Andrzej Wachowicz (kapitan)

polski oficer, ofiara zbrodni katyńskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Andrzej Wachowicz (kapitan)

Andrzej Wachowicz ps. „Vigura”[1] (ur. 18 listopada?/30 listopada 1897 w Białej Cerkwi, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...
Andrzej Wachowicz
Vigura
Thumb
kapitan artylerii kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1897
Biała Cerkiew

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

10 Dywizja Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje – dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Legionowy Państwowa Odznaka Sportowa
Zamknij

Życiorys

Podsumowanie
Perspektywa

Urodził się 30 listopada 1897 roku w Białej Cerkwi, w ówczesnym powiecie wasylkowskim guberni kijowskiej, w rodzinie Cezarego i Marii z Krajewskich[2][1]. Absolwent gimnazjum filologicznego z maturą w Białej Cerkwi (1915). Studia medyczne na Uniwersytecie Kijowskim przerwało powołanie do armii rosyjskiej. Na froncie do 1917 roku. Skierowany do Szkoły Artylerii w Odessie. Wstąpił do POW. Od czerwca 1918 roku w oddziale mjr. Lisa-Kuli.

Po powrocie do kraju w Wojsku Polskim. Od 9 stycznia do 2 lipca 1919 roku był uczniem klasy „K” (klasa 12.) Szkoły Podchorążych w Warszawie[3]. 3 września 1919 roku został mianowany z dniem 1 września 1919 podporucznikiem w piechocie i przydzielony do Obozu Szkół Podoficerskich w Dęblinie[4]. Od 6 czerwca 1920 roku w 105 pułku piechoty jako dowódca kompanii. Walczył na wojnie z bolszewikami, m.in. pod Komarówką, Majdanem, Horpinem i Hradami. Ranny 26 września 1920 roku.

Po rekonwalescencji objął dowództwo kompanii szkolnej w Centralnej Szkoły Podoficerów nr 1 w Chełmie. Po ukończeniu Szkoły Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu, jako porucznik przeniesiony do korpusu osobowego oficerów artylerii, na stanowisko instruktora. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 133. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. Od 1924 roku w 7 pułku artylerii lekkiej, jako dowódca baterii i oficer oświatowy. Od lipca 1929 do maja 1930 roku pełnił obowiązki kwatermistrza 7 pal[6]. W sierpniu 1935 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[7]. W marcu 1939 roku nadal pełnił służbę w DOK IV na stanowisku kierownika referatu koni Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień[8]. Ostatnio w 10 Dywizji Piechoty[2].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[9]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 367[2].

Szybkie fakty
Zamknij

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[10][11][12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[13][14][15].

Ordery i odznaczenia

25 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek, lecz Krzyża Niepodległości nie przyznał[1].

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.