Loading AI tools
japońska subkultura modowa Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gyaru (jap. ギャル Gyaru) – japońska subkultura związana z modą dotycząca w szczególności miejskich dziewcząt i kobiet. Termin gyaru pochodzi od słowa gal i jest japońską transliteracją ze zniekształconego angielskiego słowa girl oznaczającego dziewczynę[1][2]. Moda gyaru z grubsza dzieli się na dwie kategorie: Gyaru Shibuya-kei (pochodząca z Shibui) i Gyaru Harajuku-kei (pochodząca z Harajuku)[3]. Męskim odpowiednikiem stylu gyaru jest gyaruo[4].
Szczyt popularności tego terminu przypadł na początek lat 2000 i od tego czasu stopniowo spadał[5][6]. Spadek ten przypisuje się zmianom w branży magazynowej, przesadnemu stylowi i jego rozwojowi oraz zachodnim mediom i polityce rządu[7][8][9][10]. Znaczenie terminu gyaru stopniowo przesunęło się w stronę nieco starszej grupy demograficznej, której widoczny brak zainteresowania pracą lub małżeństwem powodował, że kobiety te były uważane za dziecinne bądź rozwiązłe[11][12]. Ze względu na swoją przeszłość i obecną konotację termin ten jest używany niemal zamiennie z kogyaru, ponieważ jego historia jest spleciona z subkulturą mody gyaru. Mimo że obywatele Japonii widzieli początki subkultury gyaru, jego wpływ i upadek, stwierdzili, że nigdy nie mieli zamiaru naśladować amerykańskiego stylu ubioru, ani nie chcieli się do niego upodobniać[13]. Można jednak stwierdzić, że temu samemu poglądowi sprzeciwiają się inni obywatele Japonii[14]. Od 2022 roku można zaobserwować ponowne zainteresowanie tą subkulturą[15].
Zwrot gyaru został przedstawiony w Japonii w latach 70. przez amerykańską firmę Lee, która wprowadziła nową linię dżinsów do swojej marki Wrangler. Kiedy to 1972 roku wypuszczono damską linię dżinsów „GALS”; termin ten szybko stał się używany poza swoim pierwotnym brandingiem i został przyjęty do opisu mody gyaru[16]. Wzrost popularności stylu w latach 70. związany był z pojawieniem się pierwszego magazynu o tej subkulturze, Popteen, który stał się kultowy wśród ówczesnych japońskich kobiet, ucząc je, jak stać się atrakcyjnymi[17].
W latach 80. gyaru zaczynają odwiedzać dzielnicę Shibuya, gdzie z łatwością mogą pokazać się przed obiektywem fotografów magazynów mody[1]. W tamtym czasie takie publikacje stawały się coraz bardziej popularne, a ich artykuły coraz bardziej obsceniczne i konsumpcyjne. Niektóre czasopisma zawierały nawet w swoich numerach opisy seksu wśród nastolatków. W przeciwieństwie do magazynów konkurencyjnych, które miały znacznie większe budżety i docelowych odbiorców, te magazyny skupiły się na nastolatkach chcących zagłębić się w amerykański i europejski styl życia. Doprowadziło to do tego, że już w 1984 roku termin gyaru był mocno rozumiany jako określenie dla dziewcząt prowadzących rozwiązłe życie seksualne, a co za tym idzie, termin ten miał wówczas silnie negatywne skojarzenia. Z drugiej strony, japońskie magazyny dla mężczyzn przyspieszyły popularyzację gyaru, relacjonując nocne życie Tokio i używając tego słowa do określenia młodych i wyzwolonych gwiazd programów telewizyjnych tamtych czasów[18].
Subkultura gyaru osiągnęła swój szczyt w okresie Heisei i miała duży wpływ na japońską modę i jej gospodarkę została rozpowszechniona w Azji Południowo-Wschodniej i na arenie międzynarodowej poprzez Cool Japan (wyrażenie to odnosi się do aspektów kultury japońskiej, które ludzie spoza Japonii postrzegają jako „fajne”)[19][20][21]. Na początku lat 90. gdy popularność zdobywała młoda piosenkarka j-popowa Namie Amuro, która zapoczątkowała wiele popularnych elementów przyszłej mody gyaru: na przykład, wiele dziewczyn kopiowało jej styl „mini spódniczka + buty” i spędzało dużo czasu w solarium, aby uzyskać opaleniznę podobną do niej[22]. Jej fanki, lub po prostu dziewczyny naśladujące jej styl, nosiły przydomek amuraa[23]. To właśnie w tym czasie termin gal zaczął się rozpowszechniać i stał się słowem, odnoszącym się do młodych dziewczyn, które z zabawy, seksu i drogich markowych ubrań uczyniły swoje główne wartości życiowe[24].
