Loading AI tools
amerykański muzyk rockowy, wokalista i gitarzysta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roy Kelton Orbison (ur. 23 kwietnia 1936 w Vernon, zm. 6 grudnia 1988 w Hendersonville[1]) – amerykański piosenkarz, autor tekstów i muzyk.
.jpg) | |
| Imię i nazwisko |
Roy Kelton Orbison |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 kwietnia 1936 |
| Data i miejsce śmierci |
6 grudnia 1988 |
| Przyczyna śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk, piosenkarz, autor piosenek |
| Aktywność |
1953–1988 |
| Wydawnictwo |
Sun, Monument, MGM, London, Mercury, Asylum, PolyGram, Virgin |
| Powiązania |
Traveling Wilburys, Teen Kings, The Wink Westerners, Class of '55 |
| Strona internetowa | |
Był znany przede wszystkim ze swojego charakterystycznego stylu śpiewania, złożonych strukturalnie piosenek, i ciemnych, emocjonujących ballad. Jego muzyka została opisana przez krytyków jako operowa, zyskując pseudonim „Carusa rocka” i „The Big O.”. Wiele utworów Orbisona wyrażały wrażliwość w czasach, gdy większość wykonawców rock and rollowych decydowała się na wyzywającą męskość. Największymi przebojami w jego karierze były: „Blue Bayou”, „I Drove All Night”, „Running Scared”, „Crying”, „In Dreams”, „It’s Over”, „Dream Baby (How Long Must I Dream)”, „Only the Lonely”, „Mean Woman Blues”, „You Got It”, „California Blue” i „Oh, Pretty Woman”. Znany był także ze swojej wstydliwości i traumy, które zwalczał, nosząc ciemne okulary przeciwsłoneczne.
Nie posiadając charyzmy scenicznej ani okazałej prezencji, skupił się na stronie muzycznej i tekstowej swych piosenek. Był obdarzony operowym głosem, śpiewał miłosne piosenki, stawiając się w pozycji odrzuconego. Łącząc to ze swymi cechami fizycznymi, udało mu się wykreować obraz „sympatycznego przegranego”.
Od połowy lat 60. do końca 80. kariera artysty uległa załamaniu, a jego albumy nie cieszyły się popularnością. Nie udały się także próby kariery aktorskiej. Na scenę powrócił niespodziewanie, zaproszony do udziału w nagraniach supergrupy folkrockowej Traveling Wilburys, w której obok Boba Dylana, Toma Petty’ego, George’a Harrisona i Jeffa Lynne’a nagrał znakomicie sprzedający się album z przebojem „Handle With Care”. Przypomniany publiczności, nagrał solowy album pt. Mystery Girl, który został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków i słuchaczy. 4 grudnia 1988 w Highland Heights w Cleveland zagrał swój ostatni koncert w życiu. Zmarł dwa dni później w wyniku zawału serca[2].
.jpg)
,_Hollywood_Boulevard,_Roy_Orbison_--_2012_--_4988.jpg)
Twórczość Orbisona była inspiracją dla członków grupy The Beatles, grupa ta w początkowym okresie swojej twórczości wzorowała się na licznych melodiach z piosenek Orbisona.
W roku 1987 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[3], a w styczniu 2010 otrzymał gwiazdę na Hollywood Walk of Fame.
Barbara Orbison po śmierci męża poświęciła się trosce o spuściznę po artyście. Nakładem założonej przez nią wytwórni Orbison Records ukazało się pośmiertnie kilka płyt kompilacyjnych z nagraniami studyjnymi i koncertowymi Orbisona.
Z Claudette Orbison (zginęła potrącona przez ciężarówkę w 1966) miał trzech synów, najstarsi spłonęli w pożarze ich domu rodzinnego w Tennessee w 1968, najmłodszego (Wesley Orbison, ur. 1965) wychowywali rodzice Roya. Następnie poślubił poznaną w brytyjskim klubie Niemkę, Barbarę Wilhonnen Jacobs, z którą miał dwóch synów.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
