Loading AI tools
Eugeniusz Korin (ur. 9 października 1954 w Leningradzie) – polski reżyser teatralny i filmowy pochodzenia rosyjskiego, producent teatralny, autor tłumaczeń, adaptacji i scenariuszy, pedagog. Współzałożyciel i aktualny dyrektor artystyczny Teatru 6. piętro w Warszawie. Jest członkiem honorowym Stowarzyszenia „Loża Patronów Teatru” w Poznaniu. W 2019 roku debiutował powieścią „Polowanie z sępem”, która ukazała się w czerwcu nakładem Wydawnictwa Literackiego.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
 | |
Do szkół podstawowej i średniej uczęszczał w Leningradzie. Ukończył studia na Wydziale Aktorskim i (odbywane równolegle) studia na Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowego Instytutu Teatru, Muzyki i Kina w Leningradzie (1975). Jako student drugiego roku rozpoczął współpracę aktorską z leningradzkim Teatrem Młodego Widza, gdzie następnie w latach 1975–1977 pracował jako aktor. Do Polski przyjechał po raz pierwszy w ramach zainicjowanej przez ówczesnego rektora Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, Tadeusza Łomnickiego, wymiany studentów wyższych szkół teatralnych, a w roku 1977 osiadł w Polsce na stałe. W 1986 roku zrzekł się obywatelstwa radzieckiego, od roku 1990 jest obywatelem polskim. Absolwent Wydziału Reżyserii PWST w Warszawie (1980). Jako studentowi drugiego roku Tadeusz Łomnicki powierzył mu jego pierwszą reżyserię w Polsce, realizację przedstawienia dyplomowego studentów Wydziału Aktorskiego Śpiew na dziewięć wieszaków według opowiadań Leonida Andrejewa i Antona Czechowa (1979). Jego pierwszą reżyserią w profesjonalnym teatrze w Polsce – jeszcze jako studenta – był Kolor niebieski według opowiadań Michaiła Zoszczenki (1978) w warszawskim Teatrze Komedia; spektakl zdjęto z afisza z powodów politycznych po interwencji Ambasady Radzieckiej w Warszawie. Jego mistrzami byli Lew Dodin, wybitny rosyjski pedagog i reżyser, profesor Instytutu w Leningradzie, i Tadeusz Łomnicki. Po zobaczeniu kreacji Łomnickiego w spektaklach warszawskiego Teatru na Woli, współpraca z aktorem stała się największym zawodowym marzeniem Korina. Wpływ na ukształtowanie się jego wrażliwości teatralnej miały także obejrzane spektakle Teatru na Tagance w Moskwie: Hamlet Williama Shakespeare’a i Dobry człowiek z Seczuanu Bertolta Brechta w reżyserii Jurija Lubimowa oraz przedstawienia Umarła klasa Tadeusza Kantora, Dante Józefa Szajny, wrocławska inscenizacja Ameryki Franza Kafki w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego i lektury dzieł Witolda Gombrowicza.
Wyreżyserował ponad sześćdziesiąt spektakli dramatycznych, komedii i spektakli muzycznych w teatrach Warszawy, Wrocławia, Łodzi, Poznania, Lublina, Opola, Torunia, a także za granicą w Rosji i Szwajcarii (Théâtre l’Ensemble w Genewie, Théâtre Populaire Romand w La Chaux-de-Fonds, Théâtre du Funambule w Nyon). W swoim dorobku ma reżyserię oper, Króla Rogera Karola Szymanowskiego w Operze Wrocławskiej (1982) i Borysa Godunowa Modesta Musorgskiego w Teatrze Wielkim w Łodzi (1987). Jest reżyserem spektakli telewizyjnych, m.in. własnej adaptacji Kosmosu Witolda Gombrowicza, która jako pierwsza w historii Teatru Telewizji została zrealizowana w technice clipu (1988). Autor kilkunastu adaptacji i przekładów sztuk, twórca scenariuszy teatralnych, filmowych i telewizyjnych. Jego działalność artystyczna obejmuje także takie dziedziny jak scenografia, choreografia, opracowanie muzyczne i aktorstwo. Jako etatowy reżyser pracował w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu (1980–1981), Teatrze Polskim we Wrocławiu (1981–1986) i w Teatrze Nowym w Warszawie (1987). Od roku 1981 związany był jako pedagog z filią krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego we Wrocławiu na stanowiskach wykładowcy (1981–1985), starszego