Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Ewa Kopacz
polska lekarka i działaczka polityczna, eurodeputowana, premier w latach 2014–2015, wcześniej marszałek Sejmu i minister zdrowia w rządzie Donalda Tuska Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
ⓘ z domu Lis (ur. 3 grudnia 1956 w Skaryszewie[1]) – polska polityczka, pediatra i działaczka samorządowa. W latach 2011–2014 marszałek Sejmu VII kadencji, w latach 2014–2015 prezes Rady Ministrów.
.jpg)
Remove ads
_(16269547900).jpg)
Posłanka na Sejm IV, V, VI, VII i VIII kadencji (2001–2019), deputowana do Parlamentu Europejskiego IX i X kadencji (od 2019), w latach 2007–2011 minister zdrowia, w latach 2010–2014, 2016–2021 i od 2021 wiceprzewodnicząca Platformy Obywatelskiej (w latach 2013–2014 i 2016–2017 I wiceprzewodnicząca), w latach 2014–2016 pełniąca obowiązki przewodniczącego PO, od 2019 wiceprzewodnicząca Parlamentu Europejskiego IX i X kadencji.
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Wykształcenie i praca zawodowa
Jest córką Mieczysława i Krystyny[2]. Ojciec był zatrudniony jako mechanik, matka pracowała jako krawcowa. Wychowywała się w Radomiu, gdzie ukończyła II Liceum Ogólnokształcące im. Marii Konopnickiej[3]. W 1981 ukończyła studia lekarskie na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie. Uzyskała specjalizację pierwszego stopnia w zakresie pediatrii i drugiego stopnia w zakresie medycyny rodzinnej. Pracowała w pogotowiu i przychodniach w Orońsku i Chlewiskach, a następnie w Szydłowcu[3], gdzie do 2001 kierowała miejscowym zakładem opieki zdrowotnej[4].
Działalność polityczna do 2014
W latach 80. należała do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, była prezesem koła ZSL działającego przy ośrodku zdrowia w Orońsku[5][6]. W latach 90. dołączyła do Unii Wolności[3], przewodniczyła strukturom tej partii w województwie radomskim[7]. W wyborach samorządowych w 1998 uzyskała mandat radnej sejmiku mazowieckiego I kadencji[8].
W 2001 odeszła z UW do nowo powstałej Platformy Obywatelskiej, w wyborach w tym samym roku z ramienia tego ugrupowania uzyskała mandat posłanki IV kadencji, reprezentując radomski okręg wyborczy[9]. Po raz drugi została wybrana do Sejmu w 2005 na okres V kadencji, w której objęła stanowisko przewodniczącej Komisji Zdrowia[10]. W tzw. gabinecie cieni PO (utworzonym 13 stycznia 2006) powołano ją na stanowisko rzeczniczki ds. zdrowia[11]. Pełniła obowiązki przewodniczącej mazowieckich struktur PO[12].
W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci została posłanką, otrzymując 39 155 głosów[13]. 16 listopada 2007 została powołana na stanowisko minister zdrowia w rządzie Donalda Tuska[7]. W 2009 sprzeciwiła się zakupowi przez polski rząd niesprawdzonych[14] i kosztownych szczepionek przeciwko tzw. świńskiej grypie w okresie pandemii, którą ogłosiła Światowa Organizacja Zdrowia (co do której pojawiły się podejrzenia, że może być na nią wywierany wpływ ze strony koncernów farmaceutycznych[15][16][17]). Decyzja ta była również krytykowana, m.in. przez byłego ministra Marka Balickiego, który stwierdził, że postawa rządu wzmocniła tzw. ruch antyszczepionkowy[18].
10 października 2010 wybrana na wiceprzewodniczącą PO[4]. W wyborach w 2011 uzyskała mandat posłanki VII kadencji – otrzymała wówczas 41 554 głosy[19]. 7 listopada 2011 została odwołana ze składu Rady Ministrów[20]. Następnego dnia została wybrana na marszałka Sejmu[21]. W głosowaniu wzięło udział 453 posłów, z czego 300 poparło ją, a 150 głosowało za kontrkandydaturą Marka Kuchcińskiego z Prawa i Sprawiedliwości. E. Kopacz stała się pierwszą kobietą w historii polskiego Sejmu na tym stanowisku[22]. 14 grudnia 2013 została wybrana na pierwszą wiceprzewodniczącą PO[7], zastępując na tej funkcji Grzegorza Schetynę.
