Andrzej Wachowicz (kapitan)
polski oficer, ofiara zbrodni katyńskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Wachowicz ps. „Vigura”[1] (ur. 18 listopada?/30 listopada 1897 w Białej Cerkwi, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
 | |
 kapitan artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 listopada 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 30 listopada 1897 roku w Białej Cerkwi, w ówczesnym powiecie wasylkowskim guberni kijowskiej, w rodzinie Cezarego i Marii z Krajewskich[2][1]. Absolwent gimnazjum filologicznego z maturą w Białej Cerkwi (1915). Studia medyczne na Uniwersytecie Kijowskim przerwało powołanie do armii rosyjskiej. Na froncie do 1917 roku. Skierowany do Szkoły Artylerii w Odessie. Wstąpił do POW. Od czerwca 1918 roku w oddziale mjr. Lisa-Kuli.
Po powrocie do kraju w Wojsku Polskim. Od 9 stycznia do 2 lipca 1919 roku był uczniem klasy „K” (klasa 12.) Szkoły Podchorążych w Warszawie[3]. 3 września 1919 roku został mianowany z dniem 1 września 1919 podporucznikiem w piechocie i przydzielony do Obozu Szkół Podoficerskich w Dęblinie[4]. Od 6 czerwca 1920 roku w 105 pułku piechoty jako dowódca kompanii. Walczył na wojnie z bolszewikami, m.in. pod Komarówką, Majdanem, Horpinem i Hradami. Ranny 26 września 1920 roku.
Po rekonwalescencji objął dowództwo kompanii szkolnej w Centralnej Szkoły Podoficerów nr 1 w Chełmie. Po ukończeniu Szkoły Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu, jako porucznik przeniesiony do korpusu osobowego oficerów artylerii, na stanowisko instruktora. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 133. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. Od 1924 roku w 7 pułku artylerii lekkiej, jako dowódca baterii i oficer oświatowy. Od lipca 1929 do maja 1930 roku pełnił obowiązki kwatermistrza 7 pal[6]. W sierpniu 1935 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[7]. W marcu 1939 roku nadal pełnił służbę w DOK IV na stanowisku kierownika referatu koni Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień[8]. Ostatnio w 10 Dywizji Piechoty[2].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[9]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 367[2].
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[10][11][12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[13][14][15].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4775[16][17]
- Medal Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][19][1]
- Srebrny Krzyż Zasługi[20]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka za Rany i Kontuzje[21]
- Krzyż Legionowy[21]
- Państwowa Odznaka Sportowa[21]
- Odznaka Pamiątkowa 7 pułku artylerii polowej[21]
25 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek, lecz Krzyża Niepodległości nie przyznał[1].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.