wykładowcy (1985–1988), docenta (1988–1990) i profesora nadzwyczajnego (1990–2010). W 1988 roku obronił pracę doktorską, której tematem był stworzony przez niego system nauczania aktorów „Prowadzenie trzech monologów wewnętrznych”. W latach 1990–2003 kierował jako dyrektor naczelny i artystyczny Teatrem Nowym w Poznaniu. Był dyrektorem i wykładowcą Summer International Drama School w Poznaniu (1991), prowadził warsztaty aktorskie i wykłady w uczelniach artystycznych USA (1989) i Szwajcarii (1992, 1994). Wyreżyserował wiele przedstawień dyplomowych w akademiach i wyższych szkołach teatralnych we Wrocławiu, Łodzi, Genewie i Warszawie. Jeden z nielicznych reżyserów, których spektakle osiągają kilkunastoletnie cykle eksploatacji i są grane po kilkaset razy. Wśród rekordowych realizacji są Czerwone nosy Petera Barnesa, Ghetto Joshui Sobola – prapremiery polskie – oraz Piękna Lucynda Mariana Hemara, Czajka Antona Czechowa (jedynego autora, któremu poświęcił esej biograficzny[1]), Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Aleksandra hr. Fredry i Zagraj to jeszcze raz, Sam Woody Allena. W roku 2009 wraz z Michałem Żebrowskim powołał spółkę Żebrowski & Korin ProSkene, która założyła i prowadzi Teatr 6. piętro w Warszawie z siedzibą w Pałacu Kultury i Nauki, którego jest współwłaścicielem i dyrektorem artystycznym. Scenarzysta i reżyser filmu fabularnego „Sęp” (2012).
Okres wrocławski
Poza reżyserią spektakli teatralnych – aktor i dyrektor Teatru Polskiego we Wrocławiu Igor Przegrodzki nazywał je „korinkową robotą” – na początku lat osiemdziesiątych występował w programach kabaretu „Titanic” Jana Kaczmarka m.in. w roli Leonida Breżniewa oraz w przedstawieniach offowego Teatru Wędrującego Jacka Wekslera. W 1984 roku, w stanie wojennym, został zatrzymany przez organy Milicji Obywatelskiej za udział w pokazach jednoaktówek Václava Havla w Teatrze Podziemnym, utworzonym przez aktorów Teatru Powszechnego w Warszawie. W tym też 1984 roku władze Wrocławia zdjęły z afisza polską prapremierę Mandatu Nikołaja Erdmana w jego reżyserii, spektakl dyplomowy studentów wrocławskiej PWST. Jego związki z Wrocławiem, Szkołą i Teatrem Polskim po roku 1990, kiedy przeniósł się do Poznania, nie zostały zerwane. Pracował m.in. nad reżyserią Wesela Stanisława Wyspiańskiego, do którego premiery nie doszło z powodu pożaru Teatru Polskiego w nocy z 18 na 19 stycznia 1994 roku.
Okres poznański
Dyrekcję Teatru Nowego w Poznaniu objął po Izabelli Cywińskiej na jej zaproszenie, gdy została ministrem kultury i sztuki w rządzie premiera Tadeusza Mazowieckiego. Wrażenie, jakie wywarł na nim zespół aktorski Teatru Nowego sprawiło, że zmienił plany wyjazdu i pracy artystycznej w USA. W Teatrze Nowym wyreżyserował m.in. Ghetto, Piękną Lucyndę, Czerwone Nosy, Czajkę, a także Króla Leara Williama Shakespeare’a z Tadeuszem Łomnickim, którego zaprosił do roli tytułowej; premiera nie odbyła się, na tydzień przed jej terminem odtwórca roli tytułowej zmarł na deskach sceny podczas próby[2]. Wieloletnie starania Korina sprawiły, że 22 lutego 2002 roku Teatr Nowy otrzymał imię Tadeusza Łomnickiego w dziesiątą rocznicę śmierci aktora. W okresie swej dyrekcji przeprowadził rozbudowę Teatru Nowego w historycznej secesyjnej kamienicy przy ul. Dąbrowskiego 5 (budowa sali prób i nowej sceny kameralnej, przebudowa widowni, zaplecza i foyer dużej sceny). Wprowadził jako jeden z pierwszych w Polsce prywatne produkcje w teatrze instytucjonalnym, powołał klub sponsorów i mecenasów teatru Loża Patronów, według jego pomysłu od roku 1992 funkcjonowała Scena „Verbum”, prowadzony przez Sergiusza Sternę-Wachowiaka i Milana Kwiatkowskiego cykl publicznych czytań nowych sztuk teatralnych, a później dysput z osobistościami krajowego i światowego życia literackiego, artystycznego i politycznego.
