Pingwiny

Występowanie

Rodzina pingwinów obejmuje gatunki morskie (na lądzie pojawiają się jedynie w strefie brzegowej) zamieszkujące zimne morza półkuli południowej. Najliczniej występują wokół Antarktydy i sąsiednich wysp oraz wybrzeży Ameryki Południowej. Najwięcej gatunków znaleziono w pobliżu Nowej Zelandii^[5]. Jedynym gatunkiem gnieżdżącym się nieco na północ od równika (na Galapagos) jest pingwin równikowy^[6]. Kanadyjski ornitolog, Anthony Gaston, zasugerował, że większość pingwinów nie przekracza równika przez pływające w tropikalnych wodach rekiny^[7].

Cechy charakterystyczne

Podsumowanie

Perspektywa

Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:

długość 40–115 cm^[8];
dzioby zróżnicowane;
silnie przesunięte ku tyłowi mocne nogi, które pełnią funkcję płetw tylnych;
trzy przednie palce spięte błoną pławną;
krótki, sztywny ogon, pełniący z nogami funkcję steru;
wąskie skrzydła pełniące funkcję płetw napędowych;
nielotne;
łuskowate pióra;
brak apteriów;
brzuch biały, grzbiet i głowa ciemna (czarna, granatowa, szara);
często na głowie czub;
na lądzie chodzą w postawie wyprostowanej bądź ślizgają się na brzuchu, odpychając się kończynami;
w wodzie osiągają chwilową prędkość ponad 20 km/h (najszybszy pingwin białobrewy nawet do 36 km/h^[9]^[10]), zwykle jednak pływają z prędkością poniżej 10 km/h^[11];
monogamiczne;
w niewoli (w ogrodzie zoologicznym) zaobserwowano jeden przypadek pary homoseksualnej^[12];
kolonijne (największe kolonie liczą do miliona osobników);
gniazdo na nieosłoniętym terenie, w szczelinie bądź norze, zbudowane z kamieni lub części zielonych roślin;
składają dwa jaja (pingwin królewski i pingwin cesarski – jedno);
wysiadują jaja na stopach pod fałdem tłuszczowym brzucha;
podczas wysiadywania nie odżywiają się (nawet do kilku miesięcy);
odżywiają się pokarmem zwierzęcym: rybami, głowonogami i skorupiakami, które zdobywają w morzu;
mają bardzo dobrze rozwinięty słuch;
gruba warstwa tłuszczu pod skórą zapewnia im ochronę przed zimnem.

Systematyka

W rzędzie Sphenisciformes wyróżniana jest jedna rodzina (Spheniscidae) obejmująca współczesne rodzaje^[3]:

Aptenodytes J.F. Miller, 1778
Pygoscelis Wagler, 1832
Megadyptes A. Milne-Edwards, 1880 – jedynym przedstawicielem jest Megadyptes antipodes (Hombron & Jacquinot, 1841) – pingwin żółtooki
Eudyptes Vieillot, 1816
Eudyptula Bonaparte, 1856 – jedynym przedstawicielem jest Eudyptula minor (J.R. Forster, 1781) – pingwin mały
Spheniscus Brisson, 1760

Ewolucja

Za najstarsze znane pingwiny uznaje się gatunki nalężące do rodzaju Waimanu, pochodzące z wczesnego paleocenu Nowej Zelandii^[13]. Wczesne pingwiny, takie jak Inkayacu sprzed około 36 mln lat, były prawdopodobnie ubarwione inaczej niż współcześni przedstawiciele tej grupy – morfologia i rozmieszczenie melanosomów sugerują, że Inkayacu miał pióra ubarwione szaro i czerwono-brązowo. Jego melanosomy były mniejsze niż u dzisiejszych pingwinów. Zmiany w ich morfologii mogły wynikać z hydrodynamicznych wymagań podczas podwodnego pływania^[14].

W przeszłości na Ziemi żyły większe pingwiny niż obecnie. Na pustyni w Peru paleontolodzy znaleźli szkielet nieznanego wcześniej gatunku pingwina, nazwanego Icadyptes salasi. Rozmiary jego szkieletu wskazują, że mierzył około 150 cm wysokości^[15]. Zbliżone lub nieco większe rozmiary osiągały także Inkayacu^[14], Palaeeudyptes i Anthropornis^[13].

Występowanie

Cechy charakterystyczne

Systematyka

Ewolucja

Pingwiny w kulturze

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on