Loading AI tools
polski inżynier Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Karasiński (ur. 29 sierpnia 1879 w Warszawie, zm. 23 marca 1945 w Steyr) – polski inżynier mechanik, profesor Politechniki Warszawskiej.
 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Leon Stanisław Jan Karasiński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
29 sierpnia 1879 |
| Data i miejsce śmierci |
23 marca 1945 |
| Miejsce spoczynku |
cmentarz Powązkowski w Warszawie (grób symboliczny) |
| Zawód, zajęcie |
inżynier mechanik |
| Tytuł naukowy |
profesor zwyczajny mechaniki technicznej |
| Alma Mater | |
Syn Leona. W 1900 uzyskał maturę w IV Gimnazjum w Warszawie (Gimnazjum Filologicznym Wojciecha Górskiego. W 1905 uzyskał stopień kandydata nauk matematycznych na Wydziale Fizyczno-Matematycznym Uniwersytetu Warszawskiego, zaś w 1907 – inżyniera mechanika na Wydziale Technicznym Uniwersytetu w Liège. W latach 1907–1912 pracował jako samodzielny konstruktor działu maszyn parowych, pomp i przyrządów cukrowniczych w biurze technicznym Fabryki Maszyn Parowych i Odlewni „Orthwein, Karasiński i Ska”, której współwłaścicielem był jego ojciec. Od 1912 do grudnia 1915 był kierownikiem działu silników parowych i urządzeń cukrowniczych w Zakładach Mechanicznych „Lilpop, Rau i Loewenstein”. Był wykładowcą przedmiotu silniki i turbiny parowe w ramach Kursów Wieczornych dla Techników (1909–1916), oraz silników parowych w ramach Kursu dla Inżynierów (1913) na Wydziale Technicznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie. W latach 1914–1916 był także członkiem TKN[1]. W latach 1911–1918 uczył także w Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda,
Od 1915 był współorganizatorem Politechniki Warszawskiej, na której od 1916 wykładał – wytrzymałość tworzyw na wydziałach: Inżynierii Budowlanej oraz Budowy Maszyn i Elektrotechniki, a także matematykę na Wydziale Architektury 1 kwietnia 1919 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, 1 maja 1920 profesora zwyczajnego mechaniki technicznej na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Jako profesor Politechniki zorganizował międzywydziałowe Laboratorium Wytrzymałości Tworzyw. Oprócz badań nad wytrzymałością materiałów budowlanych i drogowych, zajmowało się ono również normalizacją polskich cementów oraz zastosowaniem technologii betonu do nawierzchni drogowych. Przeszedł w stan spoczynku 26 września 1933. W latach 1936–1939 wykładał na Wydziale Budowy Okrętów i Konstrukcji Stalowych w Państwowej Szkole Technicznej w Warszawie. Publikował artykuły fachowe m.in. w Przeglądzie Technicznym, Mechaniku, Inżynierze Kolejowym i Cemencie. Należał do Komisji Budowlanej i Podkomisji Cementowej przy Polskim Komitecie Normalizacyjnym w Warszawie. W ramach współpracy z Radą Cementową przy Związku Polskich Fabryk Portland-Cementu zainicjował normalizację piasku wzorcowego do prób wytrzymałościowych cementu i tworzyw wiążących.
W czasie okupacji hitlerowskiej napisał podręcznik z zakresu trygonometrii płaskiej i sferycznej, który zaginął w czasie powstania warszawskiego. Podczas powstania został aresztowany wraz z żoną i wywieziony do podobozu KL Mauthausen-Gusen w Steyr-Münichholz. Podczas pobytu w nim nadal zajmował się teorią odkształceń i naprężeń. Zginął na krótko przed jego wyzwoleniem. Symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 13-3-16,17)[2] (napis ufundowano w 30. rocznicę śmierci z inicjatywy Polskiej Akademii Nauk).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