W tamtym czasie prasa zaczęła zwracać baczną uwagę na utworzoną wówczas nową subkulturę. Początkowo media postrzegały gyaru jako część populacji „młodych dziewczyn pracujących w biurach”, które kochają modne życie, następnie dziewcząt tańczących na dyskotekach w butach na wysokich platformach w obcisłych ubraniach. Wszystko zmieniło się w 1993 roku, kiedy dziennikarz Kazuma Yamane napisał esej zatytułowany „Struktura Gal”, w którym zinterpretował termin jako subkulturę młodych kobiet mających obsesję na punkcie przesadnego materializmu, jak i idealizującego nocnego życia bogaczy[18]. W tamtym czasie zaczęły pojawiać się pierwsze kogyaru znane też jako kogal były one jednym z najbardziej popularnych odmian gyaru. Pomimo pewnego dystansu między kogyaru a pierwszymi gyaru, to właśnie te pierwsze były później w stanie stworzyć główny trzon ruchu[18]. Wtedy to też gyaru zostały po raz pierwszy spopularyzowane przez magazyny dla mężczyzn, które interesując się modą damską, opisywały kogyaru w serii artykułów o życiu nocnym i seksualnym celebrytów. To właśnie w tym środowisku termin kogyaru wszedł do powszechnego użytku. Na przykład w jednym z numerów SPA! z 1993 roku pojawił się artykuł zatytułowany „Pokusa Kogyaru” (jap. コギャルの誘惑 Kogyaru no yūwaku), w którym rozmówca opowiada o swoim seksualnym zainteresowaniu kogyaru, które nazywa „młodszymi siostrami w wieku od 14 do 18 lat”. Podchwycony przez inne publikacje, pod koniec 1993 roku temat ten stał się jednym z głównych w ówczesnych magazynach dla mężczyzn w Japonii. 24 marca 1993 magazyn Takarajima opublikował artykuł o kupowaniu usług seksualnych od uczennic, opisując ogólny upadek moralny wśród japońskiej młodzieży[25]. Właśnie wtedy za oceanem popularyzuje się moda na gyaru, a wygląd kogyaru staje się popularnym fetyszem erotycznym[26].
W okresie 1994–1995 kogyaru stały się sławne w całej Japonii z powodu nagłośniania przez media praktyk „enjo kōsai” (płatnych randek), co skutecznie pozwoliło dziennikarzom uczynić słowo gyaru synonimem prostytucji[27]. Film Baunsu Ko Gaurusu, zrealizowany w 1997 roku przez Masato Haradę, opisuje kogyaru i gyaru jako młode dziewczyny, które oddają się prostytucji dla modnych ubrań i drogich rzeczy[28]. Nie tylko same kogyaru, ale także wiele japońskich dziewczyn stało się celem podejrzeń i krytyki za „nieodpowiednie zachowanie”. Pojawiły się opinie, że przyczyną tego problemu jest rosnący w Japonii materializm, który prowadzi do niszczenia moralnych i tradycyjnych wartości dziewcząt i czyni z nich złe matki[29]. Mimo niemal całkowitego odrzucenia enjo kōsai przez społeczeństwo japońskie często zdarzały się przypadki ścigania nauczycieli, mnichów, kadry kierowniczej dużych firm, a nawet urzędników za korzystanie z takich usług[26].
Szum medialny tylko sprowokował wzrost takich przypadków; jak na ironię, im więcej dziewczyn dowiadywało się o enjo kōsai, tym więcej uczennic wychodziło na ulice Shibuya z takimi ofertami. Jak podają zagraniczne publikacje, w tym The New York Times, liczba dziewcząt próbujących się „sprzedać” rosła lawinowo; i tak w 1984 roku 12,2% uczennic zostało aresztowanych za takie praktyki, natomiast w 1996 roku liczba ta wzrosła do 34%. Według niektórych socjologów, randki za pieniędzy stały się wręcz jednym z czynników definiujących ere Heisei, obok „kakaku-hakai” kryzysu gospodarczego kraju w latach 90. Z jednej strony konserwatyści i moraliści widzieli w enjo kōsai symbol materializmu i upadku moralności japońskiej młodzieży, natomiast liberalne feministki interpretowały tę praktykę jako możliwość kontrolowania przez kobiety swojej pozycji w męskim społeczeństwie. Opinie na temat powodów popularności tego zjawiska są różne – socjolog Shinji Miyadai powołuje się na dyskryminację kobiet w kraju i konsumpcyjne podejście do życia, które zachęca je do manipulowania mężczyznami dla pieniędzy, a Ryū Murakami widzi w tym bunt, który powinien symbolizować wezwanie do działania przeciwko takiemu rozkładowi moralności w społeczeństwie[25].
