Loading AI tools
hotel w Warszawie Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hotel Bristol – pięciogwiazdkowy hotel w Warszawie znajdujący się przy ul. Krakowskie Przedmieście 42/44, w bezpośrednim sąsiedztwie Pałacu Prezydenckiego.
nr rej. 698 z 1 lipca 1965[1] | |
Hotel Bristol (2017) | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres |
ul. Krakowskie Przedmieście 42/44 |
Typ budynku |
hotel |
Styl architektoniczny |
neorenesans, secesyjny wystrój wnętrz |
Architekt |
Władysław Marconi na podstawie proj. Tadeusza Stryjeńskiego i Franciszka Mączyńskiego |
Inwestor |
Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów |
Kondygnacje |
7 |
Rozpoczęcie budowy |
1898 |
Ukończenie budowy |
1901 |
Ważniejsze przebudowy |
1981–1993 |
Pierwszy właściciel |
Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów |
Kolejni właściciele |
Bank Cukrownictwa (1928–1948), |
Obecny właściciel |
Rosmarinum Investments (od 2011) |
Położenie na mapie Warszawy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
52°14′31,69″N 21°00′56,47″E | |
Strona internetowa |
Mieszczą się w nim m.in. dwie restauracje, dwie sale bankietowe, centrum biznesu (10 sal), biblioteka, basen, solarium, sauna, łaźnia parowa oraz siłownia. Część wnętrz posiada secesyjną dekorację.
Pierwotnie w miejscu hotelu (druga połowa XIX wieku) znajdował się pałac Tarnowskich, gdzie mieściły się instytucje publiczne. W 1895 nieruchomość została kupiona przez spółkę: Ignacy Paderewski, Stanisław Roszkowski i Edmund Zaremba. W 1895 na fragmencie zakupionego gruntu powstała rotunda, w której prezentowana była Panorama Golgota Jana Styki. W 1898 na pozostałej części placu postanowiono zbudować hotel. Inicjatorem inwestycji był Stanisław Roszkowski. Z powodu braku zagranicznych udziałowców powołano Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów w Warszawie, które miało zająć się budową obiektu. Roszkowski znalazł kilku akcjonariuszy oraz nakłonił Ignacego Paderewskiego do sprzedania spółce placu i nabycia akcji.
Ogłoszono konkurs na projekt hotelu, na który wpłynęło 17 prac. W listopadzie 1898 sąd konkursowy (skład: Józef Dziekoński, Kazimierz Loewe, Stefan Schyller) ogłosił wyniki. Laureatami zostali: Tadeusz Stryjeński i Franciszek Mączyński. Zwycięski projekt przedstawiał budynek w stylu secesyjnym. Jednak Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów zdecydowało się na jego przerobienie. Pracę tę zlecono Władysławowi Marconiemu, który zmienił charakter elewacji na neorenesansową, a formę budynku na monumentalną. Secesyjny wystrój wnętrz został zamówiony u Otto Wagnera młodszego[2].
Fundamenty rozpoczęto kopać w 1898. 22 kwietnia 1899 miało miejsce uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego. Pod koniec 1900 obiekt był w stanie surowym. W drugim kwartale 1901 rozpoczęto prace wykończeniowe. Przy budowie pracowały głównie firmy krajowe i one były także dostawcami materiałów wykończeniowych (głównym wykonawcą była firma budowlana Władysława Czosnowskiego, a budową kierował jego syn Tadeusz[3]).
W budynku po raz pierwszy w Warszawie zastosowano stropy żelbetowe[4].
W listopadzie 1901 miały miejsce uroczystości związane z otwarciem hotelu:
Hotel posiadał elektrownię, centralne ogrzewanie, podwójną wentylację, na piętrach hydranty przeciwpożarowe, drabinę ratunkową oraz ogniotrwałe stropy, ściany działowe i podłogi.
Hotel wyposażony był w 11 wind, z czego jedna była dla gości, a reszta dla pracowników. Kryształowa winda dla gości maksymalnie zabierała 8 osób i poruszała się z prędkością 110 cm/sekundę. Miała żelazną balustradę wykładaną mosiądzem (zezłomowana w 1969).
W hotelu było zainstalowanych 6 numerów telefonicznych (na 800 w Warszawie).
Do obsługi gości wykorzystywano ośmioosobowe omnibusy elektryczne z silnikiem o mocy 30 KM osiągające prędkość do 20 km/h.
Do dyspozycji gości były pokoje znajdujące się na 4 piętrach hotelu. Na każdym z nich było 50 pokoi. 80 składało się z przedpokoju, sypialni i salonu, a 20 miało łazienkę i WC. 120 pokoi składało się z jednego pomieszczenia, ale dzięki drzwiom w amfiladzie można było je łączyć. W apartamentach ustawiono meble z różnych epok. Najbardziej oryginalne wnętrze o wystroju secesyjnym posiadał narożny apartament na I piętrze pod nr 109 (przetrwała jedynie mahoniowa toaletka).
