przedziału bojowego z otworem do prowadzenia ognia. Wejście prowadziło przez boczny otwór w ścianie dolnego przedziału schronu, poprzez wykop. Załoga była zwykle dwuosobowa. Zaletą schronu były małe rozmiary, znacznie utrudniające jego wykrycie i zniszczenie. Także niskie koszty budowy i prosta konstrukcja w porównaniu do tradycyjnych schronów sprzyjały powszechnemu ich stosowaniu jako elementów fortyfikacji polowych i uzupełnienie fortyfikacji stałych (Wał Atlantycki, Wał Pomorski, MRU i inne).
Najczęstszym uzbrojeniem schronu był ukm: MG 34 lub MG 42. Strzelano wystawiając broń na dwójnogu na zewnątrz schronu. W niektórych przypadkach karabin umieszczano na zainstalowanej w górnym otworze stalowej obrotnicy, co pozwalało prowadzić pewny ogień praktycznie we wszystkich kierunkach. Strzelec w postawie bojowej stał na stopniach (podnóżkach) wmontowanych w ściany przedziału bojowego[1]. W przypadku zagrożenia chował się we wnętrzu schronu.
Typowa konstrukcja o ścianach grubości 40 cm była często modyfikowana – montowano na niej stanowiska dla moździerzy a nawet wieże czołgowe. Spotyka się także odmiany forteczne o wzmocnionych ścianach.
W Polsce schrony te można spotkać m.in. w Warszawie, Pile, Wrocławiu, Toruniu, Wymysłowie koło Cierpic, Płocku, Lubrańcu, Sieradzu, Międzyrzeckim Rejonie Umocnionym, Wale Pomorskim, Chełmnie, na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej (od Podlesic po Ryczów[1]), w okolicach Bochni i Grudziądzu.
Tobruki w Warszawie zostały wybudowane pod koniec 1944 – stały się elementem umocnień Twierdzy Warszawa. Łańcuch takich umocnień otaczał praktycznie całe centrum miasta, dodatkowo schronami tymi zabezpieczano ważne obiekty w mieście. Z ogólnej liczby ok. 60[2] zachowało się w różnym stanie ponad 30 – głównie na Woli i Żoliborzu, z czego większość przy torach kolei obwodowej. Specyfika warszawskich schronów polega także na tym, że występują one w wersji fortecznej, o grubszych ścianach w przedziale bojowym (o grubości do 80 cm, pozostałe po 60 cm). Występują tu też unikatowe ringstandy z nadbudówką zapewniające dodatkową osłonę strzelcowi od góry oraz z trzech stron, ale ograniczające pole ostrzału (rejon Filtrów czy Dworca Zachodniego).
W 2015, w związku z remontem linii obwodowej, PKP uzyskały zgodę na rozbiórkę pięciu tobruków znajdujących się pomiędzy stacjami Warszawa Gdańska i Warszawa Zachodnia[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
