991 Nazwa własna Niża odnosząca się do rzeki lub do osady pojawia się w czeskiej kronice Kosmasa[1]. Zachodniosłowiańskie słowo niża oznaczało niskie położenie strumienia albo rzeki lub po prostu płynącą rzekę[2]. Według późniejszych kronikarzy – Schedela i Długosza nazwa miasta Nysa pochodzi od nazwy rzeki[3][4].
1000 Nazwa rzeki Niża (łac.fluminis Niza) umieszczona została w dokumencie Ottona III.
początek XI wieku Nazwa prowincja nyska (łac. provinciam Nice) znalazła się w kronice Thietmara.
koniec XI wieku Najstarsze znane archeologiczne ślady istnienia zwartego osadnictwa na obszarze dzisiejszej Nysy.
początek XII wieku Nysa staje się znaną osadą handlową z racji swego położenia na skrzyżowaniu szlaków handlowych.
1134 Bolesław Krzywousty odbudował Nysę zniszczoną wskutek walk między nim a jego bratem Zbigniewem – wzniósł tu murowaną twierdzę mającą strzec tej osady handlowej. Powstał w ten sposób warowny gród prawdopodobnie otoczony tzw. tynem, czyli rodzajem wysokiego drewnianego ogrodzenia.
I połowa XII wieku W okolicach dzisiejszego Placu Staromiejskiego powstaje starsza od Nysy osada przedlokacyjna, nazywana później Starym Miastem, zamieszkiwana przez ludność polską. Niewielki napływ obcych osadników (Flamandów, Niemców i Żydów) nastąpił dopiero po reformie ustrojowej miasta (1223) i najeździe mongolskim (1241). W późniejszych czasach kolonizacja niemiecka zaczęła stopniowo przybierać coraz większe rozmiary i w związku z tym w drugiej połowie XIV wieku język polski w mieście zaczął być wypierany przez niemiecki. Na początku XV wieku rdzenna, polska ludność pod wpływem przeważających liczebnie osadników niemieckich uległa niemal całkowitej germanizacji.
1198 Książę opolski Jarosław zostając biskupem wrocławskim konsekrował kościół św. Jakuba oraz dołączył ziemię nyską do kasztelanii otmuchowskiej, zwiększając dobra biskupie.
I połowa XIII wieku Biskupi wrocławscy sprowadzają do Nysy osadników z Flandrii, którzy wyspecjalizowali się w osuszaniu i uprawie podmokłych terenów, a także rzemieślników z Niemiec. Następuje stopniowa melioracja okolicznych mokradeł i karczunek lasów, powiększa się miejski areał uprawny.
1223 Nysa otrzymała lokację na prawie flamandzkim – w dokumencie wzmiankowane jest zarówno Stare Miasto, jak i Nowe Miasto. Obie części Nysy są niemal równe obszarowo, obie posiadają prymitywne drewniano-ziemne umocnienia. Powstające miasto zostało pomyślane przede wszystkim jako centrum rzemieślniczo-handlowe, jego ludność zajmowała się jednak również rolnictwem i rybołówstwem. Nazwa miasta w dokumencie lokacyjnym została zapisana po łacinie jako Nissa, co stanowiło transkrypcję polskiej nazwy Nysa (do tej nazwy miasta pochodzącej z okresu jego lokacji powrócono po 1945 roku). W okresie zdominowania Nysy przez ludność niemiecką, czyli w latach 1367–1945 używano różnych zgermanizowych form nazwy miasta, dostosowanych do schematów fonetycznych i zmieniającej się na przestrzeni wieków pisowni języka niemieckiego, np. Nise, Neys, Neise, Neisse itp.
1226 Do Nysy przybywają bożogrobcy, sprowadzeni przez biskupa Wawrzyńca. Obok kościoła Matki Boskiej Różańcowej powstaje szpital. Stare Miasto spada do pozycji satelity w stosunku do Nowego Miasta.
1245 Nysa uzyskuje prawo drugiego targu rocznego, czyli jarmarku w dniu św. Jakuba (obok posiadanego już jarmarku w dniu św. Agnieszki) oraz prawo składu, tj. przymusu wystawiania na sprzedaż towarów przewożonych przez obcych kupców, co stwarzało ogromne możliwości pośrednictwa handlowego.