Tak więc w połowie lat 90. japońskie magazyny dla mężczyzn zaczęły mieć obsesję na punkcie uczennic, a w szczególności kogyaru. Młode kogyaru były opisywane jako „dzikie i seksowne”, a większość magazynów publikowała opalone gyaru na okładkach. Jednocześnie w samym społeczeństwie gyaru te dziewczyny, które praktykowały enjo kōsai, były uważane za samotne outsiderki. Jednak takie realia wyszły na jaw dopiero po 15–20 latach stosowania praktyki i szumu wokół niej. Wszystko to tworzyło kolidujące z wizerunkiem gyaru stereotypy i prowadziło do nieustannej presji społeczeństwa na dziewczęta[25]. Tak więc jedna z byłych kogyaru w wywiadzie dla strony internetowej Tokyo Damage Report z 2009 roku opowiedziała o następujących kwestiach:
Często podchodzili do nas starsi mężczyźni i pytali, ile kosztuje seks z nami? Niektórzy od razu zaczynali składać oferty, bez żadnych pytań. Wszystkiemu winne są media, to one stworzyły w ludziach wyobrażenie, że jesteśmy upadłymi kobietami. Przez blond włosy i luźne skarpetki byłyśmy postrzegane jako nastoletnie prostytutki[30].
Ostatecznie konfrontacja pomiędzy mediami i dorosłymi, a gyaru doprowadziła do zmiany w subkulturze. Na przykład gyaru opracowały szorstki sposób zwracania się do nieznajomych, mający na celu szybkie i zdecydowane przepędzenie napastliwych mężczyzn. W ten sposób gyaru niejako weszły do subkultury, będąc „miłymi” dla swoich, a „złymi i groźnymi” dla obcych[25].
Wszystko to sprawiło, że na przełomie lat 90. i 2000 dzielnica Shibuya zapełniła się kogyaru, które kupowały ubrania w domu towarowym 109 i czytały magazyn egg. Chociaż szum wokół enjo kōsai wciąż istniał, gyaru stopniowo wkraczały do głównego nurtu i stawały się ideałem młodych ludzi, którzy chcieli być modni i żyć luksusowo. Gyaru były już mocno zakorzenione w japońskim społeczeństwie, ale na początku lat 2000 moda tej subkultury przybrała ostry obrót wraz z powstaniem ganguro. Był to rozłam w subkulturze, który był zauważalny już w 1997 roku, kiedy to dziennikarz Hironobu Baba opublikował książkę Shibuya Style vs Kamata Style. Nowa społeczność gyaru pochodziła z mniej zamożnych obszarów Tokio, takich jak stacja Kamata w tokijskiej dzielnicy Ōta, a nawet innych miast, takich jak Kawasaki. W przeciwieństwie do zwykłych gyaru nowe dziewczyny przekształciły się praktycznie w mulatki z mocną opalenizną, łącząc przy tym jaskrawo kolorowe szminki i tradycyjne srebrzyste lub inne jaskrawe włosy. Hironobu Baba w swojej książce zasugerował, że była to w gruncie rzeczy konfrontacja między dziewczętami z dobrze sytuowanych rodzin, wiodącymi beztroskie życie, a córkami zwykłych robotników, które starały się jak najlepiej naśladować te pierwsze[31].
