Dubiecko

Dubiecko – miasto w Polsce, położone w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Dubiecko^[3][4]. Leży nad Sanem, na Pogórzu Dynowskim. Jest siedzibą gminy Dubiecko.

Dubiecko

miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Panorama Dubiecka z lotu ptaka (2019)
Herb
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Powiat	przemyski
Gmina	Dubiecko
Prawa miejskie	1407–1934, 2021
Burmistrz	Jacek Grzegorzak
Powierzchnia	2,38[1] km²
Wysokość	280–370 m n.p.m.
Populacja (01.01.2024) • liczba ludności • gęstość	801[1] 337 os./km²
Strefa numeracyjna	16
Kod pocztowy	37-750[2]
Tablice rejestracyjne	RPR
Położenie na mapie gminy Dubiecko Dubiecko
Położenie na mapie Polski Dubiecko
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Dubiecko
Położenie na mapie powiatu przemyskiego Dubiecko
49°49′32″N 22°23′24″E
TERC (TERYT)	1813024
SIMC	0600496[3]
Strona internetowa

W okresie I Rzeczypospolitej miasto administracyjnie należące do ziemi sanockiej w województwie ruskim.

Dubiecko uzyskało lokację miejską w 1407 roku, w latach 1879–1900 na prawach miasteczka, ponownie gmina wiejska jednostkowa z prawami miejskimi do 31 lipca 1934 roku^[5]. Od 1 sierpnia 1934 wieś w zbiorowej gminie Dubiecko^[6]. Miejscowość odzyskała status miasta z dniem 1 stycznia 2021^[7].

1934–1954 siedziba zbiorowej gminy Dubiecko^[6], 1954–1972 gromady Dubiecko^[8], a od 1973 ponownie gminy Dubiecko^[9]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.

Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. miasto liczyło 801 mieszkańców, będąc najsłabiej zaludnionym miastem w województwie^[1].

Historia

Pałac

W 1389 król Władysław Jagiełło nadał w wieczyste posiadanie wieś królewską Dubiecko Piotrowi Kmicie^[10]. Miejscowość prawa miejskie otrzymała 24 sierpnia 1407 przywilejem króla Władysława II Jagiełły dzięki staraniom Piotra Kmity, wojewody sandomierskiego, który przeniósł i lokował miasto z pobliskiej Ruskiej Wsi. Piotr Kmita w roku 1407 ufundował i uposażył w Dubiecku pierwszą parafię i kościół pw. św. Mikołaja, Stanisława i Marcina. Kościół ten oraz następne uposażył jego syn Mikołaj Kmita, a po nim, w roku 1447, Dobiesław Kmita, wojewoda lubelski, wnuk Piotra. Pod koniec XV wieku w Dubiecku funkcjonowały poza kościołem parafialnym drugi kościół, szpital oraz kolegium kapłańskie mansjonarzy.

W 1551 roku przeniósł się Stanisław Mateusz Stadnicki z Niedźwiedzia do Dubiecka i zaczął popularyzować idee reformacji w Przemyskim. Jako właściciel Dubiecka skasował dobra katolików, a kościół zamienił na zbór kalwiński. Pierwszym kaznodzieją został mianowany przez Stadnickiego Albert z Iłży, apostata. W Dubiecku znaleźli schronienie i protekcję dwaj reformatorzy, Jerzy Tobołka i Andrzej z Dynowa, obaj wyklęci przez kościół rzymskokatolicki. Przebywał tu także Wojciech z Iłży. W Dubiecku rozpoczęto odprawiać nabożeństwa luterańskie z liturgią po polsku i zaczęto szerzyć żywą propagandę różnowierstwa. W 1552 roku biskup Dziaduski rzucił na Stadnickiego ekskomunikę, pozbawiając go dostojeństw, honorów oraz dóbr ruchomych i nieruchomych. W odpowiedzi w 1554 r. Stadnicki zajął kościół katolicki w Dubiecku.

