Mikołaj Majewski

Mikołaj Teodor Majewski (ur. 9 listopada^?/21 listopada 1880 w Kuźniecku, w guberni saratowskiej, zm. 14 września 1944) – generał brygady Wojska Polskiego.

Mikołaj Majewski

generał brygady
Pełne imię i nazwisko	Mikołaj Teodor Majewski
Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1880 Kuźnieck
Data i miejsce śmierci	14 września 1944 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	od 1899
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Błękitna Armia Wojsko Polskie
Stanowiska	zastępca dowódcy Obozu Wojska Polskiego, komendant Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa WP, ponadto dowództwo nad 113, 11, 13 Brygadą Artylerii oraz 18 Dywizją Piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska, I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Mikołaj Teodor Majewski urodził się 21 listopada 1880 w Kuźniecku, w ówczesnej guberni saratowskiej, w rodzinie Erazma i Anieli z Nehrebeckich. 31 sierpnia 1899 rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Po ukończeniu Korpusu Kadetów i Michajłowskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu w 1901, będąc podporucznikiem, pełnił służbę w 7 Brygadzie Artylerii w Tambowie. Ukończył dziewięciomiesięczny kurs szermierki.

Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej w latach 1904–1905. W czasie I wojny światowej do kwietnia 1915 przebywał na froncie dowodząc baterią artylerii. Z powodu odniesionych ran podczas walk w styczniu 1917, w stopniu pułkownika, został przeniesiony w stan spoczynku. W grudniu 1917 ponownie przyjęto go do służby czynnej w 7 Brygadzie Artylerii, powierzając mu w styczniu 1918 dowodzenie polską baterią artylerii konnej. Aresztowany przez bolszewików, zbiegł podczas transportu do Płoskirowa na Podolu. W lutym przedostał się do Odessy i stamtąd wyjechał do Francji, gdzie wstąpił do Armii Polskiej.

Wykorzystując zdobytą wiedzę i doświadczenie, brał udział w organizowaniu polskich jednostek i ich szkoleniu. W sierpniu 1918 został zastępcą dowódcy Obozu Wojska Polskiego, a następnie dowódcą Wyższej Szkoły Wojska Polskiego. W listopadzie 1918 objął funkcję komendanta Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa WP w Paryżu, a dwa miesiące później dowódcy Centrum Wyszkolenia Kawalerii, Artylerii i Inżynierii. 6 stycznia 1919 został dowódcą instrukcyjnego (szkolnego) pułku artylerii w składzie Dywizji Instrukcyjnej. 2 kwietnia 1919 został wyznaczony rozkazem gen. Józefa Hallera na stanowisko dowódcy 3 pułku artylerii polowej, na czele którego powrócił do kraju.

We wrześniu 1919 ukończył kurs czołgów w Łodzi, a w marcu 1920 – VIII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. Od listopada do sierpnia 1920 dowodził m.in. 113 Brygadą Artylerii w Grupie Taktycznej gen. Louisa Bonnina, 11 Kresowym pułkiem artylerii polowej oraz – w zastępstwie – 11 Brygadą Artylerii. 7 sierpnia 1920 powierzono mu dowodzenie 13 Brygadą Artylerii.

W lutym 1921 ukończył miesięczny kurs dowódców pułków i brygad we Lwowie. Od lutego do kwietnia 1921 pełnił obowiązki – w zastępstwie – dowódcy 13 Dywizji Piechoty. 28 lipca 1921 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 13 BA i wyznaczony na stanowisko dowódcy Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu^[1], a następnie komendanta Obozu Szkół Artylerii w Toruniu. W marcu 1923 został szefem artylerii i uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W okresie od 1 grudnia 1924 do 20 sierpnia 1925 był słuchaczem II Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. We wrześniu 1925 został mianowany dowódcą 18 Dywizji Piechoty. 28 stycznia 1929 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 18 DP i mianowany dowódcą 6 Grupy Artylerii we Lwowie^[2]. Na tym stanowisku pozostał do końca służby.

31 marca 1930 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie. Został osadnikiem wojskowym w powiecie grodzieńskim^[3].

Zginął 14 września 1944 w powstaniu warszawskim podczas bombardowania Szpitala Ujazdowskiego. Po ekshumowaniu jego szczątki zostały złożone na cmentarzu Wolskim w Warszawie. Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajduje się jego symboliczny grób (kwatera A36-4-26)^[4]. Był żonaty z Marią Niezielińską, miał syna Czesława.

Awanse

• podporucznik – sierpień 1901
• porucznik – wrzesień 1904
• kapitan – wrzesień 1905
• podpułkownik – luty 1918
• pułkownik – marzec 1919
• generał brygady – maj 1922

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[5]
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[6]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie (po raz pierwszy w 1921)^[7]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Oficer Legii Honorowej (Francja)
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”

Przypisy

1. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 31 z 6 sierpnia 1921, s. 1301.
2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 4 z 14 lutego 1929, s. 69, 79.
3. Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 117. [dostęp 2015-04-05].
4. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
5. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
6. Rocznik Oficerski, Warszawa 1923, s. 121.
7. „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2097 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1666)

Bibliografia

• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159. Brak numerów stron w książce