Gdy rodzice nie posiadali środków finansowych, gyaru zaczęły dodawać do tej mody rzeczy tańsze i prostsze niż zwykle. W tym samym czasie kogyaru zaczynają rozprzestrzeniać się poza Shibuyę, przenikając do takich obszarów jak Shinjuku i Ikebukuro, a subkultura chuliganek (w Japonii zwane jako yankī), z której kiedyś wyłoniły się pierwsze gyaru, zostaje ostatecznie wchłonięta przez kogyaru. Doświadczając z jednej strony wpływu tych dziewcząt, a z drugiej strony gyaru, ich wizerunek zaczął ulegać silnym zmianom. Za sprawą Namie Amuro popularne stały się kozaki z wysoką cholewką, co czasem prowadzało do niebezpiecznych sytuacji np. jedna gyaru rozbiła samochód, bo obcasy utknęły jej w pedałach. Następnie sam termin kogyaru zaczyna wymierać, stając się współczesnym gyaru, a wszystkie dziewczyny podążające za tą modą są teraz nazywane tym właśnie terminem. W połowie lat 2000, na tle zachodzących zmian w subkulturze, pojawili się tzw. gyaruo – młodzi mężczyźni, którzy stworzyli męską wersję mody gyaru, aby zdobyć powodzenie wśród tych dziewczyn. Doprowadziło to do powszechnej popularyzacji metroseksualności wśród japońskich mężczyzn, a nawet do znacznego wpływu mody damskiej na męską[31]. Główny gitarzysta Reno japońskiego zespołu rockowego ViViD z nurtu visual kei, zauważył później, że wszyscy w jego klasie byli tak zapatrzeni w gyaru i yankī, że w końcu sam stał się gyaruo, robiąc mocną opaleniznę i farbując włosy na srebrno, mimo że jego hobby to muzyka rockowa i piłka nożna[32].
Tak silna skrajność mody młodzieżowej wywołała wówczas wiele dyskusji. Jednym z podawanych powodów tej zmiany był boom na „populację” gyaru, przez co po prostu coraz trudniej było im się wyróżnić, co wywołało falę takiego radykalizmu. Z drugiej strony, wizerunek kogyaru opierał się w dużej mierze na chęci przyciągnięcia rówieśników płci przeciwnej, a co za tym idzie, młode i niedoświadczone dziewczyny, po prostu wyolbrzymiały standardowy wizerunek gyaru. Wywołało to jednak przeciwny skutek, jako że seksowny wygląd gyaru przyciągał wielu starszych mężczyzn z ofertami seksu za pieniądze, wiele gyaru po prostu zmieniło wizerunek seksownych dziewczyn na „szokujący”, co zasadniczo zadziałało i niemal rozwiązało jeden z głównych problemów[31].
Stopniowo moda gyaru rozgałęziała się coraz bardziej na style. Na przykład w latach 2003–2004 pojawił się termin „arubaka”. Ten termin zgodnie ze słownikiem japońskiego slangu młodzieżowego oznacza „głupie dziewczyny, które noszą ubrania japońskiej marki odzieżowej ALBA ROSA”. Popularność tej marki wzrosła tak bardzo wśród gyaru, czyli po prostu młodych dziewczyn, a nawet chłopaków, że media nazwały ją wręcz epidemią[33]. Po boomie w 2007 roku ruch ten nieco wyhamował, jednocześnie zaczął zyskiwać na popularności w Chinach[34]. Z kolei zainteresowanie przeniosło się z wykonawców R’n’B na tradycyjne europejskie ideały piękna z XVII-XX wieku.
Pani Yamamoto jest (hime gyaru) księżniczką, częścią nowego pokolenia japońskich dziewcząt, które aspirują do tego, by wyglądać jak członkowie dawnych europejskich rodzin królewskich z XXI wieku. Ubóstwiają Marie Antonine i Paris Hilton, ich lalkowy wygląd i życie księżniczki. Mówią delikatnym głosem i robią zakupy w wymyślnych butikach, noszących szumne nazwy, jak Jesus Diamante, którego lokal wygląda jak sypialnia w europejskim zamku. Łącznie za „ubiór” hime gyaru trzeba zapłacić około 120 000 jenów (ok. 4000 zł)[35].
Popularny od 2007 do 2012 roku styl hime gyaru w pewnym stopniu można tłumaczyć wpływem mody lolitek na gyaru, co dziennikarze postrzegają jako zapowiedź „rozejmu” między skłóconymi wcześniej subkulturami, gdzie pojawienie się gyaru w dzielnicy Harajuku i lolitek w dzielnicy Shibuya wydawało się czymś obcym[36].
Od 2022 roku moda z lat 2000 wraz z luźnymi skarpetkami wraca do łask, a boom na gyaru stopniowo powraca[37][38].
