Ołtarz szafiasty (z niem.Schreinaltar), szafowy lub retabulum szafiaste (schreinretabel) – typ nastawy ołtarzowej występujący w okresie gotyku, głównie w krajach Europy północnej. Centralną część stanowi otwierana od frontu drewniana skrzynia, w której ustawione są rzeźby – figury Jezusa, Marii, świętych lub sceny narracyjne. Do bocznych, przednich krawędzi skrzyni przymocowane są na zawiasach tzw. skrzydła służące do zamykania skrzyni nastawy. Skrzydła są zwykle podzielone na kwatery i zdobione malowidłami, płaskorzeźbą, a w niektórych przypadkach rzeźbą pełnoplastyczną.
Retabulum ołtarzowe ma swoją genezę w okresie kształtowania się nowej formuły liturgii eucharystycznej. Ponieważ kościoły średniowieczne były orientowane (skierowane w stronę Ziemi Świętej) prezbiterium było najważniejszą częścią przestrzeni liturgicznej świątyni. We wschodniej części znajdował się ołtarz, pierwotnie w postaci prostej mensy na której stawiano najważniejsze utensilia liturgiczne. Kapłan dokonywał aktu transsubstancjacji tyłem do wiernych, dlatego też mensa ołtarzowa była przez niego zakryta, stąd też istniała potrzeba ideowego i artystycznego wyeksponowania głównego miejsca liturgii, którym był ołtarz. Drugim czynnikiem który ukształtował szafiaste retabulum ołtarzowe był rozwój kultu relikwii i potrzeba ich należytej ostentacji. Relikwie częstokroć włączano w kontekst liturgiczny, stąd niektóre retabula są jednocześnie relikwiarzami. Trzecim czynnikiem była potrzeba odpowiedniej prezentacji wizerunków kultowych lub przedstawień o charakterze religijnym. Ma to związek z kształtowaniem się ikonografii Chrystusa, Marii, świętych, ich wizerunki, lub wątki z zywotów były ilustrowane na retabulach. Czwartym, najważniejszym czynnikiem była konieczność zilustrowania liturgii, a struktura retabulów była często ściśle podporządkowana wymogom liturgii i hierarchii poszczególnych dni. Retabula były zamykane, parą, dwoma, a nawet trzema parami skrzydeł (np. ołtarz Koronacji Marii w gdańskim kościele NMP) co sprzyjało eksponowaniu poszczególnych wątków w odpowiednie dni: powszechnie, niedziele i święta. Zazwyczaj w dni powszechne ołtarz był całkowicie zamknięty, a w niedziele i święta otwierany, w przypadku nastaw z dwoma parami strzydeł, w niedziele otwierano zewnętrzną parę skrzydeł, jedynie na główne uroczystości otwierano także wewnętrzną parę by odsłonić główne przedstawienie umieszczone w korpusie.
Pierwowzorem gotyckich retabulów szafiastych były m.in. zamykane relikwiarze, przenośne ołtarze z kości słoniowej w formie tryptyków i obrazy tablicowe z wydzielonymi kwaterami.
Najstarsze zachowane retabula szafiaste datuje się na XIV wiek, znajdują się na terenie niemieckiej Nadrenii (ołtarze w kościele NMP w Oberwesel, kościele klasztornym Cysterek w Marienstatt i z kościoła Klarysek w Kolonii, obecnie w tamtejszej katedrze) oraz na Holsztynie (ołtarz w kościele w Cismarze) i Pomorzu Przednim (zespół retabulów ołtarzowych w kościele Cystersów w Doberan). Nadreńskie retabula oprócz przedstawień rzeźbiarskich i malarskich posiadają repozytoria na relikwie. Przez cały okres gotyku powstawały rozmaite retabula ołtarzowe o takim typie w rozmaitej postaci. Część z nich składa się wyłącznie z rzeźb umieszczonych w architektoniczną strukturę nastawy, inne składają się wyłącznie z malowideł. Już od początku tradycji szafiastego ołtarza powstawały retabula jako kompleksowe dzieła sztuki łączące zarówno cechy architektury, rzeźby i malarstwa.
Retabula szafiaste kształtowały się głównie w kulturze niemieckojęzycznej, która obejmowała całe Święte Cesarstwo Rzymskie, a także oddziaływała na terenach ościennych. We wszystkich krajach niemieckich (głównie w Saksonii i Brandenburgii oraz Szwabii, Frankonii i Bawarii) powstawały najróżniejsze ich typy. Wiele retabulów znajduje się w Austrii, Śląsku, Małopolsce i na Spiszu. W Małopolsce najbardziej znanym przykładem ołtarza szafiastego jest Ołtarz MariackiWita Stwosza z Kościoła Mariackiego w Krakowie. Szafiaste retabula powstawały także na zachód od Niemiec, głównie w Niderlandach.
Ołtarz w kościele Cysterek w Marienstatt - tryptyk datowany na około 1350 rok, wykonany w Kolonii, charakteryzuje się dwustrefowym podziałem. W każdej części znajdują się nisze obramione ostrołukowymi arkadami i wimpergami z dekoracją maswerkową. W górnej strefie nisze mieszczą pełnoplastyczne figury apostołów oraz umieszczona na osi środkowej scena Triumfu Marii, w dolnej zaś popiersia relikwiarzowe przedstawiające m.in. święte Katarzynę, Kordulę, Urszulę, Agnieszkę. Korpus podzielony jest na trzy osie, z których środkowa (ze wspomnianą rzeźbioną sceną Triumfu Marii) jest wysunięta, stąd też po zamknięciu skrzydeł jest widoczna. Na rewersach skrzydeł malowane sceny pasyjne.
