Długość ciała 175–219 cm, długość ogona 44–75 cm, wysokość w kłębie 126–145 cm, długość ucha 23–38 cm, długość tylnej stopy 51–55 cm; masa ciała samic 160–280 kg, samców 165–300 kg[16][19]. Wzór zębowy: I C P M (x2) = 32[16].
Rodzaj zdefiniował w 1845 roku szwedzki zoologCarl Jakob Sundevall w artykule poświęconym systematyce przeżuwaczy opublikowanym na łamach Öfversigt af Kongl. Vetenskaps-akademiens forhandlingar[1]. Na gatunek typowy Sundevall wyznaczył (oznaczenie monotypowe) antylopowca końskiego (H. equinus). Nazwa ta została w 2003 roku umieszczona w celu ustabilizowania systematyki Hippotragus na „Oficjalnej Liście Nazw Rodzajów w Zoologii” na mocy uprawnień Międzynarodowej Komisji Nomenklatury Zoologicznej[3].
Etymologia
Egocerus (Aegocera, Aigocerus, Oegocerus, Aegocerus, Aegocoerus): gr.αιξaix, αιγος aigos ‘koza, kozioł’; κερας keras, κερατος keratos ‘róg’[20]. Gatunek typowy: Desmarest wymienił dwa gatunki – Antilope equinaÉ. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803 i †Antilope leucophaeaPallas, 1766 – z których gatunkiem typowym jest (późniejsze oznaczenie) †Antilope leucophaeaPallas, 1766.
Hippotragus: gr. ἱππος hippos ‘koń’; τραγος tragos ‘kozioł’[21].
Ozanna: najprawdopodobniej rodzima nazwa[22]. Gatunek typowy: Reichenbach wymienił dwa gatunki – Antilope equinaÉ. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803, Antilope barbataC.H. Smith, 1826 (= Antilope equinaÉ. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803), †Antilope leucophaeaPallas, 1766, Aigocerus nigerW.C. Harris, 1838 i Antilope grandicornisHermann, 1804 (= Aigocerus nigerW.C. Harris, 1838) – z których gatunkiem typowym jest (późniejsze oznaczenie) Aigocerus nigerW.C. Harris, 1838.
Hippotragoides: rodzaj HippotragusSundevall, 1845; -οιδης -oidēs ‘przypominający’[25]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Hippotragoides broomiCooke, 1947 (= Antilope equinaÉ. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803).
Podział systematyczny
W zależności od ujęcia systematycznego do rodzaju należą 3[26][19] lub 4 (wyodrębniony z H. niger – H. roosevelti)[16][17] współczesne[uwaga 4] gatunki; tutaj klasyfikacja współczesnych gatunków za Mammals Diversity Database i All the Mammals of the World (2023)[26][19]:
tuż przed wymarciem ograniczał się do południowo-zachodniej części Prowincji Przylądkowej Zachodniej w Południowej Afryce, chociaż skamieniałości rozciągają zasięg na większą część południowej Południowej Afryki i Lesotho
Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz:Polskie nazewnictwo ssaków świata.Warszawa:Muzeum i Instytut Zoologii PAN,2015,s.185. ISBN978-83-88147-15-9.(pol.•ang.).
C. Groves, D. Leslie, B. Huffman, R. Valdez, K. Habibi, P. Weinberg, J. Burton, P. Jarman & W. Robichaud:Family Bovidae (Hollow-horned Ruminants). W:D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy):Handbook of the Mammals of the World.Cz.2:Hoofed Mammals.Barcelona:Lynx Edicions,2011,s.685–686. ISBN978-84-96553-77-4.(ang.).
D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy):Genus Hippotragus.[w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line].Johns Hopkins University Press,2005.[dostęp 2021-05-02].(ang.).
N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, J. Zijlstra & D. Huckaby:Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy.[w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.13) [on-line].American Society of Mammalogists.[dostęp 2024-07-27].(ang.).
N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, J. Zijlstra & D. Huckaby:Taxonomic overview.[w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.13) [on-line].American Society of Mammalogists.[dostęp 2024-07-27].(ang.).