Loading AI tools
polski i francuski hrabia, syn Napoleona Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Florian Józef Colonna-Walewski (ur. 4 maja 1810 w Walewicach, zm. 27 września 1868 w Strasburgu) – polski i francuski hrabia, od 1866 książę[1], polityk, dyplomata, dziennikarz, powstaniec listopadowy, w latach 1855–1860 minister spraw zagranicznych Cesarstwa Francji i w tej roli sygnatariusz traktatu paryskiego kończącego wojnę krymską, w latach 1860–1863 minister kultury i sztuki Francji, marszałek Zgromadzenia Narodowego.
 Aleksander Walewski podczas konferencji paryskiej (1856) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Aleksander Florian Józef Colonna-Walewski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 maja 1810 |
| Data i miejsce śmierci |
27 września 1868 |
| Ambasador II Cesarstwa Francuskiego w Londynie | |
| Okres |
od 1851 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister spraw zagranicznych II Cesarstwa Francuskiego | |
| Okres |
od 7 maja 1855 |
| Poprzednik | |
| Następca |
Jules Baroche |
| Minister stanu II Cesarstwa Francuskiego | |
| Okres |
od 23 listopada 1860 |
| Poprzednik | |
| Następca |
Adolphe Billault |
| Przewodniczący Corps législatif | |
| Okres |
od 29 sierpnia 1865 |
| Poprzednik |
Charles de Morny |
| Następca | |
| Poseł | |
| Okres |
od 20 sierpnia 1865 |
| Poprzednik |
C. Corta |
| Następca |
Jean Darracq |
| Senator | |
| Okres |
od 26 kwietnia 1855 |
| Senator | |
| Okres |
od 2 kwietnia 1867 |
 | |
| Odznaczenia | |
                      | |
 Herb Colonna-Walewski | |
| Hrabia Cesarstwa (Comte de l'Empire) | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Rodzina |
Colonna-Walewscy |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona |
Katarzyna Montagu, |
| Dzieci |
Ludwika, Jerzy, Izabella, Karol, Eliza, Eugenia, Aleksander |
| Rodzeństwo | |
| |
Naturalny syn cesarza Napoleona Bonapartego i Polki Marii Walewskiej, kuzyn cesarza Napoleona III Bonapartego[2].
Niesłychanie podobny do ojca, zabezpieczony przez niego roczną rentą wysokości 169 516 franków w złocie oraz obdarzony dziedzicznym tytułem hrabiego cesarstwa (Comte de l’Empire) i własnym herbem (w polu czerwonym dolnym biała kolumna ukoronowana złotą gwiazdą, zgodnie z heraldyką napoleońską bez klejnotu – odmiana polskiego herbu Kolumna, który także ma tę kolumnę w czerwonym polu). W dyplomie hrabiowskim został jednocześnie prawnie zalegalizowany przydomek „Colonna” używany dotąd tradycyjnie przez niektórych tylko przedstawicieli rodu Walewskich h. Kolumna. Aleksander został w roku 1817 osierocony przez matkę i zabrany do Polski przez jej brata – Teodora Marcina Łączyńskiego do rodzinnego majątku Kiernozia. Uzyskał od Deputacji Senatu Królestwa Polskiego 25 marca 1823 roku uznanie tytułu hrabiowskiego i został umieszczony w roku następnym na liście osób upoważnionych do używania tytułu hrabiowskiego jako „Józef Walewski”. Aleksander Walewski studiował w Genewie do 1824 roku, po czym powrócił do Polski. Tutaj wielki książę Konstanty Pawłowicz Romanow chciał go przymusowo wcielić do Korpusu Paziów jako swego osobistego adiutanta, w następstwie czego Aleksander uciekł do Genewy. Jako dwudziestoletni młodzieniec wrócił do Polski, wziął udział w powstaniu listopadowym i 3 marca 1831[3] roku otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari. Gdy zbliżała się klęska powstania, został wysłany wraz z Zamoyskim i Wielopolskim do Londynu w misji skłonienia Wielkiej Brytanii do interwencji na korzyść powstania[4]. Tam zastał go upadek powstania.