Upowszechnienie internetu i portali społecznościowych spowodowało duże zmiany w kulturze młodzieżowej wczesnych lat 2000. Zbiegają się one z recesją wydawniczą, co wiąże się z sukcesywnym wycofywaniem magazynów o tematyce gyaru. Natomiast zwykli ludzie zaczynają zamieszczać w internecie własne pomysły na modę, aby internauci mogli się do nich odwoływać, przez co informacje uzyskiwane na bieżąco są bardziej przydatne niż te uzyskiwane w odstępie miesiąca, np. z magazynów[39]. Zachowania młodych ludzi związane z poszukiwaniem informacji, które uważają za wartościowe, uzyskują raczej poprzez portale społecznościowe niż swoich bliskich przyjaciół. W rezultacie, zamiast tworzyć wyjątkową społeczność „gyarusā”, która była powszechna wśród tradycyjnych gyaru z Shibui, gyaru z Harajuku zaczeły komunikować się za pomocą internetu w telefonie, co było w stanie nadać im rozgłos i szybko podążać za trendami mody. Można to uznać za wynik różnic w możliwościach zbierania informacji. Ponadto gyaru z Shibui ujawniały swoje negatywne aspekty, takie jak przeszłość kryminalna, złe doświadczenia, liczba stosunków seksualnych i w jak młodym wieku go odbyły w przeciwieństwie do nich, gyaru z Harajuku obrały drogę utrzymywania w tajemnicy swoich negatywnych historii z przeszłości[3]. Od około 2010 roku, w związku z rozpowszechnieniem się internetu i tendencją do rozpowszechniania informacji, gyaru z Harajuku zaczęły być akceptowane zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety, a niektórzy uważają, że gyaru z Shibui zostały wyeliminowane ze względu na problemy z przestrzeganiem norm spowodowane przez „mroczne historie” i ich poprzedni wizerunek[40].
Przez cały okres swojego istnienia wygląd gyaru zmieniał się w błyskawicznym tempie, nowe gyaru prawie nie przypominały swoich poprzedniczek sprzed dziesięciu lat. Przez cały ten czas ich wizerunek zmieniał się od mniej lub bardziej naturalnego do radykalnego, a od radykalnego do efektownego w późnych latach dwudziestych. Jednak mimo tak radykalnych zmian, wszyscy określali się jako gyaru i termin ten pozostał dominujący, mimo nazewnictwa wielu indywidualnych nurtów i stylów[18].
Makijaż, zwłaszcza w okolicach oczu, oraz pielęgnacja włosów to jedne z najważniejszych elementów w kulturze gyaru[41]. W przeciwieństwie do stosunkowo powściągliwego stosowania makijażu w latach 80. i prowokacyjnej maniery w latach 90. XX wieku makijaż gyaru w latach 2010 upodobnił się do ogólnych światowych trendów w tej dziedzinie[42]. Od lat 2000 nastąpił gwałtowny wzrost liczby firm oferujących kosmetyki przeznaczone specjalnie dla gyaru, jak również możliwych wariantów produktów. Jednocześnie wzrosła trudność nakładania makijażu i jego wpływu na skórę dziewcząt[43].
Gyaru przywiązują dużą wagę do swoich włosów, ponieważ jest to jeden z głównych elementów ich wyglądu. Włosy rzadko mają naturalny kolor w większości przypadków farbują włosy na modne kolory, takie jak kasztan czy blond. Chodzi im głównie o to, by upodobnić się do zachodnich gwiazd popu i wyróżnić się wśród zwykłych japońskich dziewczyn. Początkowo, w okresie narodzin subkultury, dominowały jasne odcienie. W przypadku lat 2010 dominujące stały się odcienie kasztanów i jasnobrązowych kolorów. Ponadto od połowy lat 2000 popularna stała się trwała, po czym wzrosła sprzedaż produktów do loków w Japonii[44][45].
Gyaru komunikują się za pośrednictwem wiadomości gyaru-moji (jap. ギャル文字) wysyłanych na telefon komórkowy co wymaga dodatkowego wysiłku w czytaniu i pisaniu. Tak jak w przypadku leet speak, gyaru-moji polega na zastępowaniu znaków innymi, które są wizualnie do siebie podobne[46].
Gyaru często używają obcych słów, łacińskich skrótów, japońskich zwrotów lub po prostu obcych końcówek nie zważając na japońską składnię[47].
Istnieją różne podkategorie mody gyaru w zależności od stylu, a także płci. Styl jako całość nazywany jest gyaru kei. Ponieważ gyaru nie jest pojedynczym stylem, jest to ogólny termin dla wielu podkategorii, stylów lub tematów[48].
To style, które są mniej popularne lub mniej modne.