1250 Prawo flamandzkie dla Nysy potwierdza Bolesław Rogatka.
1254 Odnowienie prawa zachodniego dla miasta przez Henryka III Białego.
1259 Po przekopaniu kanału przez środek miasta, staje nad nim młyn zbożowy o siedmiu kołach oraz świadczące o znacznym wyrobie przędzy roślinnej koło wodne służące do czesanialnu i konopi.
1260 Pierwsza wzmianka o dworzebiskupów wrocławskich w Nysie. Istnienie siedziby hierarchów stanowi dowód na dużą rangę miasta w tamtym okresie.
1261 Za zgodą Henryka III wrocławskiego powstają silniejsze od dotychczasowych obwarowania drewniano-ziemne. Miasto zostaje otoczone wałem i palisadą.
1268 Pierwsza wzmianka o biciu przez biskupów własnej monety w mennicy nyskiej.
1270 Początek konfliktu między Henrykiem IV Probusem a biskupem Tomaszem II, w wyniku którego Nysa jest w późniejszych latach wielokrotnie niszczona.
1274 Utrata prawa składu przez Nysę za przyczyną Wrocławian, których pozycja handlowa była przez to poważnie zachwiana.
1282 Dwór biskupi uzyskał cechy obronne, nazywany jest od tej pory zamkiem.
1284 Obwarowania miejskie zostają zniesione podczas konfliktu między księciem Henrykiem IV a biskupem Tomaszem II.
1285 Zniszczenie miasta przez wojska Henryka Probusa.
1290
Henryk IV Probus wydał specjalny dyplom, na mocy którego przyznał biskupom wrocławskim pełnię władzy książęcej w kasztelani. Powstaje w ten sposób księstwo nyskie.
Drewniano-ziemne umocnienia miejskie zostają na nowo zbudowane.
1298 Wzmianka o istnieniu w Nysie łaźni miejskiej.
początek XIV wieku Na rynku Nowego Miasta zbudowano drewniane sukiennice, utworzone zostały także trzy nowe, pomocnicze place targowe – Rynek Garncarski, Solny i Koński (ten ostatni przy zbiegu obecnych ulic Tkackiej i Miarki).
1301 Wybuch epidemii.
1302 Nysa staje się centrum handlu krajowym i zagranicznym suknem. W mieście funkcjonują 24 sklepy sukiennicze.
Wzmiankowane po raz pierwszy szpitale św. Barbary oraz św. Józefa (tzw. Paniotta), obydwa założone w przez biskupa Przecława z Pogorzeli.
1342 Uznanie zwierzchnictwa Czech przez biskupa Przecława z Pogorzeli. Wcześniej zwierzchnictwo czeskie przyjęli już wszyscy piastowscy książęta dzielnicowi Śląska.
Nysa w granicach monarchii czeskiej (dynastia Luksemburgów, Habsburgowie, Jerzy z Podiebradów i Maciej Korwin oraz Jagiellonowie):
1346 Bożogrobcy budują w Starym Mieście przy kościele Matki Bożej Różańcowej zespół klasztorny.
początek XV wieku Stare Miasto zostaje otoczone nowymi obwałowaniami drewniano-ziemnymi z trzema bramami – Bialską, Mikołajską i Zbójecką.
1413 Wybuch epidemii.
1414 Wzmianka o kościele św. Krzyża na Przedmieściu Wrocławskim.
1417
Szkoła parafialna przy kościele św. Jakuba zaczyna pełnić funkcję gimnazjum.
Przy kościele św.Jakuba ufundowany został sierociniec, tzw. dom mendykantów. Mieszkające tu sieroty musiały same troszczyć się o utrzymanie przez pobieranie różnych darowizn (łac. mendicare – żebrać).
1424 Ludność miasta wynosi około 5000 osób (a łącznie z przedmieściami 10 000), mieszka tu 390 mistrzów rzemieślniczych, skupionych w 35 cechach. W Nysie i jej najbliższej okolicy zlokalizowane są kuźnice miedziane, wytwórnie drutu, wielkie młyny wodne i papiernie. W mieście jest 158 ogrodów.
1473 Do Nysy przybywa Jan Długosz jako członek delegacji polskiej na toczące się rokowania między Polską, Czechami i Węgrami.
1474 Początek budowy wielkiej dzwonnicy przy kościele św. Jakuba, której wysokość według wstępnych planów miała sięgać od 110 do 120 metrów.
1475 Odbudowa zniszczonego kościoła Św. Krzyża (dawniej minorytów) przy Bramie Wrocławskiej.
1477
Biskupi wrocławscy osiadają na stałe w Nysie.
Do odbudowanego kościoła Św. Jana Chrzciciela w Nysie przenosi się otmuchowska kapitułakolegiacka.
1489 Wyprawa wojenna mieszczan nyskich do Ziębic, zakończona złupieniem miasta. Zdobyto wówczas figurę Lwa Ziębickiego zdobiącą dzisiaj portal Wieży Ziębickiej.
1493 Nysa zostaje umieszczona w norymberskiej Kronice świata obok najważniejszych miast ówczesnej Europy. Obecnie jednak wśród historyków przeważa pogląd, że w rzeczywistości ówczesna pozycja Nysy, chociaż znacząca, to jednak nie była aż tak wielka jak Krakowa czy Wrocławia.
1619 Apogeum reformacji w Nysie. Luteranie organizują spis ludności miasta, chcąc przejąć kościół św. Jakuba. Okazuje się jednak, że liczba katolików w Nysie jest o 3 osoby większa niż protestantów[6].
1620 Nysę najeżdżają wojska protestantów śląskich dowodzone przez księcia Jana Jerzego Hohenzollerna. Miasto zostaje najpierw zniszczone, a następnie doprowadzone do bankructwa w wyniku nałożenia ogromnej kontrybucji (90 tys. talarów).
Do Nysy przybywa trzy tysiące żołnierzy austriackiej armii cesarskiej.
1632
Do miasta wkraczają wojska elektora saskiego Jana Jerzego I. Zostają one szybko wyparte przez armię cesarza Ferdynanda II.
W doszczętnie spalonej i splądrowanej Nysie pojawia się nieznany tu od wieków głód, a w jego następstwie epidemia.
1633
Ponowne zajęcie Nysy przez Duńczyków i Sasów i kolejne oswobodzenie miasta przez Austriaków.
W związku z zagrożeniem tureckim polecono rozebrać na Starym Mieście wszystkie wyższe budynki, m.in. kościół św. Jana.
Zaraza nadal zbiera tragiczne żniwo. Chorzy są izolowani w namiotach w lasku poza miastem, tam również grzebie się zmarłych. W ciągu kilku miesięcy ginie dwie trzecie ludności Nysy.
Na cmentarzu za miastem bożogrobcy wznoszą Kościół Jerozolimski.
1637 Ocaleni z epidemii mieszkańcy budują kościół św. Rocha jako wotum dziękczynne.
1642 Szwedzkie wojska pod dowództwem Jana Liliehöcka rozpoczynają oblężenie i już po 10 dniach zmuszają Nysę do poddania się bez walki (szpiegom szwedzkim działającym w mieście udało się zatruć wszystkie studnie, co spowodowało brak wody pitnej). Wynegocjowano warunki kapitulacji – mieszkańcy mają zapłacić 11 000 talarów na żywność dla wojska oraz 28 000 talarów okupu (zmuszeni zostali do oddania wielu kosztowności ze złota, w tym skarbów kościelnych). W zamian Szwedzi obiecali, że nie zniszczą miasta, lecz nie dotrzymują słowa i wycofując się usiłują zniszczyć system obronny podpalając wieże strażnicze. Ogień szybko przenosi się na całe miasto. Gwałtowna ulewa gasi pożar, jednak zniszczeniu ulega wiele budynków, m.in. seminarium św. Anny.
1643 Przebudowa fortyfikacji miejskich według szkoły staroholenderskiej.
1657 Wzniesienie nowej siedziby seminarium św. Anny.
1737 Wzniesiono Nową Budowlę Elektorską – ogromny gmach, który pomieścił wszystkie nyskie szpitale.
1739
Na całym Śląsku w okresie żniw padają bez przerwy przez sześć tygodni intensywne deszcze, niszcząc całkowicie zbiory zbóż.
Pojawia się klęska głodu, a następnie epidemia.
Mieszkańcy Nysy, którym udało się przeżyć, budują kaplicę ku czci św. Rocha.
1741
Zburzenie Nowej Budowli Elektorskiej w związku z przygotowaniem do oblężenia przez wojska pruskie.
W styczniu przybyły wojska pruskie i dokonały bombardowania miasta. Wystrzelono wtedy na Nysę około 3000 kamiennych kul armatnich i 1200 bomb.
Po wielomiesięcznych ciężkich walkach 31 października twierdza Nysa kapituluje.
