Magic Sam
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Magic Sam, właśc. Samuel Gene Maghett (ur. 14 lutego 1937, zm. 1 grudnia 1969) – amerykański gitarzysta i wokalista bluesowy związany z bluesem chicagowskim.
 | |
| Imię i nazwisko |
Samuel Gene Maghett |
|---|---|
| Pseudonim |
Magic Sam, Good Rocking Sam, Magic Singing Sam |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Instrumenty | |
| Typ głosu | |
| Gatunki |
blues miejski |
| Zawód |
muzyk |
| Aktywność |
1945–1969 |
| Wydawnictwo |
Cobra Records, Artistic Records, Chief Records, CBS, Delmark Records |
| Powiązania |
Lowell Fulson, Syl Johnson, B.B. King, Freddie King, Little Walter, Muddy Waters, Jimmy Rogers |
| Współpracownicy | |
| Homesick James, Shakey Jake, Otis Rush | |
| Instrument | |
| gitara | |
| Zespoły | |
| Homesick James Band, Otis Rush Band | |
Urodził się na farmie pod Grenadą w hrabstwie Grenada w stanie Missisipi. Jego ojcem był Jessie Maghett, a matką Hetha Anna Henderson. W wieku 10 lat nauczył się grać na własnoręcznie wykonanej gitarze. Do szkoły chodził razem z Magic Slimem (Morrisem Holtem)[1][2].
Pod koniec lat 40. XX w. pracował pozamuzycznie. W 1950 r. przeniósł się do Chicago, gdzie uczęszczał do Drake High School. Rozpoczął grać na gitarze w gospelowej grupie Morning View Special, z którą występował w wielu lokalnych kościołach[1].
W 1954 zaczął grać bluesa w Homesick James Band[uwaga 1], z którym występował w lokalnych klubach, m.in. w Cotton Club[1]
W 1955 r. założył swój zespół, z którym występował w 708 Club i w Ray’s Lounge w Chicago. Równocześnie grał także w zespole swojego wujka Shakey Jake Band[uwaga 2] w takich miejscach jak Wagon Wheel i Kirksey’s Lounge w Chicago[3]
W 1957 r. dokonał pierwszych nagrań dla wydawnictwa Cobra. Akompaniowali mu tacy muzycy jak Little Brother Mongomery na pianinie, Mack Thompson na gitarze basowej, Willie Dixon na kontrabasie i Bill Stepney na perkusji[3][4].
W latach 1957–1958 występował w chicagowskim Blue Flame Club.
W 1958 r. dokonał nagrań z Shakeyem Jakiem dla firmy Artistic.
W 1959 r. występował w Eddie Show’s Place, Pepper’s Lounge i Just Me Lounge w Chicago[3].
W 1959 r. rozpoczął służbę w armii amerykańskiej, jednak w 1960 r. zdezerterował z niej i w 1961 r. spędził pół roku w więzieniu[3][5].
W kwietniu 1960 i w styczniu/lutym 1961 dokonał nagrań dla wytwórni Chief[3][4].
W latach 1960–1961 występował często w Club Tay May w Chicago[3].
W październiku 1963 r. dokonał nagrań dla niemieckiej firmy L+R oraz dla Delmark. Nagrania dla wytwórni Delmark pochodziły z koncertu w Club Alex w Chicago[3][4].
W lutym 1964 r. firma Delmark dokończyła koncertowych nagrań Magic Sama w Club Alex[4].
11 lutego 1964 r. Magic Sam dokonał nowych nagrań dla takich firm jak CBS i L+R[4].
W latach 1964–1968 występował w Copa Cabana Club w Chicago. Kilka jego koncertów było retransmitowanych przez radio WOPA w cyklu Bill Hill Show[3].
W 1965 r. koncertował w Big John’s i Eldridge Club w Chicago[3].
W latach 1966–1968 koncertował w Sylvio’s w Chicago.
W 1966 r. występował w Pershing Lounge i Cal’s Corner w Chicago[3].
6 lutego 1966 r. nagrał kilka bluesów dla firmy Delmark i prawdopodobnie w 1966 r. dokonał kilkunastu nagrań dla holenderskiej wytwórni Black Magic[4].
W 1967 r. występował na University of Chicago oraz w takich miejscach jak Club 99 w Joliet i Mother Blues w Chicago[3].
W czerwcu i październiku 1967 r. nagrał ponad 20 bluesów dla wytworni Delmark w Chicago[6].
W 1968 r. koncertował w chicagowskich klubach Father Blues, Sitzmark i innych. Występował także z grupą Otis Rush Band. W tym samym roku koncertował na University of Wisconsin w Madison w stanie Wisconsin. Następnie występował w Avalon Ballroom oraz w Fillmore West w San Francisco[3].
W styczniu, październiku i listopadzie 1968 r. w chicagowskim studiu nagrał kilkadziesiąt utworów dla firmy Delmark[7].
W latach 1968–1969 koncertował w The Log Cabin w San Francisco.
W 1969 r. występował w Winterland i Aragon Ballroom w San Francisco, a następnie pojawił się w lokalnej chicagowskiej TV w programie Marty Faye Show. Występował także w L&A Lounge w Chicago. Wystąpił na Ann Arbor Blues Festival w Ann Arbor w stanie Michigan oraz w Shrine Auditorium w Los Angeles, w The Catacombs w Bostonie, w Guild Theater w Louisville w stanie Kentucky i w Black Dome w Cincinnati w stanie Ohio. W ramach American Folk Blues Festival odbył tournée po Europie. 3 października koncertował w Royal Albert Hall w Londynie. Kilka nagrań z tego koncertu zostało umieszczonych na albumie wydanym przez CBS[3][7].
Pod koniec 1969 r. występował w Main Point w Bryn Mawr w Pensylwanii, na University of Chicago i w Ash Grove w Los Angeles[3].
Zmarł nagle 1 grudnia 1969 r. na atak serca w DOA St. Anthony Hospital w Chicago. Został pochowany na Restvale Cemetery w Worth w stanie Illinois[3].
Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Leola, a drugą Georgia Flangan. Miał 4 dzieci. Shakey Jake Harris był jego wujkiem i czasem menedżerem.
W 1982 r. został wprowadzony do Blues Hall of Fame.
Był bardzo ważnym gitarzystą dla rozwoju chicagowskiego bluesa, zwłaszcza jego odmianie zwanej bluesem zachodniej strony. Należał do trójki wielkich gitarzystów chicagowskich; oprócz niego byli to Buddy Guy i Otis Rush. Ze wszystkich gitarzystów bluesowych był najbliżej Jimiego Hendriksa[8][9].
Wpływ wywarli na niego Lowell Fulson, Homesick James, Syl Johnson, B. B. King, Freddie King. Little Walter, Muddy Waters i Jimmy Rogers. Pod jego wpływem było wielu wykonawców, m.in. takich jak Luther Allison, Eddy Clearwater, Magic Slim, Robert Cray i wielu innych, w tym również i białych gitarzystów[3][5].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
