Czesław Piotrowski (1926–2005)
generał polski, działacz państwowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
generał polski, działacz państwowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czesław Wojciech Piotrowski (ur. 23 kwietnia 1926 w Hucie Stepańskiej, zm. 10 czerwca 2005 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, szef Wojsk Inżynieryjnych, doktor nauk wojskowych i polityk, minister górnictwa i energetyki (1981–1986), ambasador PRL w Jugosławii (1986–1989).
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 kwietnia 1926 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 czerwca 2005 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1945–1990 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
z-ca d-cy 2 Warszawskiej Ciężkiej Brygady Saperów, szef Wojsk Inżynieryjnych Warszawskiego Okręgu Wojskowego, szef Wojsk Inżynieryjnych MON, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
                      | |
| Data urodzenia |
23 kwietnia 1926 |
|---|---|
| Data śmierci |
10 czerwca 2005 |
| Minister górnictwa i energetyki | |
| Okres |
od 10 lipca 1981 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Syn Stanisława (1894–1943) i Pauliny z domu Libera (1899–1941). W okresie okupacji hitlerowskiej uczestnik walk partyzanckich, żołnierz samoobrony przed Ukraińską Powstańczą Armią w swojej miejscowości, później w oddziałach partyzanckich Władysława Kochańskiego „Bomby”, „Wujka” Armii Krajowej na Wołyniu. Oddział ten wszedł w skład baonu 45 pułku piechoty Franciszka Pukackiego „Gzymsa” 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. W latach 1943–1944 walczył w 27 Dywizji z Niemcami i oddziałami UPA, do czasu jej rozbrojenia pod Lubartowem, na Wołyniu, Polesiu i Podlasiu. Po rozbrojeniu 27 Dywizji i powrocie na Wołyń w sierpniu 1944 wcielony do 1 Armii Wojska Polskiego i skierowany do Centralnej Szkoły Podchorążych w Riazaniu Polskich Sił Zbrojnych w Związku Radzieckim, z przydziałem do kompanii podchorążych saperów. Po jej ukończeniu (promocja w Krakowie 9 marca 1945) mianowany podporucznikiem.
Objął stanowisko dowódcy plutonu podchorążych w Oficerskiej Szkole Saperów w Przemyślu. Po ukończeniu Kursu Doskonalenia Oficerów w 1948 był dowódcą 21 batalionu saperów 10 Dywizji Piechoty w Jeleniej Górze (od 1949 – 10 Dywizja Pancerna).
W 1950 skierowany na studia do Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Moskwie, którą ukończył w 1956. Po ukończeniu akademii był zastępcą ds. liniowych dowódcy 2 Warszawskiej Ciężkiej Brygady Saperów w Kazuniu Nowym. Od 1957 szef wydziału operacyjno-szkoleniowego Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Do 1961 szef saperów WOW. W latach 1961–1969 zastępca ds. technicznych szefa Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej.
Na tym stanowisku rozwinął działalność badawczo-rozwojową sprzętu inżynieryjnego i jego produkcję w kraju. W latach 1969–1971 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. W 1971 otrzymał nominację na generała brygady. W latach 1971–1978 kierował Szefostwem Wojsk Inżynieryjnych MON. W 1978 awansował na generała dywizji.
W czasie dowodzenia polskimi saperami wdrożono na wyposażenie wojsk (wszystko polskiej myśli technicznej i rodzimej produkcji): nowoczesny park pontonowy PP-64 Wstęga, kuter holowniczy KH-200, most towarzyszący SMT i podporę pływającą do niego, lekkie pokrycie drogowe, ładunek wydłużony DŁW-500, nowe typy min, zapalników i zwieraczy, zunifikowane elektrownie oświetleniowe i siłowe, szereg maszyn do prac ziemnych i budowlanych, urządzenia do budowy mostów i schronów, nowoczesne pokrycia maskujące. Z importu wdrożono transportery PTS, mosty czołgowe BLG, trały minowe KMT, spycharki BAT, koparki rotorowe BTM i MDK.
W latach 1978–1981 zastępca Głównego Inspektora Techniki WP-szef Badań i Rozwoju Techniki Wojskowej. W 1979 obronił pracę doktorską w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Rembertowie.
W 1981 urlopowany z wojska i powołany na stanowisko ministra górnictwa i energetyki, które piastował do 1986 w rządach Wojciecha Jaruzelskiego i Zbigniewa Messnera. We wrześniu 1986 nie godząc się z zamiarami reorganizacji podległego mu resortu złożył na ręce premiera dymisję. W okresie stanu wojennego (1981–1983) wchodził w skład Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.
W latach 1986–1989 urlopowany do Ministerstwa Spraw Zagranicznych; był ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym PRL w Jugosławii. 15 grudnia 1989 został oficjalnie pożegnany przez ministra obrony narodowej, gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej. Formalnie przeszedł w stan spoczynku 16 lutego 1990 w wieku 63 lat[2].
Członek Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, otrzymał Nagrodę państwową II stopnia (zespołowo) w 1972 za osiągnięcia w rozwoju techniki wojsk inżynieryjnych.
Organizator rozminowania kraju i jego oczyszczania z niewybuchów i niewypałów, udziału saperów w akcjach przeciwpowodziowych i przeciwlodowych oraz udziału wojska w inwestycjach komunikacyjnych i drogowych. Doprowadził do wybudowania pomnika „Chwała Saperom”, odsłoniętego w Warszawie w dniu 8 maja 1975. Z jego inicjatywy wybudowano i urządzono Muzeum Wojsk Inżynieryjnych w Wyższej Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu otwarte w sierpniu 1976. Był członkiem wielu komisji i komitetów, w tym Komitetu Inżynierii Polskiej Akademii Nauk, Komisji Głównej Mechanizacji i Rolnictwa, Budownictwa, Prac Ciężkich i Przemysłowych przy Komitecie Nauki i Techniki, rady MON ds Naukowo-Technicznych.
Zmarł 10 czerwca 2005 w Warszawie. W dniu 23 czerwca, po mszy w katedrze polowej WP, został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera FII-1-3)[3]. W pogrzebie udział wziął były Prezydent PRL/RP gen. armii Wojciech Jaruzelski.
W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[4]:
Mieszkał w Warszawie. Od 1948 żonaty z Genowefą z domu Brzyś (1924–2006). Miał dwie córki[5].
Autor książek wspomnieniowych na temat Wołynia i walk 27 Dywizji AK: „Krwawe żniwa za Styrem, Horyniem i Słuczą”, „Przez Wołyń i Polesie na Podlasie”, „Spod Lubartowa do Riazania i Krakowa”, „Wojskowe i historyczne tradycje 27 wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej”, a także prac naukowych z zakresu działania wojsk inżynieryjnych oraz historii tych wojsk. Autor podręcznika „Zabezpieczenie inżynieryjne działań bojowych wojsk na szczeblu operacyjnym (armia, front)”.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