Prezes Rady Ministrów
3 września 2014 zarząd krajowy PO rekomendował jej kandydaturę na urząd Prezesa Rady Ministrów w związku z zapowiedzianą rezygnacją Donalda Tuska, który został wybrany na nowego przewodniczącego Rady Europejskiej[23]. 15 września została przez prezydenta Bronisława Komorowskiego desygnowana na to stanowisko[24].
19 września 2014 ogłosiła kandydatów na ministrów swojego gabinetu[25]. 22 września 2014 zrezygnowała ze stanowiska marszałka Sejmu. Tego samego dnia prezydent powołał ją na urząd Prezesa Rady Ministrów, a także powołał członków nowej Rady Ministrów[26].
1 października 2014 Ewa Kopacz wygłosiła exposé. Tego samego dnia Sejm większością 259 głosów za przy 183 głosach przeciw i 7 wstrzymujących udzielił jej rządowi wotum zaufania. Poza posłami PO i Polskiego Stronnictwa Ludowego gabinet poparł opozycyjny klub Twojego Ruchu oraz grupa posłów niezrzeszonych[27].
8 listopada 2014 po rezygnacji złożonej przez Donalda Tuska została z mocy partyjnego statutu przewodniczącą Platformy Obywatelskiej[28]. W 2015 była jednym z założycieli komitetu wyborczego Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich[29]. W 2015 uplasowała się na 40. miejscu rankingu, 100 najbardziej wpływowych kobiet świata, opublikowanym przez magazyn „Forbes”[30].
W tym samym roku wystartowała w wyborach parlamentarnych jako lider listy wyborczej PO w okręgu warszawskim. Otrzymała 230 894 głosy, co było najwyższym indywidualnym wynikiem w kraju, i uzyskała mandat posłanki na Sejm VIII kadencji[31].
12 listopada 2015, na pierwszym posiedzeniu Sejmu VIII kadencji, Ewa Kopacz złożyła dymisję Rady Ministrów, która tego samego dnia została przyjęta przez prezydenta Andrzeja Dudę[32]. Tego samego dnia bezskutecznie kandydowała na stanowisko przewodniczącego klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej (przegrywając ze Sławomirem Neumannem), dzień później zadeklarowała rezygnację z ubiegania się o stanowisko przewodniczącego PO[33]. Ewa Kopacz zakończyła urzędowanie na stanowisku premiera 16 listopada 2015, gdy powołany został rząd Beaty Szydło.
Działalność od 2015
W Sejmie VIII kadencji została członkinią Komisji Zdrowia oraz Komisji do Spraw Unii Europejskiej[34]. Nie ubiegała się o przywództwo w partii, które przejął Grzegorz Schetyna; powróciła na funkcję wiceprzewodniczącej ugrupowania, którą zajmowała do lipca 2021[35] (do 2017 była pierwszą wiceprzewodniczącą). Powróciła na to stanowisko w grudniu 2021[36]. 17 listopada 2016 została wiceszefową utworzonego przez Platformę Obywatelską gabinetu cieni[37].
W wyborach w 2019 uzyskała mandat posła do Parlamentu Europejskiego z 1. miejsca na liście komitetu Koalicja Europejska jako reprezentantka PO w okręgu obejmującym województwo wielkopolskie[38]. W czerwcu 2019 została wybrana na wiceprzewodniczącą frakcji chadeckiej w Europarlamencie[39][40][41] (objęła tę funkcję formalnie na początku lipca i pełniła ją do września[42]). W lipcu tego samego roku została wiceprzewodniczącą PE IX kadencji[43]. Objęła także stanowisko koordynatora Parlamentu Europejskiego ds. praw dziecka[44].
Była inicjatorką powołania w 2022 Komitetu Inicjatywy Ustawodawczej „Tak dla In Vitro”, postulującego wprowadzenie ustawy przewidującej m.in. refundację in vitro przez państwo[45][46]. W wyborach europejskich w 2024 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję z ramienia Koalicji Obywatelskiej (z wynikiem 187 866 głosów)[47]. 16 lipca tego samego roku ponownie wybrana na wiceprzewodniczącą PE[48].
Remove ads
Życie prywatne
Jej mężem był prokurator Marek Kopacz (1956–2013)[49], z którym rozwiodła się w 2008[50]. Ewa Kopacz ma córkę – Katarzynę, również lekarkę[51].
Wyniki wyborcze
Odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi – Norwegia, 2012[55]
- Komandor Orderu Świętego Karola – Monako, 2012[56]
- Order Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy – Estonia, 2014[57]
- Medal Pamiątkowy „Pro Masovia” – 2007[58]
- Medal „Zasłużony dla Miasta i Gminy Szydłowiec” – 2010[59]
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads