Loading AI tools
polski oficer, ofiara zbrodni katyńskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Sielewicz (ur. 20 marca 1892 w Justynowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik pilot balonowy i sterowcowy, obserwator balonowy lotnictwa Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
 | |
 podpułkownik obserwator | |
| Data i miejsce urodzenia |
20 marca 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki |
6 Finlandzki Pułk Strzelców |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         | |
Urodził się 20 marca 1892 w majątku Justynowo (ówczesny powiat święciański, w okresie II RP obszar gminy Kozłowszczyzna) jako syn Franciszka i Eleonory z domu Malinowskiej. Jego bratem był m.in. Leonard (ur. 1881).
Julian Sielewicz wczesne dzieciństwo spędził we dworze i tutaj początkowo pobierał nauki. Ponieważ ojciec przewidywał rozwój młyna wodnego, zatem w dzieinie młynarstwa chciał wykształcić syna. Dlatego też wysłał go do nowo utworzonej, czteroletniej Odeskiej Szkoły Młynarsko-Technicznej. 20 czerwca 1914 został powołany do odbycia służby w 97 Liftlandzkim Pułku Piechoty armii Imperium Rosyjskiego. Po wstępnym przeszkoleniu skierowano go na I wojenny kurs dla kandydatów na oficerów piechoty do Kazańskiej Szkoły Wojskowej. Ukończył ją 1 grudnia 1914, a następnie został przydzielony do pułku zapasowego w Tule, w którym służył do 8 czerwca 1915. Od 8 czerwca 1915 był dowódcą kompanii w 6 Finlandzkim Pułku Strzeleckim. W 1915 został mianowany chorążym, a następnie awansowany do stopnia podporucznika. W 1916 otrzymał awanse na porucznika i podkapitana. 28 maja 1916 podczas bitwy pod Krsnem odniósł rany. Następnie przeszedł leczenie i w lutym 1917 został delegowany do Oficerskiej Szkoły Żeglugi Powietrznej na Wołkowym Polu pod Piotrogrodem, którą ukończył 28 maja tegoż roku. Wówczas został starszym oficerem 26 Korpuśnego Oddziału Żeglugi Powietrznej i pełnił tam służbę do 8 grudnia 1917. Następnie chciał przedostać się do Mińska Litewskiego, gdzie był formowany 1 Polski Oddział Balonowy.
Dopiero w lutym 1918 dotarł do I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego (tzw. dowborczycy), w którego ramach do 26 sierpnia 1918 był dowódcą plutonu 1 kompanii Legii Rycerskiej. Po likwidacji Korpusu do stycznia 1919 należał do Drużyn Samoobrony Ziemi Wileńskiej.
8 lutego 1919 wstąpił do Wojska Polskiego. Wówczas został dowódcą 12 kompanii strzeleckiej Mińskiego Pułku Strzelców Wojska Litwy Środkowej (późniejszy polski 86 Pułk Piechoty). W szeregach tej jednostki jako dowódca 5 kompanii brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920, walcząc w bitwie pod Słonimem, pod Baranowiczami oraz nad Berezyną, podczas której 3 lipca 1920 został ciężko ranny w płuca (trafił na leczenie do Warszawy). 15 maja 1920 jego kompania rozbiła bolszewicki 496 Pułk Piechoty w miejscowości Babij Bór. Za swoje czyny zakończone zniszczeniem pułku nieprzyjaciela pod Babim Borem otrzymał Order Virtuti Militari[1].
Do służby wrócił w kwietniu 1921. 8 maja 1921 został mianowany oficerem informacyjno-wywiadowczym, a dwa tygodnie później dowódcą plutonu telegraficznego w macierzystym pułku. Rozkazem z 4 sierpnia 1921 przydzielony do Departamentu III Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych, następnie odkomenderowany do Oficerskiej Szkoły Aeronautycznej w Toruniu, którą ukończył w maju 1922. Wówczas otrzymał przydział do II batalionu aeronautycznego w Legionowie. Tam został dowódcą 2 kompanii balonów obserwacyjnych. Od grudnia 1923 był dowódcą IV Batalionu Balonowego w Krakowie. W 1924 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923. W czerwcu 1924 został komendantem parku batalionu balonowego w Toruniu. Od sierpnia 1925 do 1 października odbył kurs pilotów sterowcowych i uzyskał tytuł pilota sterowcowego. Również w 1925 został absolwentem kursu kwatermistrzów, po czym od stycznia 1926 był kwatermistrzem batalionu balonowego. 30 sierpnia 1927 został zastępcą dowódcy batalionu balonowego (od 1929 pod nazwą 1 Batalion Balonowy). Od listopada 1927 do lutego 1928 był słuchaczem kursu oficerów sztabowych przy Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. W 1928 w stopniu majora był zweryfikowany w korpusie oficerów lotnictwa z lokatą 2[2].
B brał udział w zawodach balonowych:
9 lutego 1931 został dowódcą 2 Batalionu Balonowego w Legionowie i pozostał nim do 1939[6]. 1 stycznia 1932 został awansowany do stopnia podpułkownika. Od 1934 równocześnie pełnił funkcję komendanta garnizonu Legionowo[7]. W 1937 zasiadał w Komitecie Organizacyjnym I Polskiego Lotu Stratosferycznego (I-PLS), w którego ramach został zbudowany największy na świecie tradycyjny balon stratosferyczny, „Gwiazda Polski”, a jako dowódca 2 Batalionu Balonowego zaakceptował cały projekt[8].
Po wybuchu II wojny światowej od początku kampanii wrześniowej 1 września 1939 był komendantem Bazy Balonowej nr 1. Następnie ewakuował się z kołowym rzutem Bazy Balonowej nr 1 na wschód w okolice Włodawy, po czym poruszał się w kierunku południowo-wschodnim. Po agresji ZSRR na Polskę został wzięty do niewoli przez Sowietów i przewieziony do obozu w Kozielsku. Osadzony był tam również jego brat Leonard (major służby saperskiej w stanie spoczynku[9], wcześniej oficer 3 Pułku Saperów Wileńskich i 6 Batalionu Saperów). Wiosną 1940 Julian Sielewicz został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 494 (dosł. określony jako Julian Zielewicz)[10]. Przy zwłokach Juliana Sielewicza zostały odnalezione międzynarodowa legitymacja Aeroklubu, dwie karty rybołówcze, Odznaka Obserwatora Balonowego i krzyżyk z łańcuszkiem[11].
Julian Sielewicz był kawalerem.
Jego brat Leonard także został zamordowany w katyńskim lesie wiosną 1940[12][13].
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15].
Decyzją Ministra Obrony Narodowej z 16 lipca 2008 1 batalion zaopatrzenia 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki otrzymał nazwę wyróżniającą Legionowski oraz patronat Juliana Sielewicza[16][17][18] (1 Legionowski Batalion Zaopatrzenia im. płk Juliana Sielewicza – JW 3350 został rozformowany w 2012[19]).
13 września 2008 na cmentarzu w Jabłonnie została odsłonięta tablica pamiątkowa honorują oficerów i żołnierzy 2 Batalionu Balonowego, ofiar zbrodni katyńskiej[20], wśród których został wymieniony ppłk Julian Sielewicz[21].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci, honorujący Juliana Sielewicza, w Legionowie[22].
Jego krewna Barbara Dulska odsłoniła 3 maja 2010 Pomnik Ofiar Zbrodni Katyńskiej w Legionowie[23].
Decyzją Ministra Obrony Narodowej z 9 marca 2018 Ośrodek Rozpoznania Obrazowego (ORO) otrzymał imię płk. Juliana Sielewicza[24].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.svg){kind=small}
