Renée Zellweger
amerykańska aktorka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
amerykańska aktorka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Renée Kathleen Zellweger[1] (ur. 25 kwietnia 1969 w Katy) – amerykańska aktorka.
Laureatka Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za rolę Judy Garland w dramacie biograficznym Ruperta Goolda Judy (2019) i za drugoplanową rolę jako Ruby Thewes w dramacie Anthony’ego Minghelli Wzgórze nadziei (2003). Ponadto dwukrotnie nominowana do Oscara dla aktorki pierwszoplanowej za role w Dzienniku Bridget Jones (2001) i Chicago (2002). Otrzymała także m.in. cztery Złote Globy i dwie nagrody BAFTA.
Urodziła się w Katy w stanie Teksas jako córka Kjellfried Irene (z domu Andreassen) i Emila Ericha Zellwegera[2]. Wychowywała się ze starszym bratem, Andrew[3]. Ojciec pochodził z kantonu St. Gallen w Szwajcarii i z zawodu był inżynierem mechanikiem. Matka była pochodzenia norwesko-fińskiego (Lapończycy); pracowała jako położna i guwernantka.
W 1987 ukończyła Katy High School[4], gdzie była cheerleaderką, gimnastyczką i zainteresowała się aktorstwem należąc do kółka teatralnego[5]. W 1991 uzyskała tytuł bakalaureata na wydziale języka angielskiego w University of Texas at Austin[4]. Na uniwersytecie Zellweger wzięła też udział w kursie dramatycznym, co wywołało jej zainteresowanie aktorstwem[6]. Pracowała w Austin jako kelnerka i asystentka barmana[6].
Zadebiutowała rolą Mary Lou w dreszczowcu Smak zabijania (A Taste for Killing, 1992) u boku Michaela Biehna i Jasona Batemana. Następnie zagrała w komediodramacie Richarda Linklatera Uczniowska balanga (Dazed and Confused, 1993)[7] i główną rolę Susan w dramacie muzycznym Showtime Shake, Rattle and Rock! (1994)[8]. Pojawiła się także w filmach: Mój chłopak zombie (My Boyfriend Back, 1993), Orbitowanie bez cukru (Reality Bites, 1994), 8 sekund (8 Seconds, 1994), Teksańska masakra piłą mechaniczną: Następne pokolenie (The Return of the Texas Chainsaw Massacre, 1994) z Matthew McConaugheyem, Empire Records (1995) i The Low Life (1995). Za postać Starlene Cheatham w Kalibrze 45 (Love and a. 45, 1994) była nominowana do Independent Spirit Awards.
Została zauważona przez krytykę dzięki roli wrażliwej samotnej matki i obiektu zainteresowania wpływowego agenta sportowego (Tom Cruise) w komediodramacie sportowym Camerona Crowe’a Jerry Maguire (1996)[9], pokonując ubiegające się o tę rolę aktorki, m.in. Bridget Fondę, Marisę Tomei, Cameron Diaz i Winonę Ryder. Za występ w filmie odebrała nagrodę Broadcast Film Critics Association Awards za najlepszy debiut w 1996, Blockbuster Entertainment Awards za najlepszą drugoplanową rolę komediową i była nominowana do Satelity, MTV Movie Awards i nagrody Gildii Aktorów Filmowych[3].
Za tytułową rolę Betty Sizemore, która pod wpływem silnych emocji wmawia sobie, że jest bohaterką swojej ulubionej opery mydlanej, w czarnej komedii Siostra Betty (Nurse Betty, 2000)[10] otrzymała Złoty Glob dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu i Nagrodę Satelity. Wystąpiła jako Irene P. Waters w komedii Bobby’ego Farrelly i Petera Farrelly Ja, Irena i Ja (Me, Myself & Irene, 2000) u boku Jima Carreya[3].
Największą rozpoznawalność i pierwszą nominację do Oscara przyniosła jej postać tytułowej bohaterki komedii romantycznej Dziennik Bridget Jones (2001), na podstawie książki Helen Fielding. Zagrała również w kontynuacji filmu, Bridget Jones: W pogoni za rozumem (2004), a po latach wróciła do aktorstwa w dobrze przyjętej przez fanów i krytyków Bridget Jones 3 (2016)[3]. W 2002 zagrała Roxie Hart w musicalu Chicago, który został nominowany do Oscara w 13. kategoriach. W następnym roku otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w dramacie Wzgórze nadziei w reżyserii Anthony’ego Minghelli[3].
Po premierze Piosenki o miłości (2010) zawiesiła karierę aktorską na sześć lat, co w wywiadach dla brytyjskich magazynów „Red” i „Vogue” podsumowała jako „trudny czas dojrzewania, w którym nie potrafiła poradzić sobie z emocjami i problemami”[11][12]. Za tytułową rolę w filmie Judy (2019) została nagrodzona Oscarem dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej podczas 92. ceremonii wręczenia Nagród Akademii Filmowej, Złoty Glob, nagrodę Gildii Aktorów Filmowych i nagrodę BAFTA[3]. Ścieżka dźwiękowa filmu zawierająca dwanaście najpopularniejszych, wykonywanych głównie przez aktorkę, piosenek Judy Garland została nominowana do nagrody Grammy[13][14].
Jej partnerami byli: Jim Carrey, Jack White, Bradley Cooper i gitarzysta Doyle Bramhall II. Po czterech miesiącach znajomości, 9 maja 2005 wyszła za muzyka country, Kenny’ego Chesneya, jednak już we wrześniu tego samego małżonkowie złożyli dwa odrębne wnioski o anulowanie małżeństwa, które nastąpiło 20 grudnia. W 2006 w wywiadzie dla brytyjskiego magazynu „Now” Zellweger stwierdziła, że to małżeństwo było największym błędem w jej życiu[12][15].
_US-amerikanische_Schauspielerin.png)