Nysa w granicach monarchii pruskiej (dynastia Hohenzollernów):
1742 Zawarcie traktatu pokojowego we Wrocławiu, na mocy którego większa część Śląska, a wraz z nim Nysa, przypada państwu pruskiemu. Nowa granica odcięła Nysę od południowej części księstwa i zerwała istniejące od wieków kontakty gospodarcze z Morawami i Czechami.
1745 Pojawienie się w Lasku Złotogłowickim pod Nysą obrazu Matki Bożej, uznawanego za cudotwórczy. W miejscu tym została wzniesiona mała kapliczka.
1746 Zakończono budowę satelitarnego miasta Friedrichstadt (obecnie dzielnica Radoszyn), gdzie stacjonowała większość nyskiego garnizonu.
1757 Nieudana próba odzyskania Nysy przez Austrię podczas kolejnego konfliktu zbrojnego Fryderyka Wielkiego z Marią Teresą. Wojska austriackie oblegają miasto i dokonują olbrzymich zniszczeń poprzez ostrzał artyleryjski, jednak wycofują się na wieść o nadchodzącej z odsieczą armii pruskiej.
1769 Spotkanie króla pruskiego Fryderyka Wielkiego z cesarzem Józefem II w nyskim pałacu biskupim. Głównym tematem rozmów monarchów były prawdopodobnie przygotowania do rozbiorów Polski.
1770 W odległości około kilometra od ruin średniowiecznego kościoła św. Jana powstaje nowa świątynia pod tym samym wezwaniem.
1805 Wzniesienie drewnianego kościółka pod wezwaniem Maria Hilf (Mario Ratuj).
1807 Nysę oblega i zdobywa korpus wirtemberskiWielkiej Armii. W wyniku trwającego ponad trzy miesiące ciężkiego ostrzału artyleryjskiego miasto zostało doprowadzone do ruiny.
1808 Wycofanie się z miasta wojsk napoleońskich.
1810
Sekularyzacja dóbr kościelnych przez państwo pruskie. Doprowadza to do likwidacji księstwa nyskiego. Definitywnie skończyła się w mieście kilkuwiekowa historia mecenatu, opieki i rządów biskupów wrocławskich.
Miasto liczy 7257 osób.
1812 Katolicki kościół św. Barbary zostaje przekazany przez władze pruskie protestantom.
1817 Rozpoczęcie budowy dróg bitych.
1827 Powstaje szkoła parafialna przy kościele św. Jana.
1829 Powódź w Nysie.
1842 Zburzenie zamku biskupiego.
1847 Doprowadzono pierwszą linię kolejową do Nysy (z Brzegu), która zatrzymuje się jednak w Zawodziu, nie przekraczając rzeki ze względu na brak zgody władz wojskowych twierdzy.
1850 Liczba mieszkańców Nysy wynosi 12 950.
1852 Powstaje teatr miejski.
1855 Otwarto miejski szpital.
1860 Powstaje gazownia, ulice Nysy otrzymują oświetlenie gazowe.
1873 Przesunięto linię fortów na południe, aby miasto mogło rozbudować się na terenach między wałami i fortami.
1876 Wybudowano nowy ratusz (magistrat).
1877 Władze wojskowe wydały zgodę na usunięcie wałów wewnętrznych i średniowiecznych murów (z tych ostatnich zachowały się jedynie baszty bram Ziębickiej i Wrocławskiej). Przed bramami powstały nowe dzielnice zabudowane głównie kamienicami czynszowymi.
24 marca Armia Czerwona zdobyła Nysę[8]. Miasto zostało zniszczone w ponad 50% (około 1450 budynów legło w gruzach), a czerwonoarmiści dopuścili się gwałtów i zabójst na zakonnicach niemieckich[9].
Niemal natychmiast po kapitulacji Niemiec część uciekinierów powraca do Nysy.
Zgodnie z ustaleniami konferencji jałtańskiej Nysa po sześciu wiekach zostaje ponownie włączona do Polski.
Nazwa miasta zostaje zmieniona z Neisse na Nisa, którą po krótkim czasie zmieniono na Nysa – przyjęto, że w średniowieczu mniej więcej tak wymawiano w języku staropolskim nazwę miasta (znane są tylko ówczesne transkypcje łacińske – Nisa, Nissa, Niza i Nice)[10][11][12][13][14][15][16][17].
