Loading AI tools
amerykańska aktorka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cybill Lynne Shepherd[1] (ur. 18 lutego 1950 w Memphis) – amerykańska aktorka, modelka i piosenkarka. Trzykrotna laureatka Złotego Globu dla najlepszej aktorki w serialu komediowym lub musicalu[2].
 Cybill Shepherd (2007) | |
| Imię i nazwisko |
Cybill Lynne Shepherd |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 lutego 1950 |
| Zawód |
aktorka, piosenkarka |
| Współmałżonek |
David Ford |
| Lata aktywności |
od 1970 |
| Strona internetowa | |
21 stycznia 1988 otrzymała własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy Hollywood Boulevard[3][4].
Urodziła się w Memphis w stanie Tennessee jako córka Patty (z domu Shobe) Shepherd Micci i Williama „Billa” Jenningsa Shepherda, menadżera biznesu artykułów gospodarstwa domowego[5]. Jej imię Cybill powstało od imienia jej dziadka Cy i jej ojca Billa[6]. W 1966, w wieku 16 lat zdobyła tytuł Miss Nastolatek Memphis w konkursie Miss Nastolatek Ameryki, gdzie zdobyła nagrodę[7]. W 1968, mając 18 lat wzięła udział w konkursie „Modelka roku”, gwiazdy mody lat 60. XX wieku i uczestniczyła w zajęciach z modelkami w szkole średniej i później[8].
W 1968 ukończyła Memphis East High School[9]. Naukę kontynuowała w College of New Rochelle[10] w New Rochelle, w stanie Nowy Jork, a następnie w Hunter College[9] w Nowym Jorku. Studiowała na Uniwersytecie Nowojorskim[9] i Uniwersytecie Południowej Kalifornii[10] w Los Angeles.
W 1970 reklamowała L’Oréal, gdy zwróciła uwagę reżysera Petera Bogdanovicha[11]. Jego ówczesna żona, Polly Platt, twierdziła, że widziała okładkę w sklepie spożywczym Ralphs w południowej Kalifornii, powiedziała „To Jacy”, odnosząc się do postaci w filmie Bogdanovicha – i ostatecznie została zaangażowana do roli Jacy Farrow w dramacie obyczajowym Ostatni seans filmowy (1971) u boku Timothy’ego Bottomsa i Jeffa Bridgesa. Za rolę była nominowana do Złotego Globu dla najbardziej obiecującej nowej aktorki. Wkrótce zagrała postać manipulującej ludzkimi uczuciami Kelly Corcoran w mrocznej komedii romantycznej Elaine May Kid złamane serce (The Heartbreak Kid, 1972) z Charlesem Grodinem[12].
W 1972 była modelką firmy Kodak[13]. Była na okładkach magazynów takich jak „Glamour” (w czerwcu 1970, w lipcu 1971, w maju 1973, w październiku 1986), „Life” (w grudniu 1971), „Vogue” (w marcu 1972), „People” (w maju 1974, w grudniu 1987), „Ekran” (w lipcu 1976), „Esquire” (w styczniu 1986), „McCall’s” (w marcu 1986), „Newsweek” (we wrześniu 1986), „Harper’s Bazaar” (we wrześniu 1986, w lutym 1991), „Rolling Stone” (w październiku 1986), „Interview” (w listopadzie 1986), „Entertainment Weekly” (we wrześniu 1990) i „TV Guide” (w kwietniu 1996)[14].
Spotkała się ponownie z Peterem Bogdanovichem na planie melodramatu Daisy Miller (1974) na podstawie powieści Henry’ego Jamesa, gdzie wystąpiła w głównej roli jako Annie P. „Daisy” Miller oraz komedii muzycznej Ostatnia miłość (At Long Last Love, 1975) jako Brooke Carter z Burtem Reynoldsem. W kultowym filmie Martina Scorsese Taksówkarz (Taxi Driver, 1976) z główną rolą Roberta De Niro zebrała dobre recenzje za swoją rolę eterycznej Betsy[15]. W czarnej komedii Dama zniknęła (The Lady Vanishes, 1979), remake’u filmu Alfreda Hitchcocka z 1938 Starsza pani znika, z Angelę Lansbury i Elliottem Gouldem zagrała spadkobierczynię, dziedziczkę Amandę Kelly, która w pociągu ekspresowym jadącym przez przedwojenne Niemcy (przed II wojną światową) poznaje podróżującą tym samym pociągiem tytułową nianię, która zniknęła.