Poza Japonią większość zachodnich uczestników tego stylu była narażona na strony internetowe poświęcone krytyce gyaru. Niektóre z tych witryn są wciąż aktywne. Witryny te wyśmiewają wygląd ludzi, udzielając im porad, jak na przykład nosić dany styl. Na YouTube powstał film dokumentalny o trzech różnych stylach japońskiej mody ulicznej i o negatywnych wpływach, jakie każdy z członków danego stylu może napotkać w internecie[127]. Mimo to w 2011 roku gaijin gyaru zorganizowały swoją pierwszą imprezę „Gaijin Gyaru Awards”, która została stworzona przez angielską gaijin gyaru. Zrobiono to, aby szerzyć świadomość tej subkultury i przywrócić pozytywne nastawienie do zachodniej społeczności gyaru[128][129]. Te imprezy odbywały się do 2014 roku i były głównie organizowane online. Jednak zostały wstrzymane przez twórcę z powodu sprzeciwu wobec jej internetowemu rozdawaniu nagród. Od 2014 roku nie było innej imprezy aż do 2016 roku, w którym zostały one przekształcone w wydarzenie w Holandii transmitowane na żywo[130]. Po kolejnych trzech latach nieobecności w 2019 roku ceremonia wręczenia nagród została przywrócona w Wielkiej Brytanii, podobnie jak w 2016 roku było to wydarzenie, które zostało przekształcone w transmisję na żywo dla tych, którzy nie mogli dołączyć do niego. Wydarzenia te zostały stworzone, aby można było głosować na uczestników w ramach kategorii lub podkategorii tej subkultury i zyskać uwagę rówieśników w internecie, wygrywając w jednej z nich[131].
Z początkiem lat 2000 na większości konwentów anime były obecne gyaru i gaijin gyaru. Podczas organizowania zgromadzeń, spotkań lub wydarzeń zwykle organizowanych przez gyarusā i innych fanów na konwentach w swoim kraju niemal co roku odbywały się międzynarodowe i krajowe spotkania członków społeczności gaijin gyaru[132][133].
Na przełomie 2018/2019 roku nastąpił duży rozkwit aktywności społeczności gaijin gyaru, spowodowany powrotem magazynu egg, a także odrodzeniem się gyaru w Japonii[134]. Wpłynęło to również na społeczność gaijin gyaru, ponieważ w październiku 2019 został opublikowany nowy magazyn w języku angielskim papillon[135].
W 2021 roku magazyn GAL VIP, który jest najstarszym magazynem gaijin gyaru doczekał się artykułu na temat swoich magazynów na japońskiej stronie internetowej[136].
Jak wspomniano wcześniej, magazyn gaijin gyaru papillon został opublikowany w 2019 roku, ale były też dwa, które ukazywały się wcześniej Gyaru-go, który wystartował 12 kwietnia 2016 roku i Gal-VIP 1 września 2012 roku. Oba są magazynami internetowymi, podczas gdy papillon wydawany jest online i w formie magazynu do kupienia.
Lista dotyczy wydawanych obecnie i zawieszonych magazynów[2].
Lista zawiera byłe i obecne marki odzieżowe[170][171].
W 2012 roku modelka gyaru Jun Komori dopuściła się oszustwa na stronie aukcji internetowych w Japonii. Po przez współprace z Ryusuge Suzukim, który był właścicielem sekcji zamówień na stronie „World Auction”. W następstwie Komori musiała zamknąć swój oficjalny blog internetowy z powodu reakcji na jej działania[181][182].
3 lutego 2015 roku w centrum handlowym Lumine EST na Shinjuku trzy „gyaru” pracownice sklepu marki „Rady” zostały aresztowane i oskarżone o kradzież odzieży, która wyniosła 1 100 000 jenów, czyli ok. 43 000 zł i sprzedanie jej. W trakcie śledztwa wyszło na jaw, że od wiosny 2014 owe pracownice splądrowały różne magazyny z odzieżą na łączną kwotę 5 000 000 jenów, około 200 000 zł; co daje łącznie 6 100 000 jenów, czyli ok. 243 000 zł z kradzieży i prania pieniędzy. W czasie śledztwa stwierdzono, że do przestępstwa doszło, ponieważ personel sklepu zarabiał około 880 jenów na godzinę; równowartość 29 złotych. Po tym incydencie marka „Rady” zamknęła ów sklep w tym samym miesiącu[183][184][185].
W 2016 roku gaijin gyaru z Kanady o chińskim pochodzeniu, która jest znana w internecie jako Sheina lub Ningyosama została aresztowana i odesłana do swojego kraju ze względu na jej działania polegające na pozyskaniu pozwolenia na dłuższy pobyt w Japonii[186]. Jednak wiedząc, że jej wiza turystyczna do Japonii wygasła, pomyślała, że wychodząc za mąż za kogoś znajomego i płacąc za to 700 000 jenów (ok. 23 tys. zł) z góry i dodatkowe 30 000 jenów (ok. 1000 zł) miesięcznie, sprawi, że będzie mogła zostać dłużej. Pracowała jako masażystka, hostessa i świadczyła usługi seksualne. Jednakże jest to uważane za złamanie obietnicy małżeńskiej, ponieważ zarówno ona, jak i jej ówczesny partner byli zgodni, aby wziąć ślub dla pieniędzy i stałego miejsca zameldowania[187]. W tym samym czasie, gdy ta wiadomość ukazała się opinii publicznej, różne serwisy informacyjne, które przeprowadzały z nią wywiady, zostały okłamane, słysząc tylko jedną ze stron jej aresztowania i przekręcając powód, dla którego to zrobiła. Jej powód, by zrobić coś takiego, pozostawił również niesmak dla innych japońskich miłośników mody i entuzjastów japońskiego stylu, takich jak moda lolitek czy cosplayerów. Natomiast ona sama została deportowana z Japonii za te działania[188][189].
W 2021 roku magazyn egg stworzył film na swoim oficjalnym kanale YouTube, robiąc żartobliwe wideo z przemocy domowej[190]. W filmie użyto makijażu, aby stworzyć fałszywe rany i zadrapania, które mogą powstać w wyniku przemocy domowej, a pod koniec filmu słychać śmiech ze zrobionego przez siebie dowcipu. Udział w nim wzięły modelki magazynu egg, które uczestniczyły też przy montażu i produkcji. Wideo pokazuje, że uczestnicy nagrania nie biorą przemocy domowej na poważnie. Data premiery filmu przypadła na Międzynarodowy Dzień Kobiet, a także Miesiąc Historii Kobiet, co spotkało się z jeszcze większą krytyką. Nawet jeśli wideo miało być uznane za żart; niektórzy z japońskich i zachodnich fanów pokazali swoje oburzenie dla niego w sekcji komentarzy. Zagraniczna społeczność gaijin gyaru także zareagowała i zażądała od innych uczestników tej subkultury, aby zgłosić ten film na stronie YouTube. Wyrazili również wstyd, że ich ulubiony magazyn, stworzył taki film bez wcześniejszego zastanowienia się nad faktycznym tematem czy też ofiarami przemocy domowej[191].
Po trzęsieniu ziemi i tsunami w Tōhoku w 2011 roku marka odzieżowa GALSTAR zorganizowała zbiórkę pieniędzy, podczas której część swoich dochodów przekazała Japońskiemu Czerwonemu Krzyżowi[192].
Pod względem subkultury gyaru pojawiło się wiele piosenkarek i tak zwanych japońskich idolek. Na przykład piosenkarki takie jak Koda Kumi, Namie Amuro czy Ayumi Hamasaki są znane na całym świecie i uważane za inspirację dla wielu gal[193][194].
Jedną ze starszych grup, na którą należy zwrócić szczególną uwagę to deeps, była to pierwsza grupa utwożona z modelek magazynu egg[195][196]. Późniejsze grupy to m.in. GAL DOLL utworzona z samych modelek gyaru i Black Diamond, która wydała dwa single „AVAND GYARUDE” i „CRAZY TRIBE”, do obu z nich powstały teledyski z udziałem gyarusā. „AVAND GYARUDE” w momencie premiery był transmitowany do 122 krajów na całym świecie, a grupa od tego czasu występowała też za granicą[197][198].
W tej subkulturze można było również zaobserwować wspomniane wcześniej idolki np. Hikari Shiine, która w 2009 roku stała się modelką magazynu Ranzuki, debiutując następnie w branży muzycznej pod pseudonimem „Pikarin Shiina”[199]. Z kolei inną popularną modelką tym razem magazynu Popteen, która z powodzeniem funkcjonuje w tej branży, jest Tsubasa Masuwaka, znana jako Milky Bunny[200]. Można do nich dodać duet, w którego skład wchodziły modelki egg Aina Tanaka i Yumachi Takahashi[201].
