polski generał Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Kowalski[a] (ur. 11 września 1892 w Warszawie, zm. 29 listopada 1984 w River Forest) – generał brygady Wojska Polskiego.
 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia |
11 września 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 listopada 1984 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizji piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
dyrektor wykonawczy Instytutu Józefa Piłsudskiego |
| Odznaczenia | |
               | |
Pochodził z warszawskiej rodziny rzemieślniczej. Po ukończeniu Szkoły im. Konarskiego oraz Szkoły Wawelberga i Rotwanda w Warszawie[2] wyjechał i ukończył studia na Wydziale Maszyn Politechniki w Liège (Belgia) na wydziale budowy maszyn. Od 1905 brał udział w ruchu niepodległościowym, członek Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Ukończył szkołę podoficerską oraz kurs oficerski Związku Strzeleckiego w Oleandrach[2].
W okresie sierpień 1914 – lipiec 1917 w Legionach. 6 sierpnia 1914 wymaszerował z Krakowa w składzie IV plutonu 1 Kompanii Kadrowej. Do lipca 1917 pełnił służbę w 1 pułku artylerii Legionów, a po kryzysie przysięgowym, został internowany w Beniaminowie.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Wziął udział w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami dowodząc 3 baterią, a następnie (od 20 sierpnia 1919) dywizjonem 1 pułku artylerii polowej Legionów i II batalionem 5 pułku piechoty Legionów (od 15 sierpnia 1920).
W latach 1921–1923 był słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Inspektoratu Armii Nr I w Wilnie na stanowisko I referenta[3][4]. Z dniem 1 marca 1926 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie[5] na stanowisko szefa wydziału[6]. W listopadzie tego roku został zatwierdzony na stanowisku zastępcy szefa Oddziału III Sztabu Generalnego w Warszawie[7]. W kwietniu 1928 został mianowany szefem Oddziału III Sztabu Generalnego[8][9]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do składu osobowego inspektora armii, generała dywizji Tadeusza Piskora[10]. W październiku 1930 został przeniesiony do Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno” w Wilnie na stanowisko zastępcy dowódcy[11][12]. W 1934 roku został mianowany II dowódcą piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie[13]. W maju 1937 roku objął dowództwo 8 Dywizji Piechoty w twierdzy Modlin. 28 stycznia 1938 roku prezydent RP zwolnił go ze stanowiska dowódcy 8 DP i mianował dowódcą 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie[14][15], którą dowodził w czasie kampanii wrześniowej. Od 3 września dowódca GO „Wyszków”. 24 września pod Tarnawatką dostał się do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w obozie jenieckim Oflag VII A Murnau. Po uwolnieniu z niewoli został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych[6].
W maju 1946, po demobilizacji, wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie prowadził wśród Polonii i w środowisku kombatantów ożywioną działalność[6]. Był między innymi prezesem Rady Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, prezesem Polskiej Bratniej Pomocy i członkiem Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej. W latach 1956–1963 był dyrektorem Instytutu Józefa Piłsudskiego[16].
Zmarł 29 listopada 1984 w River Forest[6]. 6 września 1986, zgodnie z wolą zmarłego, jego prochy zostały złożone na cmentarzu wojskowym w Kałuszynie[6].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
.png){kind=small}