1946 Wysiedlenie z miasta ludności niemieckiej. W Nysie pozostają nieliczni mieszkańcy przedwojennej Nysy – uznani za „autochtonów” dwujęzyczni Ślązacy, którzy po wojnie zadeklarowali narodowość polską oraz członkowie rodzin mieszanych[18][19][20].
1946 – 1947 Przesiedlenie do Nysy, Polaków wypędzonych z Kresów Wschodnich oraz niewielki napływ do miasta ludności z innych regionów Polski.
1949 Z inicjatywy kardynała Bolesława Kominka powstaje w Nysie Wyższe Seminarium Duchowne.
lata pięćdziesiąte XX wieku. Dewastacja zabytkowego centrum Nysy przez władze komunistyczne. Liczne kamienice (nawet te niezniszczone podczas wojny) oraz Kościół Garnizonowy zostają zburzone w celu pozyskania cegły na odbudowę warszawskiej Starówki.
lata sześćdziesiąte XX wieku W zdewastowanym centrum Nysy budowane jest nowe osiedle mieszkaniowe na planie średniowiecznego układu komunikacyjnego miasta. Pomiędzy nielicznymi ocalałymi starymi kamienicami masowo wznoszone są w technologii tradycyjnej niemal identyczne, najczęściej trzypiętrowe, wolno stojącebloki mieszkalne (Rynek, ulica Celna, Miarki, Kramarska, Tkacka, Grzybowa, Wyzwolenia, Grodzka, Biskupa Jarosława, Wałowa, Kupiecka, Rynek Garncarski, Wrocławska, Wolności, Armii Krajowej, Piastowska, Parkowa, Królowej Jadwigi, Kowalska, Siemiradzkiego i Krzywoustego).
1961 Utworzenie państwowej szkoły muzycznej.
1966 W Nysie i Brzegu 1 maja realizowana jest kolejna edycja cieszącego się wielką popularnością programu telewizyjnego Turniej Miast. W związku z hucznie obchodzonym przez władze komunistyczne Tysiącleciem Państwa Polskiego ma być pokazana przez TVP całej Polsce jako dynamicznie rozwijające się socjalistyczne miasto (wówczas jedno z 10 największych na Ziemiach Odzyskanych). W ramach przygotowań do tego wydarzenia propagandowego wczesną wiosną pospiesznie usunięte zostały ostatnie istniejące w mieście ruiny budowli zniszczonych podczas II wojny światowej i pozostałości po rozebranych w latach pięćdziesiątych kamienicach. Mimo sprzeciwu Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wysadzony w powietrze zostaje tzw. Kikut, czyli pozostałość po ratuszu. Z zachodniej ściany Dzwonnicy usunięto krzyż (powrócił on na swoje miejsce dopiero w 1980 roku).
lata siedemdziesiąte XX wieku Na peryferiach miasta powstają osiedla z wielkiej płyty – Nysa-Południe (ulice Piłsudskiego, KEN, Gałczyńskiego) oraz Podzamcze (Grodkowska). Pomiędzy Radoszynem a Jędrzychowem gwałtownie rozrasta się nowe osiedle domków jednorodzinnych.
1971 Przy zachodniej granicy miasta zakończono budowę kolejnego po Otmuchowskimjeziora zaporowego na Nysie Kłodzkiej. Budowa zbiornika retencyjnego w tym miejscu miała nie tylko ułatwić żeglugę na Odrze, ale także zabezpieczyć Nysę przed możliwymi skutkami powodzi takiej jak w 1938 roku.
1980 Oddanie do użytku nyskiego domu kultury w dawnym teatrze.
1984 Ukończenie remontu Pałacu Biskupiego i przeniesienie do niego siedziby nyskiego muzeum.
1996 Zanotowano największą w dotychczasowej historii Nysy liczbę ludności – miasto zamieszkiwało wówczas 49014 osób. Wraz z przylegającymi miejscowościami o charakterze podmiejskim (Jędrzychów, Skorochów, Biała Nyska, Podkamień, Hajduki Nyskie, Niwnica, Konradowa, Złotogłowice i Hanuszów) aglomeracja nyska liczyła wówczas ponad 55 tys. mieszkańców. Od tej pory liczba ludności miasta corocznie zmniejsza się.
Edmund Dmitrów, Polska a Niemcy; ludność, odbudowa, przemiany polityczne w pierwszych latach powojennych, Rocznik Polsko-Niemiecki Tom I, Warszawa 1992.