odległość między szynami toru kolejowego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rozstaw szyn (inaczej szerokość toru[1]) – najmniejsza odległość między liniami prostopadłymi do powierzchni tocznej, przecinającymi każdy profil główki szyny w zakresie od 0 do 14 mm poniżej powierzchni tocznej[2].
W Polsce szerokość ta, mierzona 14 mm poniżej górnej powierzchni szyn, wynosi na liniach normalnotorowych 1435 mm. Czym innym jest odległość między osiami główek szyn (wynosi 1500 mm).
Oprócz rozstawu normalnego, 1435 mm, istnieje kilka podstawowych rozstawów stosowanych w różnych państwach na liniach kolei sieci krajowych: 1000 mm, 1067 mm, 1520 mm, 1600 mm, 1668 mm, 1676 mm.
Niejednokrotnie konieczność prowadzenia pociągów różnych rozstawów tą samą trasą spowodowała budowę torów trój- lub czteroszynowych (w splocie). Splot trójszynowy stosować można tam, gdzie różnica rozstawu jest na tyle duża, by dało się umieścić dwie szyny obok siebie.
Istnieje pewna tolerancja, z którą pociągi jednego rozstawu mogą korzystać z toru innego rozstawu. Na przykład tor o prześwicie 1520 mm jest praktycznie kompatybilny z torem 1524 mm (ruch między Rosją i Finlandią odbywa się bez zmiany rozstawu kół – 1524 mm tory fiński i dawny rosyjski, tzw. carski); na sieci tramwajowej w Sofii (1009 mm) eksploatowany jest tabor ze Szwajcarii na tor 1000 mm. Różnica mogła być jeszcze większa: w USA pociągi rozstawu 1435 mm mogły używać torów o prześwicie 1448 mm. Przy odpowiednio szerokich obręczach kół mogły też używać toru 1473 mm. Na kolei miniaturowej tabor rozstawu 184 mm może być używany na torach 191 mm pod warunkiem dobrego utrzymania ich szerokości[3].
Poniższe rozstawy są stosowane na kolejach ogrodowych lub parkowych, które umożliwiają przewóz pasażerów. W Polsce koleje o szerokości toru poniżej 300 mm nie podlegają ustawie o transporcie kolejowym[6].
89 mm (3½ cala)
121 mm (4¾ cala) – USA: Luzerne Valley Railroad[7]
127 mm (5 cali)
184 mm (7¼ cala) – np. tabor Mill Brook Railroad[3]
191 mm (7½ cala) – USA: prywatne koleje ogrodowe: Sonora Short Line[8], tory Mill Brook Railroad[3]
241 mm (9½ cala) – kolej parkowa, Liliputbahn; Szwajcaria: Katzensee k. Zurichu, Luzern; Polska: Cichowo, Kościerzyna[9]
597 mm (23½ cala) – Indie, Japonia, Australia, Wenezuela
600 mm
kolejki polowe armii niemieckiej i francuskiej (pocz. XX w., tzw. standard Decauville’a, często budowane z przęseł przenośnych)[11], także lekkie kolejki przemysłowe
pojawia się również w 1869 w Afryce południowej jako jeden z dwóch pierwotnych rozstawów przed adaptacją „rozstawu przylądkowego” jako standardowego dla sieci krajowej
Tajwan: kolejki wąskotorowe, m.in. Alishan Forest Railway
Australia: kolejka turystyczna Puffing Billy Railway
785 mm (30 cali pruskich) – Górnośląskie Koleje Wąskotorowe, pierwotnie także tramwaje w regionie górnośląskim (1894–1951); Parkowa Kolej Wąskotorowa w Chorzowie (od 2014)
891 mm (3 stopy szwedzkie) – wiele kolei prywatnych w Szwecji; zachowana Roslagsbanan pod Sztokholmem
900 mm
Polska: tramwaje w Krakowie – w 1953 pozostałości linii przekuto na tor 1435 mm, kolejka turystyczna w WPKiW w Chorzowie (1966–2011), tramwaj konny w Mrozach (1908–1967), koleje przemysłowe KGHM Lubin – Polkowice
1435 mm (4 stopy ang. 8½ cala) – tzw. „stephensonowski” albo „normalny”[a]: Anglia, kolej Stockton & Darlington Rly. (1825); potem wiele kolei i tramwajów na całym świecie, głównie:
Europa (z wyj. Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Finlandii oraz państw byłego ZSRR)
Ameryka Północna i Środkowa
Chiny
Bliski Wschód
Peru, Urugwaj
O przyjęciu tego rozstawu jako standardowego zadecydowała zapewne jego popularność w krajach, gdzie kolej rozwinęła się najwcześniej: Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Rozstaw normalny jest również zastosowany na większej części polskiej sieci kolejowej.
1448 mm – tzw. „pensylwański”, USA: typowy dla Pennsylvania RR, w USA; używały go pociągi normalnotorowe; po 1886 stopniowa konwersja na rozstaw normalny
1473 mm (4 stopy ang. 10 cali) – USA: dawny popularny rozstaw torów w stanach Ohio i New Jersey (lata 30. i 40. XIX wieku), które były zbudowane z szyn drewnianych ze stalowym okuciem powierzchni jezdnej; tzw. Ohio broad gauge
Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1299/2014 z dnia 18 listopada 2014 r. dotyczące technicznych specyfikacji interoperacyjności podsystemu „Infrastruktura” systemu kolei w Unii Europejskiej (CELEX: 32014R1299).