Loading AI tools
polska dziennikarka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Halina Stefania Miroszowa (z domu Uścińska, I° voto Rościszewska, ur. 28 września 1920 w Warszawie, zm. 1 sierpnia 2014 w Skolimowie[1][2][3][4]) – polska dziennikarka radiowa i telewizyjna.
 | |
 podporucznik | |
| Pełne imię i nazwisko |
Halina Stefania Miroszowa |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
1 sierpnia 2014 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
dziennikarka |
| Odznaczenia | |
    | |
Była córką Stefana, żołnierza I Brygady Legionów Polskich. Do 1928 roku rodzina mieszkała w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie matka Haliny była nauczycielką w szkole powszechnej, a ojciec pracował w PZU i był komendantem tamtejszej Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1928 roku Stefan Uściński został awansowany i przeniesiony na stanowisko inspektora powiatowego PZU w Łomży.
Halina Uścińska zamieszkała z rodzicami w Łomży i tam wstąpiła w roku 1931 do harcerstwa oraz zdała w roku 1939 maturę w gimnazjum żeńskim im. Marii Konopnickiej.
Po maturze wyjechała z rodzicami do Warszawy, by zdać egzamin wstępny na studia medyczne. Na wezwanie Komendy Głównej Harcerek z 7 września 1939 zgłosiła się natychmiast i dostała przydział jako sanitariuszka do III batalionu 360 Pułku Obrony Warszawy. Okres II wojny światowej spędziła w Warszawie. Podjęła służbę w Szarych Szeregach i Związku Walki Zbrojnej. W konspiracji zajmowała się kolportażem prasy podziemnej w grupie kolporterek, zwanych „dromaderkami”, dowodzonej przez Aleksandra Kamińskiego. Zapisała się na studia medyczne do szkoły docenta Zaorskiego „Private Fachschule für Sanitäres Hilfspersonal des Dozenten Dr. Zaorski”.
W listopadzie 1941 poślubiła kolegę z łomżyńskiego gimnazjum, Antoniego Rościszewskiego, oficera 7 pułku piechoty Legionów AK „Garłuch”. W styczniu 1943 urodziła syna Jacka i przerwała studia. Przed wybuchem powstania warszawskiego Antoni skłonił żonę, by wyjechała z synem do Zalesia. Sam walczył na Okęciu, przedostał się do Włoch pod Warszawą i tam został aresztowany, zesłany do Oświęcimia, skąd przeniesiony do obozu KL Natzweiler-Struthof w Alzacji zginął 4 stycznia 1945.
Po powrocie do Warszawy podjęła pracę urzędniczą w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym, potem w biurze Polskiego Radia. Wzięła udział w konkursie na pracowników programowych i zdobyła jedno z siedmiu miejsc na 130 kandydatów. W Radiu poznała swego drugiego męża – Henryka Mirosza, przez wiele lat szefa „Muzyki i Aktualności”. W 1959 roku została w ramach Komitetu ds. Radia i Telewizji przeniesiona z radia (przy ul. Malczewskiego) do telewizji na plac Powstańców Warszawy, a później na ul. Woronicza.
Prowadziła w TVP cotygodniowy magazyn „Miniatury”, składający się z kilku felietonów, a także „Bank miast”, później w II programie TVP program „Twarzą w twarz”. Pod koniec lat 80. XX w. wspólnie z Aleksandrem Małachowskim prowadziła przez dwa lata program interwencyjny Telewizja nocą.
Pomimo tego, że cały okres powojenny spędziła w Warszawie, zachowała sentyment dla miasta lat dziecinnych – Łomży. Była jednym z członków założycieli, którzy 11 listopada 1958 roku założyli w Warszawie Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej. Jest Honorowym Obywatelem Miasta Łomży. Mieszkała w Domu Aktora w Skolimowie. Autorka dwóch książek: „Czerwone oczy kamer” oraz autobiografii „Mój czas” z przedmowami Xymeny Zaniewskiej, Olgi Lipińskiej i Wawrzyńca Kłosińskiego, wydanej przez TPZŁ.
8 lipca 1954 została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi[5] (jej mąż otrzymał wówczas Złoty Krzyż Zasługi), a 12 kwietnia 2000 wraz z mężem otrzymała Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie[6]. W 2010 roku otrzymała Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[7]. Za swoje zasługi wojenne odznaczona została Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.
W roku 2006 zmarł jej mąż Henryk Mirosz. Obydwoje spoczywają na Cmentarzu Komunalnym na Wólce Węglowej (kw. W-IX-5, rz. 9, miejsce 13)[8].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