Okres warszawski
Jest wraz z Michałem Żebrowskim współautorem i sygnatariuszem – jako założyciele i właściciele Teatru 6. piętro – credo tej sceny, zwieńczonego deklaracją: „Teatr bez Widza traci rację bytu. 6. piętro jest teatrem Widzów, których będziemy się starali: prowokować do myślenia, nie nudząc; wzruszać, nie wpadając w ckliwość; bawić, nie błaznując”. Dewiza taka przyświeca mu konsekwentnie od debiutu przez całą twórczość teatralną; nazywa siebie „nie tyle reżyserem przedstawień, ile reżyserem emocji, które tworzą się między istotami scenicznymi, czyli aktorami, a widzami”. W Teatrze 6. piętro jako dyrektor artystyczny i reżyser zrealizował m.in. autorskie cykle premier Miłość, Zdrada i Przebaczenie według Woody Allena, komedię muzyczną Piękna Lucynda, słynne sztuki współczesnych dramaturgów jak Niezwyciężony Torbena Bettsa, ART Yasminy Rezy czy Bliżej Patricka Marbera. Bliżej jest pierwszą sztuką z tryptyku Płeć, Sex, Gender, drugim spektaklem jest edukując Ritę Willy’ego Russella[3]. Trzeci i ostatni spektakl tryptyku to [Things We Do for] LOVE Allana Ayckbourna.
Reżyseria spektakli teatralnych
- 2023: Alan Ayckbourn, [Things We Do for] LOVE, Teatr 6.piętro w Warszawie (premiera 25 listopada 2023)
- 2023: Willy Russell, edukując Ritę, Teatr 6.piętro w Warszawie (premiera 23 września 2023 roku)
- 2022: Patrick Marber, Bliżej[4], Teatr 6.piętro w Warszawie (premiera 1 października 2022 roku)
- 2020: Yasmina Reza, Art, Teatr 6. piętro w Warszawie (premiera 15 lutego 2020 roku)
- 2019: Samotny zachód, Teatr 6. piętro w Warszawie (premiera 30 marca 2019 roku)
- 2018: Szkło kontaktowe live&touch, Teatr 6. piętro w Warszawie, teatralna wersja programu telewizyjnego Szkło kontaktowe (premiera 28 maja 2018 roku)
- 2017: Torben Betts, Niezwyciężony, Teatr 6. piętro w Warszawie (premiera 2 grudnia 2017 roku)
- 2016: Woody Allen, Miłość w Saybrook, Teatr 6. piętro w Warszawie (premiera 21 maja 2016 roku)
- 2015: Włodzimierz Perzyński, Polityka, Teatr 6. piętro w Warszawie
- 2013: Czechow żartuje! według jednoaktówek Antona Czechowa, Teatr 6. piętro w Warszawie
- 2012: Woody Allen, Central Park West, Teatr 6. piętro w Warszawie.
- 2010: Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Męża i żony Aleksandra hr. Fredry, Teatr 6. piętro w Warszawie.
- 2010: Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr 6. piętro w Warszawie.
- 2010: Woody Allen, Zagraj to jeszcze raz, Sam, Teatr 6. piętro w Warszawie.
- 2008: Fred Apke, Ucho van Gogha, Teatr Bajka w Warszawie.
- 2007: Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Męża i żony Aleksandra hr. Fredry, Teatr Komedia w Warszawie.
- 2006: Martin McDonagh, Samotny Zachód, Teatr Nowy w Warszawie.
- 2005: Poszaleli według Dam i huzarów Aleksandra hr. Fredry, Teatr Nowy w Łodzi.
- 2005: Anton Czechow, Czajka, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
- 2003: Michael Frayn, Czego nie widać, Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu.
- 2002: Martin McDonagh, Samotny Zachód, Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu.
- 2002: Anton Czechow, Iwanow, Teatr Ochoty w Warszawie.
- 2001: Arthur Miller, Cena, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 2000: Michael Frayn, Czego nie widać, Teatr Powszechny w Łodzi.
- 2000: Sny według Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1999: Fredro dla dorosłych według Męża i żony Aleksandra hr. Fredry, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1998: Céline Serreau, Królik, królik, Teatr Powszechny w Łodzi.
- 1998: Eugeniusz Korin, Crocodilia, czyli coś niesamowitego, na motywach niedokończonego opowiadania Fiodora Dostojewskiego Krokodyl, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1997: Reves według Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego, Théâtre Populaire Romand w La Chaux-de-Fonds, Szwajcaria.
