Naturalizacja

nadanie cudzoziemcowi obywatelstwa państwa osiedlenia Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Naturalizacja (fr. naturalisation)[1] – nadanie cudzoziemcowi obywatelstwa państwa, na terytorium którego się osiedlił. Naturalizacja najczęściej dotyczy imigrantów przybywających z przyczyn ekonomicznych, ale także uchodźców uciekających ze swojego kraju w obawie przed prześladowaniem oraz współmałżonków w związku, w którym jedna ze stron jest cudzoziemcem[2]. Naturalizacja jest dobrowolna, a proces naturalizacyjny wszczynany na wniosek osoby zainteresowanej uzyskaniem obywatelstwa.

Naturalizacja następuje na podstawie zgody uprawnionego organu państwa, po spełnieniu określonych warunków (np. zamieszkiwania przez określony czas na terytorium państwa).

Naturalizacja w prawie polskim

Osobne artykuły: Indygenat i Obywatelstwo polskie.

Zobacz także: Sposoby nabycia obywatelstwa polskiego.

Uzyskanie polskiego obywatelstwa w drodze naturalizacji reguluje Ustawa z dnia 2 kwietnia 2009 r. o obywatelstwie polskim[3]. Ustawa rozróżnia nadanie polskiego obywatelstwa przez prezydenta oraz uznanie za obywatela polskiego na drodze administracyjnej (u wojewody).

Wybrane przykłady naturalizacji

Informacje dodatkowe

  • Prawie milion obywateli Mołdawii złożyło wnioski o obywatelstwo Rumunii w czasie kilku miesięcy od dnia przystąpienia tego kraju do Unii Europejskiej (1 stycznia 2007). Władze w Kiszyniowie są bardzo zaniepokojone, gdyż liczba osób chcących się naturalizować w Rumunii wynosi około 25% populacji Mołdawii. Zgodnie z prawem obowiązującym w Rumunii od 1991, o obywatelstwo może się ubiegać każdy Mołdawianin, który udowodni, że on lub jego rodzice urodzili się na ziemiach należących przed 1940 do Rumunii. Około 3/4 mieszkańców Mołdawii spełnia te warunki[6].

Przypisy

Linki zewnętrzne

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.