Dzielnica senioralna

Dzielnica senioralna – dzielnica, którą zgodnie z zasadą senioratu otrzymywać miał najstarszy książę piastowski na mocy postanowień ustawy sukcesyjnej Bolesława Krzywoustego w okresie rozbicia dzielnicowego (od 1138 roku, tj. od śmierci Bolesława III Krzywoustego). Z czasem doszło do złamania zasady senioratu. Do 1227 roku jednak jej posiadanie było związane z władzą zwierzchnią nad Polską. Z racji stolicy w Krakowie zaczęto ją nazywać księstwem krakowskim.

Dzielnica senioralna

Ustrój polityczny	monarchia
Stolica	Kraków
Data powstania	1138
Data likwidacji	1320
Religia dominująca	katolicyzm
Podział ziem Bolesława III Krzywoustego:      Dzielnica senioralna (wschodnia Wielkopolska, Małopolska, zachodnie Kujawy, ziemia wieluńska)      Ziemia Władysława II (Księstwo śląskie)      Ziemia Bolesława IV (Księstwo mazowieckie obejmujące Mazowsze, wschodnie Kujawy)      Ziemie Mieszka III (Księstwo wielkopolskie (zachodnia Wielkopolska))      Ziemie Henryka (Księstwo sandomierskie)      Oprawa wdowia Salomei (prowincja / księstwo łęczyckie obejmujące ziemię łęczycką, ziemię sieradzką i trzy kasztelanie zapilickie / nadpilickie)      Lenno Polski pod kontrolą princepsa (księstwo pomorskie)
brak współrzędnych

W jej skład wchodziły początkowo: ziemia krakowska ze stolicą w Krakowie, ziemia łęczycko-sieradzka, ziemia kaliska z Kaliszem i Gnieznem, część Kujaw i Pomorza Gdańskiego. Sąsiadowała ze wszystkimi innymi dzielnicami. Teoretycznie miał ją przyłączać do swojej dzielnicy każdy kolejny aktualny senior. Czyli najstarszy spośród aktualnych władców poszczególnych dzielnic. Po śmierci którego miała przechodzić do dzielnicy następnego seniora etc. Bardzo szybko została okrojona jedynie do samej ziemi krakowskiej.

Zobacz też

• Ustawa sukcesyjna Bolesława Krzywoustego
• Województwo krakowskie (I Rzeczpospolita)