Stanisław Diabeł Stadnicki urodził się około 1551 roku w Dubiecku, jako pierwszy syn Stanisława Mateusza Stadnickiego, ożenionego z Barbarą, siostrą Samuela Zborowskiego. Wikary z Niedźwiedzia ochrzcił w obrzędzie luterańskim nowo narodzonego syna Stadnickiego. Po kilkudziesięciu latach dzięki protekcji Stanisława Stadnickiego w Dubiecku powstały szkoły dla młodzieży, uczące zasad reformacji. Organizacją szkół zajmowali się w tym czasie przybyły z Krakowa Franciszek Stankar oraz Grzegorz Orszak. Okres reformacji przetrwał tu do roku 1588, kiedy to syn Stanisława Andrzej Stadnicki, pan włości Dubiecka zwrócił dobra kościelne katolikom. W roku 1588 Dubiecko przeszło również w posiadanie rodu Krasickich z Siecina. Przez pewien czas proboszczem miejscowej parafii oraz przełożonym szpitala był ks. Andrzej Bobola, syn Hieronima i Katarzyny – kuzyn świętego Andrzeja Boboli.

Do roku 1624 funkcjonowała w Dubiecku drukarnia kalwińska prowadzona przez Jana Szeligę.

W roku 1626 Grzegorz Krasicki, przebudowując zamek, zburzył istniejący kościół, a następnie ufundował nową świątynię pw. Podwyższenia Krzyża Świętego na przedmieściach Dubiecka. Na początku XVIII wieku w jego miejscu powstał nowy, murowany kościół pw. św. Apostołów Szymona i Judy, którego konsekracji w 1755 dokonał biskup przemyski Wacław Hieronim Sierakowski. Kościół ten powstał dzięki fundacji Anny ze Starzechowskich Krasickiej, której portret umieszczono w świątyni.

Ewaryst Andrzej Kuropatnicki w wydanym po raz pierwszy w 1786 r. dziełku pt. „Geografia (...) Galicyi i Lodomeryi” tak z uznaniem pisał o Dubiecku: Miasto JW. Antoniego hrabi Krasickiego dziedziczne; porządnym domem, pięknym ogrodem, którego poprzek droga murowana węgierska do Lwowa idzie; pięknym dla poczty murowanym domem, wielkiemi dworskiemi murowanemi stajniami ozdobione. A miasto coraz wzrasta i powiększa się (...)^[11].

W połowie XIX wieku właścicielami posiadłości tabularnej w Dubiecku z Czerwonką byli Aleksander i Henryka hr. Krasiccy^[12]. W 1893 właścicielem posiadłości tabularnej w Dubiecku był Isak Kanner^[13]. Po Krasickich zamek w Dubiecku przeszedł prawem spadku na hrabiów Konarskich.

Podczas zaboru austriackiego przez pewien czas jako miasto wchodziło w skład obwodu sanockiego^[14].

W 1880 miasto zamieszkiwało 690 katolików, 700 wyznawców judaizmu oraz 114 unitów.

Większość mieszkańców pod koniec XIX wieku trudniła się bednarstwem oraz szewstwem.

W II Rzeczypospolitej miejscowość w powiecie przemyskim w województwie lwowskim. Prawa miejskie miejscowość utraciła w roku 1934.

W latach 1941–1943 Niemcy, którym pomagała Ukraińska Policja Pomocnicza, zgładzili prawie wszystkich dubieckich Żydów. W 1946 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 10 Polaków^[15]. Po II wojnie światowej w miejscowości ustawiono pomnik gen. Karola Świerczewskiego^[16].

1 stycznia 2021 roku Dubiecko otrzymało prawa miejskie.

• 
  Pałac między 1823 i 1849
• 
  Ogród w Dubiecku, przed 1825
• 
  Chłopiec w stroju regionalnym z Dubiecka, 1838

Zabytki

Miejsce po zamku

Hotel Zamek Dubiecko

Dąb szypułkowy przy pałacu

Zamek w Dubiecku w 1851 (mapa)

Pomnik ofiar UPA

Kościół parafialny (2011)

Cmentarz komunalny

Cerkiew – użytkowana jest jako galeria

Obiekty wpisane do rejestru zabytków^[17]:

