Loading AI tools
polski prawnik Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Berenson (ur. 27 lipca 1882 w Warszawie, zm. 22 kwietnia 1941 tamże) – polski prawnik żydowskiego pochodzenia, obrońca w licznych procesach politycznych PPS-u, członek loży wolnomularskiej w Warszawie w czasach II Rzeczypospolitej[1].
 Leon Berenson w trakcie procesu brzeskiego 1931 | |
| Data i miejsce urodzenia |
27 lipca 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 kwietnia 1941 |
| Miejsce spoczynku | |
| Odznaczenia | |
  | |
Odbył studia prawnicze na Sorbonie. Później praktykował u Stanisława Patka. W latach 1905–1908 bronił przed rosyjskimi sądami rewolucjonistów z PPS i SDKPiL, wśród nich m.in. Józefa Montwiłł-Mireckiego i Henryka Barona, którzy zostali skazani na śmierć i powieszeni w Cytadeli Warszawskiej, a także Feliksa Dzierżyńskiego. W latach 1907–1910 należał do grona rady obrony politycznej. Od 1905 członek Koła Obrońców Politycznych i jego aktywny uczestnik.
Był jednym z całego zespołu młodych adwokatów pod kierownictwem Stanisława Patka, występujących bezinteresownie w procesach politycznych. Oprócz Berensona w Kole Obrońców Politycznych i wokół niego skupiło się grono przyszłych luminarzy polskiej palestry w okresie międzywojennym, takich jak Eugeniusz Śmiarowski, Kazimierz Sterling, Wacław Szumański, Henryk Landy, Stanisław Rundo, Emil Stanisław Rappaport, Wacław Makowski, Bronisław Sobolewski i Jerzy Skokowski.
W 1915 został członkiem Rady Miejskiej Warszawy. Był pracownikiem Komisji do Spraw Więziennych Tymczasowej Rady Stanu[2].
W 1918 przebywając w Moskwie pod rządami bolszewików skutecznie interweniował u ówczesnego szefa Czeki, swego byłego klienta, Feliksa Dzierżyńskiego, m.in. doprowadzając do uwolnienia aresztowanego Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego. Po rozpadzie małżeństwa Berensonów, Bronisława Berenson została żoną Wieniawy, któremu urodziła córkę.
W latach 1920–1923 pełnił funkcję radcy prawnego poselstwa polskiego w Waszyngtonie. Później pracował także w konsulacie polskim w Charkowie. W latach 1931–1933 był obrońcą Norberta Barlickiego i Adama Pragiera w procesie brzeskim, a w 1932 obrońcą Juliana Blachowskiego, zabójcy dyrektora Zakładów Żyrardowskich[3]. W 1937 związał się ze Stronnictwem Demokratycznym.
Wybuch II wojny światowej zastał go w Warszawie. Pomimo oferowanej mu pomocy zrezygnował z ucieczki i ukrycia. Na rozkaz władz okupacyjnych został przesiedlony do warszawskiego getta, gdzie zamieszkał w małym pokoju przy ulicy Ogrodowej. Odrzucił proponowaną mu funkcję komendanta Żydowskiej Służby Porządkowej w warszawskim getcie. Zmarł we śnie w nocy z 22 na 23 kwietnia 1941. Pochowany został w obecności bliskich na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 24, rząd 2)[4][5].
Jego imieniem w 1979 nazwano ulicę znajdującą się na terenie obecnej dzielnicy Białołęka w Warszawie[9].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
