Maksymilian Sznepf
oficer Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maksymilian Marian Sznepf, właściwie Schnepf (ur. 10 grudnia 1920 w Drohobyczu, zm. 17 sierpnia 2003 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany ludowego Wojska Polskiego.
 | |
 pułkownik dyplomowany | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1943–1968 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
         | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się w Drohobyczu[1] w rodzinie żydowskiej, jako syn Szymona Schnepfa (zm. 1936[2]) i Eugenii (Gitli) z domu Kneppel (zm. 1942[3])[4]. Miał dwóch starszych braci: Zygmunta (1913–1942)[5][6][7][8] i Mariana (także oficera LWP)[9]. Wraz z rodziną zamieszkiwał przy ulicy J. Piłsudskiego 15 w Drohobyczu[10]. Jego ojciec był kupcem oraz działaczem politycznym i społecznym w Drohobyczu[11][12][13]. Kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Drohobyczu[14][15][16] (jego nauczycielem był Bruno Schulz[1]).
Podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Czerwonej a następnie wstąpił do 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, sformowanej w 1943[1]. Brał udział w walkach o Stalingrad, bitwie pod Lenino, walkach o warszawską Pragę, walkach o Warszawę, operacji berlińskiej[1]. Następnie służył w ludowym Wojsku Polskim od 3 czerwca 1946 do 2 września 1950[4]. W lipcu 1945 w stopniu porucznika dowodził pododdziałem złożonym z dwóch kompanii w sile ok. 110-160 żołnierzy z 1 Praskiego pułku piechoty, wspierających wojska sowieckie w operacji określonej później mianem „obława augustowska”[17][18][19]. Od 3 września 1951 do 24 sierpnia 1954 w stopniu podpułkownika pełnił funkcję szefa I Oddziału Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[4]. Studia wyższe ukończył na Akademii Sztabu Generalnego uzyskując tytuł magistra[20]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego[1][21].
Był długoletnim kierownikiem Studium Wojskowego na Uniwersytecie Warszawskim[1]. Był w dyrekcji Żydowskiego Instytutu Historycznego[21], a także dyrektorem administracyjnym Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w Warszawie[22][23]. Działał jako publicysta Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce.[potrzebny przypis] Do końca życia był pułkownikiem dyplomowanym w stanie spoczynku[1].
Zmarł 17 sierpnia 2003 w Warszawie[1]. 22 sierpnia 2003 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[1][21] (kwatera EII-4-4)[24].
Jego żoną została Alicja z domu Szczepaniak, z którą miał synów Ryszarda (ur. 1951, dyplomata) i Zygmunta[1][25].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1945)[26][27][28][21]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1961)[26]
- Krzyż Walecznych[26]
- Srebrny Krzyż Zasługi[26]
- Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”[26]
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk[26]
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”[26]
- Medal „Za zdobycie Berlina”[26]
- Medal za Zwycięstwo[26]
- Medal za pięciolecie[26]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.