Uczyła się aktorstwa w klasie prowadzonej przez Stellę Adler, gdy otrzymał ofertę pracy w Dinner Theatre w Norfolk i zwróciłem się o radę do przyjaciela, Orsona Wellesa[16]. Zachęcał ją do zdobycia doświadczenia scenicznego przed publicznością, z dala od surowych krytyków wielkomiejskich z Nowego Jorku czy Los Angeles. W rezultacie powróciła do rodzinnego Memphis, by pracować w regionalnym teatrze[17].
W 1982 Shepherd powróciła do Nowego Jorku i niedługo potem wystąpiła na scenie w przedstawieniu Lunch Hour. Wystąpiła jako Colleen Champion w operze mydlanej – westernie NBC The Yellow Rose (1983) z Samem Elliottem, Davidem Soulem i Edwardem Albertem. W komediowym serialu kryminalnym ABC Na wariackich papierach (Moonlighting, 1985–1989) jako Madeline „Maddie” Hayes wspólnie z Bruce’em Willisem tworzyła parę wspólników, prywatnych detektywów. Za rolę otrzymała dwa Złote Globy i nominację do Emmy[16].
Po występie w komedii romantycznej Emile’a Ardolina Wszystko jest możliwe (Chances Are, 1989) u boku Roberta Downeya Jr. i Ryana O’Neala, po 20. latach, powróciła na ekran w roli Jacy Farrow w dramacie Petera Bogdanovicha Texasville (1990). Wystąpiła w komedii romantycznej fantasy Woody’ego Allena Alicja (Alice, 1990) i czarnej komedii Eugene’a Levy’ego Była sobie zbrodnia (Once Upon a Crime, 1992) z Johnem Candym. Kreacja Cybill Sheridan, aktorki zmagająca się z przesadną grą aktorską w filmach klasy B i operach mydlanych, w sitcomie CBS Cybill (1995–1998) przyniosła jej Złoty Glob i trzy nominacje do Emmy[16].
W 2012 zadebiutowała na Broadwayu jako Alice Russel w spektaklu Gore’a Vidala Ten najlepszy[18] w Gerald Schoenfeld Theatre, gdzie wystąpili także: James Earl Jones, John Stamos, John Larroquette, Kristin Davis i Elizabeth Ashley[19].
Na początku lat 70. spotykała się z Elvisem Presleyem[16] i opiekowała się nim, ale nie mogła poradzić sobie z jego uzależnieniem od narkotyków i ostatecznie wybrała swojego chłopaka, reżysera Petera Bogdanovicha, zamiast Presleya. Zgodziła się umówić się z Jackiem Nicholsonem, aby Bogdanovich był zazdrosny. Później odwołała randkę, a Nicholson nie odezwał się ponownie, z wyjątkiem powiedzenia „Cześć” na imprezie wiele lat później. Robert De Niro chciał się z nią związać podczas kręcenia Taksówkarza (1976), jednak odrzuciła go, a De Niro nie rozmawiał z nią prywatnie przez resztę zdjęć.
W 1978, po powrocie do domu w Memphis, poznała i zaczęła się spotkać z Davidem M. Fordem, lokalnym dealerem części samochodowych i artystą nocnego klubu. W tym samym roku zaszła w ciążę i 19 listopada 1978 wyszła za mąż[16]. Ich córka, Clementine Ford, urodziła się 29 czerwca 1979[16]. Małżeństwo zakończyło się rozwodem 23 września 1982.
Podczas kręcenia miniserialu telewizyjnego NBC Długie, gorące lato (The Long Hot Summer, 1985), gdzie występowała jako Eula Varner, romansowała z Donem Johnsonem[9]. 1 marca 1987 poślubiła chiropraktyka Bruce’a Oppenheima. Mieli bliźniaki: syna Cyrusa Zachariaha i córkę Molly Ariel (ur. 6 października 1987). Jednak 20 marca 1990 doszło do rozwodu[16].
| Rok | Nagroda | Kategoria | Serial |
|---|---|---|---|
| 1986 | People’s Choice Award | Ulubiona aktorka w nowym serialu telewizyjnym | Na wariackich papierach |
| Złoty Glob | Najlepsza aktorka w serialu komediowym lub musicalu | ||
| 1987 | Złoty Glob | ||
| 1988 | People’s Choice Award | Ulubiona artystka telewizyjna | |
| Ulubiona wszechstronna artystka estradowa | – | ||
| 1996 | Złoty Glob | Najlepsza aktorka w serialu komediowym lub musicalu | Cybill |
| 2010 | GLAAD Media Awards | Nagroda Złotej Bramy | – |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