- 1997: Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1996: Anton Czechow, Czajka, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1995: Woody Allen, Zagraj to jeszcze raz, Sam, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1993: Peter Barnes, Czerwone Nosy, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1992: William Shakespeare, Król Lear, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1991: Elmer Rice, La machine à calculer, Théâtre l’Ensemble w Genewie, Szwajcaria.
- 1990: Sławomir Mrożek, Portret, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1989: Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr Nowy w Łodzi.
- 1988: Nikołaj Erdman, Mandat, Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu.
- 1985: Dr Guillotin według Śmierci Dantona Georga Büchnera, Teatr Nowy w Warszawie.
- 1985: Krokodyl według niedokończonego opowiadania Fiodora Dostojewskiego Krokodyl, Teatr Polski we Wrocławiu.
- 1982: Trans-Atlantyk według powieści Witolda Gombrowicza Trans-Atlantyk, Teatr Polski we Wrocławiu.
- 1981: David Williamson, Przeprowadzka, Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu.
- 1980: Ałła Sokołowa, Do domu, do nieba, Teatr Współczesny we Wrocławiu.
- 1978: Kolor niebieski według opowiadań Michaiła Zoszczenki, Teatr Komedia w Warszawie.
Reżyseria spektakli telewizyjnych
- 1988: Kosmos według powieści Witolda Gombrowicz Kosmos, Teatr Telewizji, Telewizja Wrocław.
- 1984: Trans-Atlantyk według powieści Witolda Gombrowicza Trans-Atlantyk, Teatr Telewizji, Telewizja Wrocław.
Reżyseria spektakli muzycznych
- 2019: Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr 6.piętro w Warszawie.
- 2004: Włodzimierz Perzyński, Eugeniusz Korin / Marek Kuczyński, Polityka, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
- 2003: Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
- 2002: Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr Powszechny w Łodzi.
- 1992: Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1991: Włodzimierz Perzyński, Jan Kaczmarek / Andrzej Zarycki, Świat się zmienia, czyli Polityka, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1991: Joshua Sobol / Jerzy Satanowski, Ghetto, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1990: Eugène Labiche, Garcon de Chevery, Théâtre du Funambule w Nyon, Szwajcaria.
Reżyseria spektakli operowych
- 1987: Modest Musorgski, Borys Godunow, Teatr Wielki w Łodzi.
- 1982: Karol Szymanowski, Król Roger, Opera we Wrocławiu.
Reżyseria spektakli dyplomowych w szkołach teatralnych
- 2004: Aleksander hr. Fredro, Damy i huzary, PWST we Wrocławiu.
- 2003: Maksim Gorki, Letnicy, Akademia Teatralna w Warszawie.
- 1996: Céline Serreau, Królik, królik, PWST we Wrocławiu.
- 1994: Beth Henley, Zbrodnie serca, Akademia Teatralna w Warszawie.
- 1989: Sławomir Mrożek, Portret, PWST we Wrocławiu.
- 1988: Elmer Rice, Maszyna do liczenia, PWST we Wrocławiu.
- 1987: Stanisław Wyspiański, Sędziowie, PWST we Wrocławiu.
- 1986: Czerwony kogut według powieści Miodraga Bulatovića Czerwony kogut leci wprost do nieba, PWST we Wrocławiu.
- 1986: Maksim Gorki, Ostatni, PWSFTiT w Łodzi.
- 1985: Nikołaj Erdman, Mandat, PWST we Wrocławiu.
- 1983: Demokracja, kopulacja, rewolucja według dramatu Marat / Sade Petera Weissa, PWST we Wrocławiu.
- 1979: Śpiew na dziewięć wieszaków według opowiadań Leonida Andrejewa i Antona Czechowa, PWST w Warszawie.
Scenografie do spektakli teatralnych i muzycznych
- 2019: Martin McDonagh, Samotny zachód, Teatr 6.piętro w Warszawie.
- 2010: Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr 6. piętro w Warszawie.
- 2006: Martin McDonagh, Samotny Zachód, Teatr Nowy w Warszawie.
- 2005: Poszaleli według Dam i huzarów Aleksandra hr. Fredry, Teatr Nowy w Łodzi.
- 2005: Anton Czechow, Czajka, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
- 2004: Włodzimierz Perzyński, Eugeniusz Korin / Marek Kuczyński, Polityka, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
- 2004: Aleksander hr. Fredro, Damy i huzary, PWST we Wrocławiu.
