Loading AI tools
major Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Wojciech Maksymilian Radoliński[uwaga 1] (ur. 24 czerwca 1897 w Warszawie, zm. 20 lutego 1942) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Mjr dypl. Jan Radoliński | |
major dyplomowany piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
24 czerwca 1897 |
---|---|
Data śmierci |
20 lutego 1942 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1935 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
64 pułk piechoty |
Stanowiska |
dowódca plutonu k.m. |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
|
Syn Józefa i Marii z domu Loegler[uwaga 2]. Do szkół uczęszczał w Warszawie, gdzie w 1914 ukończył siedmioklasową szkołę realną i zdał maturę. Służył w armii rosyjskiej[2], do której został wcielony 24 sierpnia 1914. W toku walk I wojny światowej był 3-krotnie ranny (dwukrotnie pod Baranowiczami i raz na Wileńszczyźnie). W armii carskiej służył do dnia 26 października 1917, awansując do stopnia podkapitana. Działał w Związku Wojskowych Polaków w Rosji. Do 25 maja 1918 jako ranny leczył się w moskiewskim szpitalu. Po wyleczeniu wstąpił do polskich oddziałów na Murmaniu (Samodzielny Oddział Murmański w 5 Dywizji Strzelców Syberyjskich). W dniu 2 lipca 1918 został przez gen. Józefa Hallera przemianowany na stopień kapitana[3]. Pod koniec grudnia 1918 w randze kapitana dowodził plutonem karabinów maszynowych w tychże oddziałach[4] (potem został dowódcą kompanii karabinów maszynowych), a w styczniu 1919 objął stanowisko zastępcy dowódcy oddziału[5]. Wyróżnił się w trakcie walk na froncie kolejowym Archangielsk-Wołogda (maj-lipiec 1919), szczególnie podczas akcji zatrzymania pociągu transportującego zrewoltowane wojska „białych” Rosjan[6]. Na mocy dekretu Naczelnego Wodza z 30 lipca 1920[uwaga 3] został przyjęty (jako oficer z grupy byłych armii gen. Hallera) do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana w piechocie jako warunkowego i zaliczony do Rezerwy Armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny, aż do demobilizacji[7]. Na mocy rozkazu ministra spraw wojskowych, gen. por. Józefa Leśniewskiego, otrzymał wówczas przydział do 64 pułku piechoty[8][uwaga 4]. Od 15 lutego do 31 lipca 1920 zajmował stanowisko dowódcy Batalionu Zapasowego 64 pp. Następnie, do 27 sierpnia 1920, dowodził batalionem w 4 Pomorskim pułku piechoty, a do dnia 5 października 1920 zajmował stanowisko oficera łącznikowego w dowództwie 4 Dywizji Piechoty. Od 6 października 1920 do 17 kwietnia 1921 pełnił obowiązki dowódcy I batalionu 18 pułku piechoty[3]. Dekretem Naczelnego Wodza Wojska Polskiego wydanym 19 sierpnia 1920[uwaga 5] zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana w piechocie[9].
Za dokonane podczas wojny polsko-bolszewickiej czyny męstwa i wykazaną odwagę (w dniu 14 sierpnia 1920 dowodząc czasowo 4 Pomorskim pułkiem strzelców, składającym się z 2 i 3 batalionu, podczas bitwy nad Wkrą poprowadził brawurowy kontratak na odcinku Borkowo-Błędowo i zepchnął nieprzyjaciela do jego pozycji wyjściowych[10]) odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, co potwierdzone zostało dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 2864 z dnia 13 kwietnia 1921 (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 16 z dnia 23 kwietnia 1921)[11].
Na dzień 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 18 pułku piechoty[12], będąc w tym czasie oddelegowanym na kurs wyższych dowódców[13]. Decyzją z 12 grudnia 1921 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz zezwolił kpt. Radolińskiemu na przyjęcie i noszenie alianckiego medalu „de la Victoire”[uwaga 6][14]. W dniu 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od dnia 1 czerwca 1919 i 260. lokatą w piechocie (służył wówczas nadal w 18 pp)[15]. W tym samym roku został przeniesiony do 15 pułku piechoty w Dęblinie i przydzielony do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko I oficera sztabu. 1 listopada 1922 został „powołany do służby Sztabu Generalnego z prawem jednorocznego doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej”. Od tego czasu przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”[16][17].
W roku 1923 zajmował 213. lokatę pośród kapitanów korpusu piechoty[18]. Z dniem 2 listopada 1923 został przydzielony przez ministra spraw wojskowych gen. broni Stanisława Szeptyckiego[uwaga 7] (jako nadetatowy oficer 15 pp) z 28 DP do macierzystego 15 pułku piechoty, z jednoczesnym odkomenderowaniem na jednoroczny III Kurs Doszkolenia 1923/24 w warszawskiej Wyższej Szkole Wojennej (kurs odbywał się w dniach od 2 listopada 1923 do 15 października 1924)[19]. Z dniem 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego Oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony[uwaga 8] do 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko szefa sztabu[20][21] (pozostawał w tym czasie oficerem nadetatowym 15 pułku piechoty)[22]. Z dniem 10 listopada tego roku został odkomenderowany do Oddziału IV Sztabu Generalnego na stanowisko komisarza transportowego – na okres 5 miesięcy[23]. Po powrocie z odkomenderowania (z dniem 15 kwietnia 1925) ponownie objął funkcję szefa sztabu 1 DP Legionów[24].
Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Stanisława Wojciechowskiego wydanym 1 grudnia 1924[uwaga 9] nadano mu rangę majora ze starszeństwem od dnia 15 sierpnia 1924 i 72. lokatą w korpusie oficerów piechoty[25][26]. Prezes Rady Ministrów Władysław Grabski zarządzeniem z 4 marca 1925[uwaga 10] odznaczył majora S.G. Jana Radolińskiego (z 15 pułku piechoty) Srebrnym Krzyżem Zasługi nr 267 – za „szczególne zasługi położone w dziedzinie organizacji i administracji armji Rzeczypospolitej Polskiej”[27], co ogłoszono w Monitorze Polskim z 17 marca 1925[28]. Z dniem 23 października 1925 został przeniesiony[uwaga 11] ze stanowiska szefa sztabu 1 DP Legionów do 30 pułku piechoty, w którym objął dowodzenie nad III batalionem[24].
9 sierpnia 1926 ogłoszono rozporządzenie ministra spraw wojskowych[uwaga 12] o przeniesieniu majora SG Jana Radolińskiego, w korpusie oficerów piechoty, z 30 pułku piechoty do 72 pułku piechoty i wyznaczeniu go na stanowisko dowódcy II batalionu w tymże pułku[29]. Funkcję tę piastował od dnia 9 sierpnia 1926 do dnia 17 marca 1927. Następnie przydzielono mjr. Radolińskiego[uwaga 13], bez prawa do należności za przesiedlenie, do Oddziału III Sztabu Generalnego (na stanowisko oficera sztabu Inspektora Armii – gen. dyw. Jana Romera)[30]. Na mocy zarządzenia ministra spraw wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego, opublikowanego w dniu 31 października 1927[uwaga 14], przeniesiony został (jako nadetatowy oficer 72 pp) z dniem 13 listopada 1927 z Oddziału III Sztabu Generalnego Wojska Polskiego do 84 pułku piechoty na stanowisko dowódcy I batalionu[31]. W roku 1928 pełniąc obowiązki dowódcy I batalionu 84 pp z Pińska[32] zajmował 62. lokatę wśród majorów korpusu piechoty ze swego starszeństwa[33]. Następnie został przeniesiony[uwaga 15] (w korpusie oficerów piechoty) z 84 pp do 14 pułku piechoty z Włocławka, i z dniem 4 marca 1929 r. rozpoczął służbę na stanowisku dowódcy II batalionu[34]. W marcu 1930[2] przeniesiono mjr. Radolińskiego[uwaga 16] z 14 pp do Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych w Radomiu na stanowisko delegata Sztabu Głównego WP[35] (służbę w nowym miejscu przydziału rozpoczął z dniem 4 kwietnia 1930 r.). W roku 1930 zajmował 105. lokatę wśród wszystkich majorów korpusu piechoty (była to zarazem 30. lokata w swoim starszeństwie)[36], a na dzień 15 kwietnia 1931 klasyfikowany był na 10. pozycji pośród majorów dyplomowanych piechoty ze swego starszeństwa[37]. W roku 1932 zajmował 19. lokatę w swoim starszeństwie w grupie majorów korpusu piechoty[38] i nadal pełnił służbę jako delegat Sztabu Głównego WP przy Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych w Radomiu (drugim delegatem Sztabu Głównego przy radomskiej dyrekcji PKP był kpt. sap. Stefan Karpowicz)[39]. Na dzień 1 lipca 1933 wciąż piastował stanowisko delegata Sztabu Głównego WP przy radomskiej Okręgowej Dyrekcji PKP i zajmował 46. lokatę wśród wszystkich majorów korpusu piechoty (była to 16. lokata w swoim starszeństwie)[40]. Za „pracę w dziele odzyskania niepodległości” mjr dypl. Jan Radoliński został, na mocy zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 4 listopada 1933 roku, odznaczony Krzyżem Niepodległości.
W dniu 7 czerwca 1934 ogłoszono jego przeniesienie[uwaga 17] (w korpusie oficerów piechoty) ze stanowiska delegata Sztabu Głównego przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Radomiu do 1 Batalionu Strzelców, na stanowisko dowódcy tejże jednostki (nowe stanowisko objął z dniem 27 marca 1934)[41]. Jako dowódca 1 Batalionu Strzelców zajmował jednocześnie stanowisko Komendanta Garnizonu Chojnice oraz kierownika oddziałów PW i WF w powiatach chojnickim, sępoleńskim i tucholskim. 1 Batalionem Strzelców dowodził do dnia 20 listopada 1934. W tym czasie był negatywnie opiniowany przez Inspektora Armii – gen. dyw. Aleksandra Osińskiego (opinia z 22 października 1934)[42]. Pod koniec grudnia 1934 ogłoszono zwolnienie Jana Radolińskiego ze stanowiska dowódcy 1 Batalionu Strzelców (z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego), z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII i pozostawieniem w garnizonie Chojnice[43]. 21 marca 1935 ogłoszono przeniesienie (w korpusie oficerów piechoty) mjr. Radolińskiego z dyspozycji dowódcy OK Nr VIII do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I, z pozostawieniem dotychczasowego dodatku służbowego[44] (w dyspozycji dowódcy OK Nr I major Radoliński pozostawał już od stycznia 1935[2]). Z dniem 30 kwietnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[45]. W roku 1938 mieszkał w Rembertowie.
W trakcie kampanii wrześniowej posiadał przydział mobilizacyjny do sztabu w Warszawie. 16 września 1939 został w Otwocku wzięty przez Niemców do niewoli, w której przebywał w Stalagu I A Stablack[46].
Zmarł 20 lutego 1942. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 263).
Jan Radoliński był żonaty z Wandą Zajdler. Ich synem był Andrzej Józef Ignacy (ur. 29 lipca 1924, zm. 25 kwietnia 1940 w Warszawie).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.