Od 2019 roku gyaru zaczęły pojawiać się ponownie w przemyśle muzycznym w Japonii. Swój debiut zaliczyła grupa raperek Zoomgals, która składa się z sześciu członkiń, z których część już wcześniej zyskała rozgłos w japońskim przemyśle muzycznym[202][203].
W 2021 roku w przemyśle j-popowym zadebiutowała kolejna modelka magazynu egg poświęconego kulturze gyaru Kirei Suzuki, natomiast 1 maja miała swój debiut grupa soft-boiled egg składająca się z pięciu modelek Maami, YU-chami, Momoa, Airi i Eripi wspomnianego wcześniej magazynu[204][205].
Jeśli chodzi o mangę, to nie sposób pominąć tytułu Gals!, manga ta miała duży wpływ na modę i subkulturę gyaru[206]. Spośród mang o tej tematyce można wymienić np. takie mangi jak Citrus z gatunku yuri, w której jedna z głównych bohaterek określa siebie jako „gyaru w przebraniu” czy mangę Yancha Gal no Anjō-san gdzie śledzimy życie zwykłego ucznia i złośliwej koleżanki (gyaru) ukazane są w niej wybryki dwóch biegunowo różnych osób, zarówno pod względem wyglądu, jak i osobowości[207][208]. Jest też wiele innych mang z postaciami lub zwyczajnie powiązanych ze stylem gyaru. To m.in. Brzoskwinia, manga, której publikację rozpoczęto w 1997 roku[209]. Jeśli chodzi o anime to prawie wszystkie tytuły mang wymienione powyżej doczekały się swojej adaptacji, popularnym anime z tym motywem jest 10-odcinkowa seria Hajimete no Gal[210].
Oczywiście subkultury gyaru nie mogło zabraknąć również w filmach. Dobrym przykładem jest film Girl’s Life gdzie główną bohaterkę zagrała Rina Sakurai znana modelka magazynu Koakuma ageha[211][212]. Innym przykładem jest Bounce Ko Gals z 1997 roku[213].
Niektóre programy telewizyjne tworzyły pojedyncze segmenty na temat aktualnych trendów, które miały miejsce w danym czasie. Na przykład w regionie Kantō, czyli w okolicach Tokio, było wiele małych segmentów programowych poświęconych nieraz subkulturze gyaru[214][215].
Programem stworzonym przez gyaru dla gyaru był GAL-TEN, program był produkowany przez magazyn egg i emitowany przez stacje TBS[216]. Można też dodać tu telewizyjny segment dotyczący konkursów tańca para para z udziałem gyaru[217]. Innym przykładem, które odzwierciedlały i próbowały uchwycić codzienny styl życia gyaru w japońskiej telewizji był segment w Fashion TV znany jako „Tokyo Girls”[218]
W zagranicznych telewizjach np. w Korei Południowej również korzystano z wpływów subkultury gyaru, ale nie była ona wykorzystywana w sposób, który zarówno Japończycy, jak i same przedstawicielki tej kultury mogłyby się spodziewać. Na ceremonii wręczenia nagród KBS Entertainment Awards 2012, która była transmitowana na kanale KBS2 południowokoreański komik Park Seong-ho przedstawił gyaru czy też kogyaru w najbardziej komiczny i obraźliwy sposób. Wcielając się w koreańską postać Gyaru Sang przedstawił ją jako idiotkę, która jest zapatrzona w siebie i ledwo zauważa tych, którzy mówią bezpośrednio do niej. To przedstawienie zostało stworzone z niewielką wiedzą na temat rzeczywistej kultury gyaru lub tego, w jaki większość dziewczyn reprezentujących ten styl powinna być przedstawiana. Park Seong-ho stwierdził w wywiadzie, że: „W żadnym sensie nie znał stylu gyaru. Nawet nie wiedział, co to dokładnie znaczy. Po prostu stworzył postać na podstawie swojej niewielkiej wiedzy, takiej jak mocny makijaż i sposób mówienia po japońsku”. Ten skecz sam w sobie wywołał oburzenie w sieci z powodu sposobu przedstawienia gyaru i został zinterpretowany jako obraźliwy dla japońskiej publiczności[219]. Jednak na kanale KBS w 2005 roku można było zobaczyć również reportaż o jednym ze stylów gyaru, a mianowicie o ganguro[220].
Również w polskiej telewizji na antenie TVN popularna hime gyaru Kanae Watanabe doczekała się odcinka o swoim życiu w programie Kobieta na krańcu świata prowadzonym przez Martynę Wojciechowską[221][222][223].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.