• Zespół zamkowo-pałacowy: pałac z oficyną i parkiem, ruiny zamku, fortyfikacje ziemne. Pałac klasycystyczny zbudowany przez Krasickich w obecnej formie w latach 1771–1790. Pałac zbudowano w miejscu zamku Stadnickich, który był otoczonym fosą, czworobocznym założeniem z dziedzińcem. Następnie zamek został przebudowany na barokowy pałac, w którym w 1735 roku urodził się Ignacy Krasicki, późniejszy poeta i biskup warmiński. W 1909 r. powstała przy pałacu neogotycka dobudówka. Obecnie w pałacu mieści się hotel i restauracja. Park z unikatowymi okazami drzew (najokazalszy jest dąb szypułkowy o obwodzie pnia 633 cm w 2013 roku, posiadający wyjątkowo wysoki i walcowaty pień^[18]), założony w XVIII w. przez Różę z Charczewskich, żonę Antoniego Krasickiego i bratową Ignacego Krasickiego.
• Cerkiew greckokatolicka p.w. Podniesienia Krzyża Świętego, odnowiona przez Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Dubieckiej i użytkowana jako Kresowy Dom Sztuki, miejsce imprez kulturalnych.
• Cmentarz komunalny (najstarsza część), z połowy XIX, z kaplicami: Mycielskich i Dembińskich z XIX/XX w., Konarskich i Krasickich, 1 połowy XIX w. i Krasickich i Weyssenwolfów z połowy XIX w.

Miejsca warte odwiedzenia

• Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny z 1934–1952 z XV-wieczną gotycką kropielnicą.
• Prywatne Muzeum Skamieniałości i Minerałów Roberta Szybiaka (ul. Krasickiego 3). Zawiera kilkaset okazów skamieniałości, głównie zebranych na Podkarpaciu. Unikatowym eksponatem jest ptak z oligocenu, znaleziony na Pogórzu Przemyskim.

Odniesienia w kulturze

O Dubiecku pisali:

• Ignacy Krasicki
• Aleksander Fredro
• Franciszek Karpiński (tutaj powstała kolęda Bóg się rodzi)
• Aleksandra Konarska (hr. Krasicka)

Miasta partnerskie

• Azay-le-Rideau

Ludzie związani z Dubieckiem‎ ‎

Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Dubieckiem‎.

Zobacz też

• Cmentarz żydowski w Dubiecku

Przypisy

1. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2024 roku [online], Główny Urząd Statystyczny, 22 lipca 2024 [dostęp 2024-10-23] (pol.).
2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 236 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
3. GUS. Wyszukiwarka TERYT.
4. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
5. .Dymitrow M., 2015, Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [in] Krzysztofik R., Dymitrow M. (Eds), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy, University of Gothenburg, Gothenburg, s. 61–63 / 65–115.
6. Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 548
7. Dz.U. z 2020 r. poz. 1332
8. Uchwała Nr 30/54 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 5 października 1954 r. w sprawie podziału na nowe gromady powiatu przemyskiego; w ramach Zarządzenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 18 listopada 1954 r. w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 5 października 1954 r., dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 30 listopada 1954 r., Nr. 11, Poz. 41)
9. Uchwała Nr XVIII/56/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 4 grudnia 1972 w sprawie utworzenia gmin w województwie rzeszowskim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 5 grudnia 1972, Nr 16, Poz. 193)
10. Strona Dubiecka.
11. Ewaryst Andrzej Kuropatnicki: Geografia albo dokładne opisanie królestw Galicyi i Lodomeryi. Wyd. powtórne. Lwów: Nakładem Wojciecha Manieckiego, 1858, s. 60.
12. Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 49.
13. Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”, s. 10, nr 264 z 19 listopada 1893.
14. Zob.: Galicja pod względem topograficzno-geograficzno-historycznym / skreślona przez Hipolita Stupnickiego. Z mapą. Lwów : nakładem autora, Drukarnia Zakładu narodowego im. Ossolińskich, 1849, s. 55–56.
15. SzczepanS. Siekierka SzczepanS., HenrykH. Komański HenrykH., KrzysztofK. Bulzacki KrzysztofK., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 704, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.
16. Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa „Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939–1945”, Sport i Turystyka, 1988, s. 592. ISBN 83-217-2709-3.
17. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 stycznia 2025 [dostęp 2021-01-02].
18. Krzysztof Borkowski, Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński. Drzewa Polski. 2016. s. 292.

Linki zewnętrzne

• Dubiecko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 187.
• Dubiecko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 445.
• Mapa katastralna miasteczka Dubiecko z 1852
• Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Dubieckiej
• Pałac w Dubiecku – opis i fotogaleria
• Historia Żydów w Dubiecku na portalu Wirtualny Sztetl
• Zamek Dubiecko – strona obiektu
• Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona