Loading AI tools
45. Konkurs Piosenki Eurowizji w Sztokholmie Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
45. Konkurs Piosenki Eurowizji został zorganizowany 13 maja 2000 w Globe Arena w Sztokholmie przez szwedzkiego nadawcę publicznego Sveriges Television (SVT).
Informacje ogólne | |||||
Finał |
13 maja 2000 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Miejsce | |||||
Nadawca |
Sveriges Television (SVT) | ||||
Prowadzący |
Kattis Ahlström | ||||
Informacje dodatkowe | |||||
Reżyser |
Marius Bratten | ||||
Kierownik wykonawczy |
Christine Marchal-Ortiz | ||||
Producent wykonawczy |
Svante Stockselius | ||||
Występ interwałowy |
Pokaz filmu Once Upon a Time Europe Was Covered with Ice | ||||
Uczestnicy | |||||
Debiut | |||||
Powrót | |||||
Rezygnacja | |||||
Łącznie |
24 reprezentacji | ||||
| |||||
Głosowanie | |||||
Każdy kraj przyznaje 1-8, 10 oraz 12 punktów dla ulubionej piosenki. | |||||
Zwycięzca | |||||
Reprezentant | |||||
Piosenka | |||||
Tekst i muzyka | |||||
Konkurs Piosenki Eurowizji | |||||
|
Konkurs prowadzili Kattis Åhlström i Anders Lundin. Finał wygrali bracia Olsenowie, reprezentanci Danii z piosenką „Fly on the Wings of Love”, za którą zdobyli łącznie 195 punktów[1].
Dzięki wygranej Charlotte Nillson, szwedzkiej reprezentantki podczas konkursu w 1999, krajowa telewizja Sveriges Television (SVT) otrzymała prawa do organizacji kolejnego konkursu.
Podczas wyboru miasta-gospodarza nadawca brał pod uwagę potencjalne koszty organizacji oraz wynajmu hali, dostępność hoteli dla dziennikarzy i fanów konkursu oraz ilość atrakcji turystycznych dla artystów i prasy. Chęć przygotowania imprezy wyraziły władze trzech miast: Göteborga, Malmö oraz Sztokholmu.
Miasto | Miejsce | Pojemność |
---|---|---|
Göteborg | Scandinavium | 14 000 |
Malmö | Malmömässan (Malmö Isstadion) |
5800 |
Sztokholm | Globe Arena | 13 000 |
Kilka tygodni później właściciele Malmömässan zrezygnowali z udziału w przetargu z powodu małej liczby miejsc na arenie oraz ewentualnej konieczności poświęcenia dużych środków finansowych na przygotowanie miejsca na organizację widowiska[2].
Na początku lipca 1999 Hans Bonnevier ze stacji SVT poinformował, że konkurs odbędzie się w stołecznej Globe Arena, mogącej pomieścić ok. 13 tys. widzów. Była to wówczas największa hala, w której zorganizowano konkurs[3]. Jak wyjaśnił nadawca SVT, na ostateczną decyzję wpłynęła tańsza oferta władz Sztokholmu oraz fakt, że ostatni konkurs zorganizowany w stolicy Szwecji odbył się w 1975[2].
Logo oraz wygląd sceny konkursu zaprojektowała agencja Stockholm Design Lab. Motywem przewodnim projektów były usta, będące symbolem „piosenki, dialogu, mowy”[3]. W 2001 projekt otrzymał nagrodę Excellent Swedish Design[4].
Kierownikiem wykonawczym konkursu z ramienia EBU została Christine Marchal-Ortiz[3], a z ramienia telewizji SVT – Svante Stockselius, były dziennikarz i producent programu Melodifestivalen wyłaniającego reprezentantów Szwecji w Konkursie Piosenki Eurowizji[3]. Za reżyserię widowiska odpowiadał Marius Bratten[3].
Konkurs nadawany był nie tylko w Europie, ale także w Kanadzie, Australii, Japonii i Stanach Zjednoczonych. Koncert finałowy po raz pierwszy transmitowany był również w Internecie[1][3]. Za transmisję konkursu odpowiedzialna była szwedzka firma zewnętrzna Prisma OB[5].
