Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Massimo Ranieri, właśc. Giovanni Calone (ur. 3 maja 1951 w Neapolu) – włoski wokalista, aktor i prezenter telewizyjny, dwukrotny reprezentant Włoch w Konkursie Piosenki Eurowizji (w 1971 i 1973 roku).
Massimo Ranieri | |
Imię i nazwisko |
Giovanni Calone |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Gatunki | |
Zawód | |
Aktywność |
od 1964 |
Wydawnictwo |
Zeus, CGD |
Strona internetowa |
Giovanni Calone urodził się w neapolitańskiej dzielnicy Santa Lucia jako piąte z ośmiorga dzieci. W wieku 10 lat zaczął śpiewać w restauracjach i na przyjęciach weselnych. W 1964 roku został odkryty przez producenta muzycznego Gianniego Aterrano, który zabrał go do Nowego Jorku, gdzie umożliwił mu nagranie debiutanckiego mini-albumu pod pseudonimem Gianni Rock. Płyta zawierała cztery utwory: „Tanti auguri signora”, „Se mi aspetti stasera”, „Non chiudere la porta” i „La Prima Volta”. Żadne z tych nagrań nie zdobyło popularności, także dlatego, że młody wykonawca przechodził mutację głosu.
W 1966 roku Calone przybrał pseudonim artystyczny Massimo Ranieri, gdzie imię Massimo miało określać poziom jego ambicji artystycznych, a nazwisko było hołdem dla księcia Monako Rainiera di Grimaldiego, którego podziwiał. W tym samym czasie, w jego karierze artystycznej nastąpił przełom: pianista i kompozytor Enrico Polito zaproponował mu kontrakt fonograficzny z wytwórnią CGD. W tym samym roku młody wykonawca zadebiutował w popularnym programie-konkursie telewizyjnym Canzonissima z piosenką „L’amore è una cosa meravigliosa”. W 1967 roku po raz pierwszy wygrał festiwal Cantagiro z utworem „Pietà per chi ti ama”.
W 1968 roku nagrał i wydał kolejne piosenki: „Da Bambino”, którą zaprezentował podczas Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo, oraz „Ma L'amore cos'e” i „Preghiera”. Pierwsze sukcesy estradowe przyszły w kolejnym roku. Na Festiwalu w San Remo 18-letni wokalista zaprezentował w parze z Oriettą Berti singiel „Quando l’amore diventa poesia”. W tym samym roku po raz drugi wygrał festiwal Cantagiro, tym razem z piosenką „Rose rosse”, która przez 13 tygodni pozostawała na pierwszym miejscu włoskiej listy przebojów i zajęła 5. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli 1969 roku[1]. Utwór zaprezentował także w programie Canzonissima, obok dwóch innych propozycji: „’O sole mio”, którą wywołał entuzjazm młodej publiczności oraz „Se bruciasse la città”, która przyniosła mu trzecie miejsce w konkursie. Od tej chwili jego popularność zaczęła szybko rosnąć, a każdy występ wywoływał żywiołowe reakcje nastoletniej publiczności. Jeszcze w tym samym roku zaprezentował swoje kolejne przeboje: „Rita”, „Il mio amore resta sempre” i „Zingara”.
W 1970 roku Ranieri wydał swój debiutancki album studyjny, zatytułowany Massimo Ranieri. Do kolejnej edycji programu Canzonissima zgłosił trzy piosenki: „Sogno d'amore”, „Aranjuez mon amour” i „Vent’anni”, która zdobyła pierwsze miejsce i stała się zarazem tytułem jego kolejnego albumu. W tym samym roku wokalista zdecydował się wystąpić w filmie, debiutując w produkcji Mauro Bologniniego pt. Metello, w którym zagrał tytułową rolę – postać młodego robotnika i aktywisty, mającego burzliwe życie osobiste. Za tę rolę młody debiutant otrzymał nagrodę. W tym samym roku wystąpił też w filmie La Sciantosa razem z Anną Magnani.
W 1971 wziął ponownie udział w programie Canzonissima, prezentując kolejno piosenki: „Adagio veneziano”, „Io e te”, „Tema d’amore” (z filmu Metello) i „Via del Conservatorio”, która dotarła do finału, w którym zajęła 2. miejsce. W tym samym roku artysta otrzymał reprezentował Włochy na 16. Konkursie Piosenki Eurowizji, organizowanym w Dublinie, na którym zajął 5. miejsce z utworem „L’amore è un attimo”[2]. Oprócz włoskojęzycznej wersji piosenki, wokalista nagrał ją także w języku hiszpańskim („Perdón cariño mío”)[3], niemieckim („Die Liebe ist ein Traum”)[4], francuskim („Pour un instant d'amour”)[5] i angielskim („Goodbye My Love”)[6]. Ukazał się jego kolejny album Via del conservatorio, a po nim nagrany na żywo 'O surdato 'nammurato, z repertuarem składającym się z pieśni neapolitańskich. W 1972 wziął po raz kolejny udział w programie Canzonissima, prezentując piosenki: „Ti ruberei”, „'O Surdato ’nnammurato” i „Erba di casa mia”, która ostatecznie zdobyła pierwsze miejsce. Rok później ponownie reprezentował Włochy w Konkursie Piosenki Eurowizji, tym razem wykonując w finale imprezy utwór „Chi sarà con te”, z którym zajął 13. miejsce[7].
W 1975 roku, kiedy jego kariera zaczęła powoli gasnąć, wokalista postanowił ograniczyć występy i poświęcić się aktorstwu. Na rynek muzyczny powrócił dopiero w 1988 roku piosenką „Perdere L’amore”, którą wygrał Festiwal Piosenki Włoskiej. W 1997 roku ponownie wystartował w konkursie, tym razem zgłaszając się z propozycją „Ti parlero d’amore”, która dotarła do finału. W tym samym roku wystąpił w sztuce La Liola Luigiego Pirandello.
16 października 2002 Massimo Ranieri został mianowany Ambasadorem Dobrej Woli FAO[8]. W 2004 wystąpił po raz pierwszy we francuskim filmie Les Parisiens Claude'a Leloucha, w którym zagrał postać ulicznego artysty. W 2008 wystąpił w kolejnym filmie py. L'Ultimo Pulcinella, którego reżyserem został Maurizio Scaparro.
Na przestrzeni 40 lat (1970–2010) Massimo Ranieri wystąpił w 50 filmach kinowych i telewizyjnych[9].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.