Tryptyk z Łuczyny, wykonany około roku 1370, drewniany z pełnoplastycznymi figurami Madonny z Dzieciątkiem na lwie, w asyście świętych Mikołaja i Katarzyny. Na bocznych kwaterach płaskorzeźbione wizerunki świętych apostołów i męczenników. Ze względu nie tylko na charakterystyczny typ przedstawienia Marii z Dzieciątkiem ale też na styl figur łączony jest przez badaczy jako dzieło artysty z kręgu Mistrza Madonn na lwach. Zasięg dzieł wykonanych w tym stylu obejmuje Śląsk, Pomorze, Wielkopolskę i Małopolskę.
Ołtarz Świętego Jakuba, w kościele farnym w Lewoczy, chef d'oeuvreMistrza Pawła, wykonany około 1517 roku. Tryptyk ten składa się z predelli mieszczącej pełnoplastyczną scenę Ostatniej Wieczerzy, szafy z figurami Marii z Dzieciątkiem, świętych Jakuba i Jana Ewangelisty zamykanej skrzydłami z płaskorzeźbionymi (awersy) i malowanymi (rewersy) scenami z Żywota św. Jakuba i zwieńczenia, które tworzą strzeliste fiale. Pośród których figury Ojców Kościoła: Augustyna, Hieronima i Grzegorza Wielkiego.
Ołtarz Świętej Krwi w kościele Świętego Jakuba w Rothenburg ob der Tauber - dzieło Tilmana Riemenschneidera z początku XVI stulecia. W ażurowej szafie z wykuszem od strony tylnej ozdobionym ostrołukowym oknami mieści się scena Ostatniej Wieczerzy, gdzie figury Chrystusa i apostołów wykonane są pełnoplastycznie, podobnie jak figury na zwieńczeniu (m.in. Vir Dolorum) i predelli (krucyfiks adorowany przez anioły trzymające arma Christi). Na bocznych skrzydłach płaskorzeźbione sceny Wjazdu Chrystusa do Jerozolimy i Modlitwy w Ogrojcu. Na zwieńczeniu mieści się relikwiarz mieszczący domniemaną krew Chrystusa.
Ołtarz główny w kościele w Kefermarkt, wykonany w latach 1490-97. Jest to tryptyk, którego korpus mieści pełnoplastyczne figury świętych Wolfganga, Piotra i Krzysztofa. Na skrajach mniejsze figury świętych Szczepana i Wawrzyńca. Na skrzydłach bocznych Zwiastowanie Marii i Pokłon Trzech Króli (strona lewa) Boże Narodzenie i Zaśnięcie Marii Panny (strona prawa). Na zwieńczeniu figury Marii z Dzieciątkiem, święte Barbara i Katarzyna oraz św. Agnieszka. Ponadto w tej strefie popiersia dwóch proroków.
Ołtarz Koronacji Marii w kościele Świętego Floriana w Sankt Wolfgang im Salzkammergut - zwany Ołtarzem Pachera, poliptyk wykonany około 1470 roku przez Michaela Pachera, pentaptyk z rzeźbionymi predellą, korpusem i zwieńczeniem i malowanymi polami dwóch par skrzydeł. Odsłona powszechna ukazuje Żywot świętego Wolfganga z Ratyzbony, niedzielna epizody z życia Chrystusa (Chrzest w Jordanie, Kuszenie Chrystusa, Próba ukamieniowania, Wypędzenie przekupniów ze świątyni, Gody w Kanie, Chrystus i cudzołożnica, Cudowne rozmnożenie chleba i Wskrzeszenie Łazarza), świąteczna zaś sceny Bożę Narodzenie, Obrzezanie, Ofiarowanie Jezusa w świątyni i Zaśnięcie Marii. W szafie bogato rzeźbiona scena Koronacji Marii w asyście świętych Floriana i Wolfganga. Na predelli Ostatnia Wieczerza, a na zwieńczeniu Grupa Ukrzyżowania.
Ołtarz Koronacji Marii główny ołtarz, kościoła Św. Szczepana w Breisach am Rhein. Wykonany został w latach 1523-26 przez anonimowego Mistrza HL. W korpusie pełnoplastyczne przedstawienie Koronacji Marii, na skrzydłach płaskorzeźbione wizerunki świętych męczenników: Szczepana i Wawrzyńca oraz Gerwazego i Protazego. W predelli pełnoplastyczne wizerunki Czterech Ewangelistów. Retabulum to charakteryzuje się monochromatycznymi niepolichromowanymi rzeźbami i dekoracją, z drugiej strony zaś przepychem, obfitością, bogactwem dekoracji, dekoracyjnością kostiumów, fryzur, dbałością o detale anatomiczne postaci. Ze względu na te cechy, styl tego retabulum (wraz z innymi tego typu dziełami w Rzeszy) jest niekiedy określany jako "późnogotycki barok".
Michael Baxandall, Die Kunst der Bildschnitzer. Tilman Riemenschneider, Veit Stoß & ihre Zeitgenossen, München 2004
Zofia Białłowicz-Krygierowa, Studia nad snycerstwem XIV wieku w Polsce, część 1, Początki śląskiej tradycji ołtarza szafowego, Warszawa-Poznań 1981.
Donald L. Ehresmann, Some Observations on the Role of Liturgy in the Early Winged Altarpieces, [w:] The Art Bulletin, 64 (1982), 359-369.
Harald Keller, Der Flügelaltar als Reliquienschrein, [w:] Studien zur Geschichte der europäischen Plastik, Festschrift für Theodor Müller, München 1965
Norbert Wolf, Deutsche Schnitzretabel des 14. Jahrhunderts, Berlin 2002
.JPG)