Budowa hotelu przyczyniła się do zmiany wyglądu Krakowskiego Przedmieścia, co zbiegło się też z planami przebudowy i poszerzenia ulicy Karowej. Zlikwidowano stojącą przy wylocie ulicy Karowej bramę w kształcie arkady zwieńczoną rzeźbą Syrenki dłuta Konstantego Hegla, wybudowaną w 1856. Po obu jej stronach znajdowały się zdroje z wodą tłoczoną z Wisły. Prace przy przebudowie ulicy i budowie ślimaka na Karowej zakończone zostały w 1904. Całość prac dekoracyjno-rzeźbiarskich zakończono w 1905 i wiadukt zwieńczyła nowa rzeźba Syreny dłuta Jana Woydygi, początkowo cynkowa, od 1915 z piaskowca[5].
W początkach swego istnienia hotel przynosił straty. Przyczynił się do tego m.in. dług hipoteczny, który zaciągnięto na cele związane z budową. Dopiero po ok. 10 latach Bristol zaczął przynosić zyski czerpane m.in. z wynajmu pomieszczeń handlowych i usługowych znajdujących się w budynku.
Pierwotnie, cena za nocleg zmniejszała się z wysokością piętra. Apartament Paderewskiego kosztował w 1912 roku około 25 rubli, pozostałe pokoje na pierwszym piętrze – około 12-15 rubli. Na drugim i trzecim piętrze – od 10 do 16 rubli, na czwartym – ok. 8 rubli[6][7]. W kolejnych latach ceny hotelowe zaczęły spadać ze względu na utratę statusu nowości. Straciła też na znaczeniu wysokość piętra. Zyski czerpano głównie z działalności gastronomicznej.
Po odzyskaniu niepodległości w hotelu odbywały się m.in. debaty polityczne z udziałem Ignacego Paderewskiego. Następnie Paderewski wycofał się z działalności politycznej, a w związku z tym postanowił sprzedać akcje hotelu i nieruchomości przy ulicy Karowej.
W 1928 właścicielem hotelu został Bank Cukrownictwa, który zdecydował się na przeprowadzenie w budynku gruntownego remontu. W latach 30. XX wieku Bristol był w czołówce najlepszych polskich hoteli[8].
W 1939 w budynku mieścił się szpital. Podczas okupacji z hotelu mogli korzystać tylko Niemcy[9]. Obiekt uległ nieznacznemu zniszczeniu podczas powstania warszawskiego. W niewielkim stopniu uszkodziły go także pożary podczas ofensywy styczniowej.
Po wojnie został wyremontowany i wznowił działalność w 1945. Był siedzibą wielu instytucji, m.in. Państwowego Zjednoczenia Przemysłu Młyńskiego (1946)[10]. 26 września 1947 został zabrany przez miasto, ale jego właścicielem do połowy 1948 pozostał Bank Cukrownictwa. W restauracjach hotelu powstała Gospoda Ludowa. Od 1952 Bristol przeszedł pod zarząd Orbisu. Obsługiwał zagranicznych turystów. Hotelowi nadano nowy wystrój w stylu realizmu socjalistycznego. Następnie podjęto starania zmierzające do przeprowadzenia w obiekcie kapitalnego remontu. Jednak nie znaleziono wykonawcy, który sprostałby wymaganiom.
W 1965 roku budynek hotelu został wpisany do rejestru zabytków[11].
W 1973 Bristol stał się hotelem II kategorii. W 1977 premier Piotr Jaroszewicz przekazał budynek Uniwersytetowi Warszawskiemu w celu ulokowania tam biblioteki.
W grudniu 1980 na podstawie decyzji inspektora pracy hotel został zamknięty[12]. Do tego czasu jego kawiarnia pozostawała miejscem spotkań warszawskiej bohemy i elity towarzyskiej. Po wieloletnim remoncie został odrestaurowany i 17 kwietnia 1993 ponownie otwarty. W uroczystości uczestniczyła Margaret Thatcher, która dokonała oficjalnego otwarcia hotelu[13].
W latach 1998–2013 hotel należał do sieci hotelowej Le Royal Méridien wchodzącej w skład międzynarodowego konsorcjum Starwood Hotels and Resorts.
W styczniu 2013 po zakończonym remoncie wnętrz Hotel Bristol dołączył do sieci hotelowej The Luxury Collection[14].
W ciągu swojej wieloletniej historii hotel zasłynął ze znanych gości, bali i przyjęć organizowanych m.in. z takich okazji jak otrzymanie Nagrody Nobla przez Marię Skłodowską-Curie czy sukcesy śpiewaczki operetkowej Lucyny Messal. W latach 30. XX wieku na piątym piętrze swoje atelier miał Wojciech Kossak. Spłacał on zobowiązania finansowe wobec hotelu obrazami, które wisiały w jednej z sal restauracyjnych[2]. Z balkonu Bristolu śpiewał Jan Kiepura.
W hotelu znajduje się 165 pokoi i 41 apartamentów[15].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.