Trasa Niestachowska

Trasa Niestachowska – potoczna nazwa ciągu dwujezdniowych ulic w Poznaniu.

Data otwarcia	Lata 80.[1]
Długość	3,4 km
Jednostki pomocnicze Poznania	Jeżyce[a], Ogrody[a], Osiedle Sołacz, Winiary
Mapa
Zdjęcie
Trasa Niestachowska (tutaj jako ulica Wincentego Witosa) w rejonie Bonina, widok w kierunku południowym. (2014)
Przebieg trasy Legenda w użyciu   projekt, budowa, konieczność modernizacji węzeł drogowy typu WA węzeł drogowy typu WB skrzyżowanie rondo przejście graniczne punkt poboru opłat (PPO) stacja poboru opłat (SPO) most / wiadukt / estakada prom rzeka – brak przeprawy przejazd kolejowo-drogowy tunel parking z bufetem stacja paliw restauracja hotel / motel lub inne miejsce noclegowe drogowy odcinek lotniskowy roboty budowlane zakaz ruchu 433  Św. Łazarz, Stary Grunwald ul. Przybyszewskiego  Jeżyce, Centrum ul. Dąbrowskiego  Ogrody, ul. Lutycka 92, Pniewy ul. Dąbrowskiego 433 ulica Stefana Żeromskiego (1) ul. Dąbrowskiego (2) ul. św. Wawrzyńca 433 ulica Niestachowska przejazd pod linią kol. 351 Poznań Gł. – Szczecin przejazd pod linią kol. 354 Poznań Gł. – Piła wiadukt nad ul. Warmińską (3) ul. Wojska Polskiego 433 ulica Wincentego Witosa przejazd pod kładką (4) al. Solidarności przejazd pod ul. Juraszów (5) rondo Obornickie 92 92  Wola, Krzyżowniki-Smochowice, Pniewy ul. Lutycka 92  Naramowice, Września ul. Lechicka 433  Piątkowo, Podolany, Suchy Las, Złotkowo 11S11 ul. Obornicka

Charakterystyka

Trasa Niestachowska

Trasa Niestachowska w rejonie ul. Wojska Polskiego (Niestachów) – na tym fragmencie nosi nazwę ul. Niestachowska

Trasa Niestachowska i Bonin – widok na północ z Wiaduktu Ryszarda Ganowicza

Trasa Niestachowska w 1989 roku – widok na węzeł ulicy Wincentego Witosa i ówczesnej ulicy Serbskiej (dziś Aleje Solidarności)

Widok na ulicę Wincentego Witosa z wiaduktu węzła z Alejami Solidarności – w kierunku południowym (w tle zabudowania Bonina)

Na Trasę Niestachowską składają się ulice: Żeromskiego, Niestachowska i Witosa od ul. Dąbrowskiego do Ronda Obornickiego. W kierunku południowym przedłużeniem Trasy Niestachowskiej są dwujezdniowe ul. Przybyszewskiego i ul. Reymonta oddane do użytku w 1964^[2]. Trasa (od południa) przebiega na terenie wschodniej części Ogrodów, następnie przecina Niestachów, Bonin i Winiary. Przy Trasie znajdują się m.in. VII Liceum Ogólnokształcące, Ogród Dendrologiczny, niektóre zabudowania Uniwersytetu Przyrodniczego i pozostałości po kolei szklarniowej tej uczelni. Nad Trasą Niestachowską przebiega wiaduktem linia kolejowa z Poznania do Piły i Szczecina, a także ul. Wojska Polskiego, Aleje Solidarności i ul. Juraszów (wszystkie wiaduktami). Pod Trasą Niestachowską (na wysokości Parku Sołackiego) przechodzi ul. Warmińska. Pod trasą przepływają następujące cieki wodne: Seganka, Bogdanka i Wierzbak (wszystkie na tym odcinku skanalizowane). W rejonie Bonina istnieje także kładka dla pieszych i duży ekran akustyczny. Tworzy ona ponadto fragment II ramy komunikacyjnej Poznania. Do 19 grudnia 2014 r. trasa była fragmentem drogi krajowej nr 11, która obecnie omija miasto Zachodnią Obwodnicą^[3]. Od 1 stycznia 2016 znajduje się w ciągu drogi wojewódzkiej nr 433^[4].

Trasę oddano do ruchu w latach 80.^[1], fragment stanowiący ulicę Wincentego Witosa wytyczono 2 czerwca 1981 roku^[5]. Tego samego dnia odcinek ten otrzymał obecną nazwę^[5].

Projektantami trasy byli inż. Jerzy Michalski (ówczesny kierownik Wojewódzkiej Pracowni Inżynierii Ruchu), inż. Wojciech Szkudlarz (Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego w Poznaniu) oraz Bogusław Podbiera. Założyli oni istnienie barier dźwiękochłonnych na całej długości trasy (zrealizowano tylko fragment w rejonie Bonina), a także płytki chodnikowej za krawężnikami od zewnątrz i w pasie rozdziału (nie zrealizowano). Okrojenie projektu przez inwestora motywowane było brakiem środków finansowych^[6].

Komunikacja miejska

Trasą Niestachowską przebiegają linie autobusowe na zlecenie poznańskiego Zarządu Transportu Miejskiego, obsługiwane przez MPK Poznań:

• dzienne^[7]
  •  182 Górczyn – Osiedle Wichrowe Wzgórze
  •  191 Osiedle Kopernika – Osiedle Jana III Sobieskiego
  •  193 Górczyn – Osiedle Jana III Sobieskiego
  •  195 Ogrody – Kiekrz

• nocne^[8]
  •  216 Literacka – Poznań Główny
  •  226 Literacka – Poznań Główny (odwrotny kierunek wobec linii 216)

W latach 60. powstał projekt trasy tramwajowej na Piątkowo w ciągu dzisiejszej ulicy Niestachowskiej i Witosa. Planu nigdy nie zrealizowano, projektanci Trasy Niestachowskiej nie przewidzieli na niej linii tramwajowej^[9].

Ciekawostka

Pobocza Trasy Niestachowskiej zasiedla, lubiący otwarte, trawiaste przestrzenie, nornik zwyczajny (Microtus arvalis)^[10].

Opisane obiekty

Od północy:

• pętla tramwajowa Piątkowska,
• Szpital Wojewódzki,
• Szpital MSWiA,
• Osiedle Winiary,
• Wierzbak (ciek),
• biblioteka Uniwersytetu Przyrodniczego,
• Bonin,
• Kolegium Rungego,
• Ogród farmakognostyczny,
• Kolegium Cieszkowskich,
• Ogród Dendrologiczny Uniwersytetu Przyrodniczego,
• Sołacz,
• Park Sołacki,
• Bogdanka,
• Niestachów,
• baseny pływackie zaprojektowane przez Mariana Spychalskiego,
• wiadukty kolejowe (linie nr 354 i 351),
• Seganka,
• VII LO im. Dąbrówki.

Zobacz też

• I rama komunikacyjna
• III rama komunikacyjna

Uwagi

1. Granica między osiedlami znajduje się między jezdniami ul. Żeromskiego