Mieczysław Obiedziński
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Obiedziński (ur. 15 maja 1920 w Tajenku, zm. 3 września 1993 w Warszawie) – generał broni Wojska Polskiego, główny kwatermistrz WP 1970-1985, wiceminister obrony narodowej 1976-1985.
 | |
 generał broni | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
Główny Kwatermistrz WP 1970–1985, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
                                       | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Do 1939 skończył 4 klasy gimnazjum w Augustowie, 1939-1941 uczył się w sowieckiej „dziesięciolatce”. W czerwcu 1941 deportowany na sowiecki Daleki Wschód, gdzie pracował w kołchozie. W maju 1943 wstąpił do 1 DP. im. T. Kościuszki. Skończył szkołę oficerską w Riazaniu ze stopniem podporucznika[1] i został oficerem kwatermistrzostwa 3 Dywizji Piechoty. Przebył szlak bojowy na froncie niemieckim od Pilicy przez warszawską Pragę, Bydgoszcz, Kołobrzeg do Berlina.
Po wojnie od 3 VI 1945 do 31 III 1948 brał udział w walkach z podziemiem w okolicach Lubaczowa, Jarosławia, Tomaszowa Lubelskiego, Biłgoraja, Hrubieszowa i Zamościa. Kwatermistrz grupy operacyjnej i p.o. kwatermistrza zgrupowania, od 2 XI 1946 kwatermistrz dywizji w stopniu kapitana, a od lipca 1947 majora. W kwietniu 1948 usunięty ze służby i prawdopodobnie aresztowany.
W kwietniu 1950 powrócił do służby i kierował wydziałami, a w latach 1954-1957 był zastępcą szefa Departamentu Żywnościowego MON. W drugiej połowie 1954 był uczestnikiem Misji Polskiej przy Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Kambodży. 1957-1960 ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego, a w 1965 został inżynierem technologii rolno-spożywczej. 16 X 1964 został szefem sztabu Głównego Kwatermistrzostwa WP, a w latach 1970-1985 był głównym kwatermistrzem WP. Generał brygady od jesieni 1965 (nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Edward Ochab, generał dywizji od jesieni 1970 (nominację wręczył mu przewodniczący Rady Państwa marszałek Polski Marian Spychalski). W 1976 został wiceministrem obrony narodowej. Jesienią 1977 awansowany do stopnia generała broni (nominację wręczył mu I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Edward Gierek). Po przeniesieniu w stan spoczynku w grudniu 1985 był w latach 1987-1990 Konsulem Generalnym PRL w Mińsku na Białorusi.
Działacz PZPR, w latach 1980-1986 zastępca członka Komitetu Centralnego PZPR.
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera BII-12-8)[2].
Ordery i odznaczenia[3]
- Order Virtuti Militari V klasy (1968)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1971)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1969)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1978)
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1968)
- Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie, 1945 i 1947)
- Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1945)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966)
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1958)
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1973)
- Złota Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej”
- Złoty Medal „Za zasługi dla Ligi Obrony Kraju”
- Złota Odznaka „Za zasługi w obronie granic PRL”
- Złota Odznaka „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”
- Złota Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1976)[4]
- Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”
- Odznaka Grunwaldzka
- Złota odznaka honorowa Naczelnej Organizacji Technicznej (1968)[5]
- Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia (1973)[6]
- Złota Odznaka im. Janka Krasickiego (1974)
- Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1977)[7]
- Odznaka „Za zasługi dla województwa ostrołęckiego” (1979)[8]
- Honorowa Odznaka Miasta Łodzi (1975)[9]
- Medal pamiątkowy „Zasłużonemu dla Pomorskiego Okręgu Wojskowego”
- Odznaka „Zasłużony dla Śląskiego Okręgu Wojskowego”
- Medal pamiątkowy „Za zasługi dla Warszawskiego Okręgu Wojskowego”
- Medal „Zasłużonemu dla Lotnictwa”
- Medal „Za zasługi dla Wojsk Obrony Powietrznej Kraju”
- Medal „Za Zasługi dla Marynarki Wojennej”
- Medal Sztabu Generalnego WP „Amor Patriae Suprema Lex”
- Medal pamiątkowy Wojskowej Akademii Medycznej (1973)[10]
- Medal 100 lat ruchu robotniczego w Polsce (1982)[11]
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR) (1968)
- Order Przyjaźni Narodów (ZSRR) (1973)
- Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
- Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
- Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
- Odznaka „25-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1970)
- Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1975)
- Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1985)
- Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (ZSRR, 1980)
- Order Czerwonej Gwiazdy (Czechosłowacja)
- Medal „Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” II stopnia (Czechosłowacja) (1970)
- Medal Braterstwa Broni Kuba (1983)[12]
- Złoty Medal Braterstwa Broni (NRD) (1973)
- Order Czerwonego Sztandaru (Węgry) (1977)
- Złoty Medal Braterstwa Broni (Bułgaria) (1980)
- Medal Przyjaźni (Wietnam) (1977)
- Medal Wyzwolenia I klasy (Wietnam) (1977)
- Order Zasługi Wojskowej I klasy (1985, Wietnam)[13]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.