W 2000 po raz pierwszy została wydana oficjalna składanka muzyczna, zawierająca wszystkie piosenki konkursowe. Album dostępny był w sklepach muzycznych w całej Europie. Podobne wydawnictwo ukazało się rok wcześniej, jednak wówczas pominięto cztery konkursowe utwory[1].
Finał rumuńskich eliminacji eurowizyjnych Selecția națională wygrał zespół Taxi z utworem „The Moon”. Tuż po finale selekcji kompozytorzy piosenki „Why” zespołu Valahia, który zajął drugie miejsce, wyrazili swoje niezadowolenie z wyników oraz zagrozili wszczęciem działań prawnych przeciwko organizatorom. Powodem ich oburzenia była nagła zmiana zasad głosowania telewidzów i przedłużenie czasu na oddawanie głosów z jednej na trzy godziny, co spowodowało spadek grupy Valahia z pierwszego na drugie miejsce po pierwszej godzinie głosowania[6].
Reprezentujący Izrael zespół Ping Pong otworzył koncert finałowy piosenką „Sameyakh (Be Happy)”, opowiadającą o pokoju między Izraelem a Syrią. Podczas występu członkowie formacji machali flagami obu krajów, a pod koniec prezentacji dwaj wokaliści grupy pocałowali się[1][3].
Holenderska telewizja Nederlandse Omroep Stichting (NOS) przerwała transmisję konkursu w połowie koncertu z powodu eksplozji fajerwerków w Enschede, w której zginęły 23 osoby, a 947 zostało rannych[7]. Stacja tłumaczyła swoją decyzję powodami praktycznymi oraz faktem, że „niewłaściwym byłoby transmitowanie programu rozrywkowego w noc takiej katastrofy”. W wyniku postanowienia nadawcy krajowe wyniki oparte były na głosowaniu komisji jurorskiej, a nie telewidzów[3].
Po finale konkursu rosyjska delegacja wniosła petycję dotyczącą unieważnienia wyników oraz dyskwalifikacji zwycięzców, braci Olsenów z Danii. Podczas konkursowej prezentacji wokaliści użyli bowiem tzw. vocoderu, który nadał Jørgenowi Olsenowi elektryczny dźwięk głosu, co rosyjska delegacja uznała za „działanie niezgodne z regulaminem imprezy”. Europejska Unia Nadawców (EBU) nie przyjęła skargi[1][3].
W konkursie wzięli udział reprezentanci 24 nadawców publicznych, w tym debiutującej w stawce telewizji z Łotwy[3]. Pięć krajów z najsłabszymi wynikami w latach poprzednich, które rywalizowały podczas finału w 1999, tj. Bośnia i Hercegowina, Litwa, Polska, Portugalia i Słowenia, zostało wykluczonych ze stawki konkursowej[3]. Ich miejsce zajęły kraje odsunięte z konkursu rok wcześniej, tj. Finlandia, Macedonia, Rumunia, Rosja i Szwajcaria[3]. Z udziału w konkursie zrezygnowali nadawcy publiczni ze Słowacji, Grecji i Węgier, a swoją decyzję tłumaczyli powodami finansowymi[1][3].
W 45. Konkursie Piosenki Eurowizji wzięło udział kilku wykonawców, którzy wystąpili w konkursie w poprzednich latach. Serafín Zubiri z Hiszpanii po raz pierwszy wziął udział w konkursie w 1992, Roger Pontare ze Szwecji – w konkursie w 1994, a Alexandros Panayi z cypryjskiego duetu Voice – w 1995.
Legenda:
1. miejsce
|
Legenda: Głosowanie telewidzów Głosowanie jurorów Zwycięzca |
W 2000 po raz kolejny przyznano Nagrodę im. Barbary Dex, nieoficjalny tytuł przyznawany corocznie przez fanów konkursu za pośrednictwem holenderskiej strony House of Eurovision (eurovisionhouse.nl) najgorzej ubranemu artyście w Konkursie Piosenki Eurowizji w danym roku[8][9][10]. Po finale widowiska największą liczbę głosów internautów zdobyła Nathalie Sorce, reprezentantka Belgii, która wystąpiła podczas koncertu w kremowej sukni i marynarce[11].
Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich sekretarzy, którzy ogłaszali wyniki głosowania w poszczególnych krajach. Państwa zostały uporządkowane w kolejności przyznawania punktów.
Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich komentatorzy poszczególnych nadawców publicznych transmitujących widowisko.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.