- 2003: Maksim Gorki, Letnicy, Akademia Teatralna w Warszawie.
- 2002: Martin McDonagh, Samotny Zachód, Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu.
- 2002: Anton Czechow, Iwanow, Teatr Ochoty w Warszawie.
- 2001: Arthur Miller, Cena, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1997: Elmer Rice, Maszyna do liczenia, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1994: Beth Henley, Zbrodnie serca, Akademia Teatralna w Warszawie.
- 1989: Sławomir Mrożek, Portret, PWST we Wrocławiu.
- 1988: Elmer Rice, Maszyna do liczenia, PWST we Wrocławiu.
- 1987: Stanisław Wyspiański, Sędziowie, PWST we Wrocławiu.
- 1979: Śpiew na dziewięć wieszaków według opowiadań Leonida Andrejewa i Antona Czechowa, PWST w Warszawie.
Choreografie do spektakli muzycznych
- 2019: Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr 6.piętro w Warszawie.
- 2004: Włodzimierz Perzyński, Eugeniusz Korin / Marek Kuczyński, Polityka, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
- 2003: Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
- 2002: Marian Hemar, Piękna Lucynda, Teatr Powszechny w Łodzi.
- 1991: Włodzimierz Perzyński, Jan Kaczmarek / Andrzej Zarycki, Świat się zmienia, czyli Polityka, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1991: Joshua Sobol / Jerzy Satanowski, Ghetto, Teatr Nowy w Poznaniu.
- 1990: Eugène Labiche, Garcon de Chevery, Théâtre du Funambule w Nyon, Szwajcaria.
Sztuki, scenariusze, adaptacje i tłumaczenia
- 2022: Patrick Marber, Bliżej, przekład na język polski.
- 2016: Woody Allen, Miłość w Saybrook, przekład na język polski.
- 2013: Czechow żartuje według jednoaktówek Antona Czechowa, przekład na język polski i adaptacja.
- 2011: Woody Allen, Central Park West, przekład na język polski.
- 2007: Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Męża i żony Aleksandra hr, Fredry, scenariusz filmowy.
- 2006: Sęp, scenariusz filmu fabularnego.
- 2005: Poszaleli według Dam i huzarów Aleksandra hr. Fredry, adaptacja.
- 2004: Włodzimierz Perzyński, Polityka, współautorstwo tekstów piosenek.
- 2003: Maksim Gorki, Letnicy, przekład na język polski.
- 2002: Anton Czechow, Iwanow, przekład na język polski.
- 1999: Sny według Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego, adaptacja.
- 1998: Crocodilia, czyli coś niesamowitego według niedokończonego opowiadania Fiodora Dostojewskiego Krokodyl, sztuka teatralna.
- 1997: Folwark zwierzęcy według George’a Orwella, adaptacja.
- 1995: Anton Czechow, Czajka, przekład na język polski.
- 1988: Kosmos według powieści Witolda Gombrowicza Kosmos, scenariusz telewizyjny.
- 1986: Czerwony kogut według powieści Miodraga Bulatovića Czerwony kogut leci wprost do nieba, adaptacja.
- 1984: Trans-Atlantyk według powieści Witolda Gombrowicza Trans-Atlantyk, scenariusz telewizyjny.
- 1982: Trans-Atlantyk według powieści Witolda Gombrowicza Trans-Atlantyk, adaptacja.
- 1979: Kolor niebieski według opowiadań Michaiła Zoszczenki, adaptacja.
- 1978: Śpiew na dziewięć wieszaków według opowiadań Leonida Andrejewa i Antona Czechowa, adaptacja.
Produkcja spektakli i projektów teatralnych
- 2008: Fred Apke, Ucho van Gogha, Teatr Bajka w Warszawie.
- 2007: Fredro dla dorosłych – Mężów i Żon według Męża i żony Aleksandra hr. Fredry, Teatr Komedia w Warszawie.
- 1991: Summer International Drama School w Poznaniu.
Reżyseria filmowa
- 2012: Sęp, film fabularny, produkcja: Scorpio Studio w Warszawie.
- 2019: Polowanie z Sępem, Wydawnictwo Literackie.
- Medal Wojewody Poznańskiego „Ad Perpetuam Rei Memoriam” (1995).
- Nagroda Publiczności Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuk Przyjemnych za Najprzyjemniejszy Spektakl (1995, 1996, 1999).
- Złoty Krzyż Zasługi (2001 – M.P. z 2001, nr 21, poz. 333).
- Nagroda Marszałka Województwa Wielkopolskiego (2002).
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
