Loading AI tools
polski kardiochirurg Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Witold Moll (ur. 24 października 1912 w Schönsee, zm. 2 czerwca 1990 we Wrocławiu) – kardiochirurg, jeden z pionierów kardiochirurgii w Polsce[1]. Pierwszy w Polsce podjął (nieudaną) próbę operacji przeszczepu serca[2][3].
Jan Witold Moll, 1976 r. | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
24 października 1912 |
Data i miejsce śmierci | |
profesor nauk medycznych | |
Specjalność: chirurgia, kardiochirurgia | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1946 – nauki medyczne |
Habilitacja |
1957 – nauki medyczne |
Profesura |
1961 |
Doktor honoris causa Akademia Medyczna w Białymstoku – 1984 Śląski Uniwersytet Medyczny – 1990 | |
Odznaczenia | |
Ojciec, Tadeusz Moll, był magistrem farmacji i właścicielem apteki „Pod Lwem” w Inowrocławiu. Matka – Bronisława, z d. Stachanowska. Miał dwoje rodzeństwa: starszą siostrę Marię Izabelę (1910–1972) i młodszego brata Henryka (1918–1980)[4].
Absolwent ówczesnego gimnazjum, dziś Liceum im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu. Studiował medycynę w Poznaniu, Nancy i w Warszawie, gdzie w czerwcu 1939 uzyskał dyplom lekarza. W czasie wojny pracował jako chirurg w Radomiu pod kierownictwem profesora Kazimierza Nowakowskiego, z narażeniem życia ratując m.in. żołnierzy AK. Po wojnie był związany początkowo ze Szpitalem im. Józefa Strusia w Poznaniu, gdzie w 1949 stworzył od podstaw Oddział Chirurgii Torakalnej. W Poznaniu w 1946 doktoryzował się, a w 1957 uzyskał stopień doktora habilitowanego i stanowisko docenta w tamtejszej Akademii Medycznej. W 1961 otrzymał tytuł profesora[3][5].
1 czerwca 1958 został przeniesiony z Akademii Medycznej w Poznaniu do Akademii Medycznej w Łodzi na stanowisko kierownika II Kliniki Chirurgicznej w Szpitalu Klinicznym im. dr. Seweryna Sterlinga w Łodzi, przekształconej w 1975 w Klinikę Kardiochirurgiczną Instytutu Kardiologii Akademii Medycznej w Łodzi i nieprzerwanie piastował to stanowisko aż do przejścia w stan spoczynku w 1983. Od 1977 był ponadto dyrektorem Instytutu Kardiologii Akademii Medycznej w Łodzi[3][6].
W 1958 wyjechał na roczne stypendium w ramach Fundacji Rockefellera do kliniki chirurgicznej uniwersytetu w Minneapolis w USA pod kierownictwem profesora Clarence’a W. Lilleheia, gdzie zapoznał się z aktualnymi osiągnięciami w kardiochirurgii. W trakcie pobytu wielokrotnie odwiedzał Klinikę Mayo w Rochester, gdzie jako czołowy kardiochirurg pracował John W. Kirklin. Na zakończenie pobytu w USA zwiedził przodujące ośrodki chirurgii serca i naczyń w Ameryce i Wielkiej Brytanii, między innymi klinikę profesora Michaela DeBakeya w Houston, który zapoznał go z nowymi technikami w chirurgii naczyniowej z zastosowaniem protez dakronowych. Tam poznał także Dentona Cooleya i obserwował jego nadzwyczajną technikę chirurgiczną[3][7].
Po powrocie do Łodzi wiedzę i umiejętności zdobyte podczas pobytu w USA zastosował w swojej klinice, co zaowocowało stworzeniem i rozwojem łódzkiego ośrodka kardiochirurgii. Wkrótce głównym zainteresowaniem Kliniki stały się choroby serca, klatki piersiowej i naczyń. W 1959 w Łodzi wykonał pierwszą operację z wykorzystaniem krążenia pozaustrojowego. Należy podkreślić, że operacje z krążeniem pozaustrojowym były wykonywane z użyciem aparatu płuco-serce skonstruowanym przez prof. Jana Molla we współpracy z inżynierami – Franciszkiem Płużkiem i Stanisławem Szymkowiakiem z Zakładów im. Hipolita Cegielskiego w Poznaniu. Przeważały operacje wad wrodzonych i zastawkowych serca[3][8][9].
W 1963 wykonał pierwszą w Polsce komisurotomię mitralną (poszerzenie zwężonej zastawki mitralnej) u ciężarnej z krytycznym zwężeniem zastawki mitralnej. 24 stycznia 1967 wszczepił pierwszą w Polsce sztuczną zastawkę aortalną. W tym samym roku dokonał wszczepienia pierwszego sztucznego rozrusznika serca z wykorzystaniem elektrod nasierdziowych[10].
W styczniu 1969 podjął próbę pierwszego przeszczepu serca w Polsce. Rok później rozpoczął leczenie choroby wieńcowej za pomocą żylnych pomostów aortalno-wieńcowych. W 1972 wykonał arterializację żył serca, modyfikując metodę Becka, podwiązaniem żyły wielkiej serca przy spływie do zatoki wieńcowej. W piśmiennictwie ta zmodyfikowana operacja jest znana jako „arterializacja żył serca sposobem Becka-Molla”[11][12][13].
W połowie lat 70. XX wieku w klinice wprowadzono przeszczepy aortalnych zastawek allogennych i przeszczepy allogennej aorty wraz z zastawką aortalną w tętniakach aorty wstępującej, głównie w zespole Marfana[11].
Wprowadził także, we współpracy z położnikami i anestezjologami, kompleksowy program prowadzenia kobiet w ciąży z wadami serca i sztucznymi zastawkami, co było ewenementem nie tylko w skali krajowej[11].
Należał do wielu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych. Był członkiem licznych międzynarodowych i krajowych towarzystw naukowych oraz członkiem honorowym wielu uniwersytetów w kraju i zagranicą[14].
Wykształcił wielu specjalistów w zakresie chirurgii ogólnej, oraz kardiochirurgii i stworzył szkołę chirurgiczną, której uczniowie zajęli wiele stanowisk kierowniczych w ośrodkach akademickich całego kraju[14][15].
Za swoje osiągnięcia odznaczony został między innymi[16] Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz był laureatem nagród naukowych Ministra Zdrowia[17].
W 1984 uhonorowano go tytułem doctora honoris causa Akademii Medycznej w Białymstoku[18][17].
W 1990 został uhonorowany ponownie tytułem doctora honoris causa przez Śląski Uniwersytet Medyczny[17].
Zmarł we Wrocławiu uczestnicząc w medycznym zjeździe naukowym. Pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi.
Żona, Izabela ze Staniewskich, magister farmacji, pochodziła także z rodziny aptekarskiej. Pracowała jako farmaceuta początkowo w aptece rodzinnej, a następnie w aptece Szpitala im. Józefa Strusia w Poznaniu. Po narodzinach trzeciego dziecka przestała pracować zawodowo. Zajęła się wychowaniem trójki, a następnie czwórki dzieci (córki – Jolanta, Jadwiga, Izabella i syn Jacek Moll – kardiochirurg dziecięcy) i przez całe życie wspierała karierę lekarską oraz naukową męża[4].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.