Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Skierczyński (ur. 4 września 1900 w Radomiu, zm. 9 sierpnia 1983 w Warszawie) – major saperów Wojska Polskiego, lekkoatleta.
.jpg) por. Marian Skierczyński (przed 1929) | |
 major saperów | |
| Data i miejsce urodzenia |
4 września 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 sierpnia 1983 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
4 Pułk Saperów, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | |||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||
| |||||||||||||
Urodził się 4 września[1][2][3][4] lub października[5] 1900 w Radomiu[4] lub Glinicach[3]. Syn Władysława i Józefy z Wdowików[3].
Był uczniem Rządowej Szkoły Handlowej w Kiszyniowie, członkiem skautingu, od 1917 należał do Związku Polaków w Kiszyniowie[3]. W tym samym roku wstąpił jako ochotnik do II Korpusu Polskiego. Po bitwie pod Rarańczą dostał się do niewoli, z której zbiegł i wstąpił do 13 pułku strzelców pieszych 4 Dywizji Strzelców Polskich. Walczył z bolszewikami m.in. pod Stawropolem i Odessie. W czerwcu 1919 powrócił z dywizją do Polski[3].
9 lipca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu kaprala. Służył w 28 pułku Strzelców Kaniowskich, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 25 lutego 1920 został skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty, 20 lipca 1920 do Obozu Szkolnego Saperów. Po ukończeniu szkoły został 23 listopada 1921[3] awansowany na stopień porucznika w korpusie oficerów inżynierii i saperów ze starszeństwem z dniem 1 września 1920[6][7]. 1 grudnia 1921 został skierowany do 4 pułku saperów w Sandomierzu[3][8][9]. 1 stycznia 1923 został awansowany na stopień porucznika[3].
We wrześniu 1925 ożenił się z Haliną Różycką (1905–1978), siostrą Jerzego Różyckiego, matematyka i kryptologa. Mieli dwoje dzieci: Wandę i Marka.[potrzebny przypis]
Jako oficer 4 pułku saperów został przydzielony do Centralnej Szkoły Wojskowej Gimnastyki i Sportów w Poznaniu, w której ukończył roczny Oficerski Kurs Wychowania Fizycznego 1926/1927[10][11][3]. Następnie został wyznaczony przez Polski Komitet Olimpijski na Kurs Przedolimpijski Lekkiej Atletyki 1927[12]. W CWSzGiS pozostał od lipca 1927 jako instruktor i wykładowca na kolejnych Oficerskich Kursach Gimnastyki Sportowej oraz Wychowania Fizycznego, wykładając boks, lekkoatletykę, prowadząc zajęcia i ćwiczenia z walki wręcz, walki bagnetem[13][3]. Działał m.in. na rzecz rozwoju ju-jitsu w Polsce. Reprezentując AZS Warszawa, startował i zdobywał medale w zawodach krótkodystansowych i sztafetach w lekkoatletyce podczas mistrzostw Polski (reprezentując AZS Warszawa) i mistrzostw armii[14]. W 1929 startował w zawodach w Bernie[15].
Z Poznania przeszedł do służby w utworzonym w 1929 Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie[16], gdzie służył do 1933[2][3]. Został awansowany na stopień kapitana w korpusie oficerów inżynierii i saperów ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[17][3].
Od 1933 służył w 4 Batalionie Saperów, od listopada 1934 w Dowództwie Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych, od listopada 1937 w 8 batalionie saperów. 28 listopada 1937 został dowódcą Ośrodka Sapersko-Pionierskiego 23 Górnośląskiej Dywizji Piechoty[2][3]. 19 marca 1939 został awansowany do stopnia majora i mianowany dowódcą 23 batalionu saperów[18][3]. Jednostką dowodził po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej[19][20]. W dniach 11–12 września 1939 kierował budową mostu polowego na Wiśle pod Baranowem, który umożliwił wycofanie się oddziałom Grupy Operacyjnej „Jagmin” dowodzonej przez Jana Jagmin-Sadowskiego. Za operację tę został przez Prezydenta Augusta Zaleskiego odznaczony w 1970 Orderem Virtuti Militari V klasy[2][3].
Uczestniczył w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim (21 września 1939), 25 września 1939 dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł, jednak 7 października 1939 został aresztowany i osadzony w oflagu IX C Rotenburg, następnie Oflagu XI B Braunschweig i Oflagu II C Woldenberg[3]. W tym ostatnim obozie uczestniczył w organizacji życia sportowego, był prezesem klubu sportowego Wawel, kierownikiem wyszkolenia Rady Wychowania Fizycznego. Uczestniczył w obozowej olimpiadzie w 1944[2][3]. W 1945 został ewakuowany do Stalagu X B Sandbostel, następnie do Oflagu X C Lubeka, gdzie odzyskał wolność 2 maja 1945[3].
10 grudnia 1945 powrócił do Warszawy, zaangażował się w odbudowę Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego, gdzie był kierownikiem wyszkolenia praktycznego. Został zmuszony do odejścia z AWF na początku lat 50.[2][3]
Zmarł 9 sierpnia 1983 w Warszawie[2][3]. Został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim[21].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