Walewski wyemigrował do Francji i uzyskał 3 grudnia 1833 roku nadaniem króla Ludwika Filipa I obywatelstwo francuskie. Początkowo, do roku 1838, działał jako oficer francuski w Algierii: najpierw, przed uzyskaniem obywatelstwa, jako kapitan Legii Cudzoziemskiej (1833), następnie w wojsku regularnym: II Pułku Szaserów Afrykańskich (1833-1835), na koniec w IV Pułku Huzarów (od 1 lutego 1835).
Po powrocie do Francji udzielał się jako dziennikarz, publicysta polityczny i komediopisarz, założył wówczas magazyn polityczny Messager des Chambres, który odkupił od niego Louis Adolphe Thiers. Od 1840 roku Ludwik Filip powierzał mu różne misje dyplomatyczne: w 1840 do Egiptu w celu skłonienia Kedywa Muhammada Alego do ustępstw na rzecz państw kolonialnych, później do innych stolic świata, na koniec do Buenos Aires.
Po dojściu do władzy kuzyna, Karola Ludwika Napoleona Bonaparte, Walewski był ambasadorem Francji w W. Ks. Toskanii (1849), Hiszpanii (1851) i w Wielkiej Brytanii (1851), gdzie mu się udało uzyskać u królowej Wiktorii natychmiastowe uznanie Cesarstwa Francuskiego. W 1855 roku został ministrem spraw zagranicznych Cesarstwa Francji i jako taki przewodniczył konferencji pokojowej po wojnie krymskiej i podpisał w imieniu Francji traktat pokojowy z 30 marca 1856 roku, po czym cesarz odznaczył go 30 kwietnia Wielkim Krzyżem Legii Honorowej i mianował senatorem. Funkcję ministra spraw zagranicznych pełnił do 1860 roku, po czym był do 1863 ministrem kultury i sztuki. W ostatnich latach przed śmiercią znany z sympatii do liberalnych reform Walewski był marszałkiem Narodowego Zgromadzenia Ustawodawczego, oraz zajmował się sprawami prawnymi, m.in. ochroną praw autorskich dla literatów. Na początku roku 1868 został wybrany rzeczywistym członkiem Akademii Sztuk Pięknych.
Po wycofaniu się z życia politycznego Walewski postanowił zająć się rolnictwem w nowo zakupionym majątku Etiolles (niegdyś własność męża markizy de Pompadour). Wczesną jesienią 1868 roku pojechał z żoną i córką Ireną do Niemiec po zakup maszyn rolniczych. Musiano z granicy zawrócić do Strassburga, gdyż hrabina Anna Maria nie czuła się dobrze. W hotelu w tym mieście córka znalazła ojca umierającego w fotelu, rażonego apopleksją. Po paru minutach już nie żył. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise[5].
Aleksander Walewski ożenił się 1 grudnia 1831 w Londynie z Catherine Caroline Montagu (ur. 1 grudnia 1808 w Londynie, zm. 30 kwietnia 1834 w Paryżu)[6], córką hrabiego Sandwichu Jerzego Jana (George John; ur. 4 lutego 1773, zm. 21 maja 1818)[7][8] i miał z nią dwoje dzieci, które zmarły w młodym wieku:
Drugie małżeństwo zawarł 4 czerwca 1846 we Florencji z hrabianką Marie Anne Alexandrine de Ricci (ur. 18 lipca 1823, zm. 18 listopada 1912 w Paryżu)[9], siostrzenicą księcia Michała Józefa Poniatowskiego (kuzyna księcia Józefa Poniatowskiego) i miał z nią czworo dzieci:
Z francuską aktorką Rachel Félix miał naturalnego syna Aleksandra Antoniego Jana (Alexandre Antoine Jean, ur. 3 grudnia 1844 w Marly le Roi, zm. 20 sierpnia 1898 w Turynie)[14], który został uznany przez ojca w 1844 i adoptowany 1860.
Napoleon I w swym dekrecie z 5 maja 1812 ustalił, że nadane Aleksandrowi tytuł hrabiowski i dobra w Królestwie Neapolu będą dziedziczone przez potomstwo rzeczonego hrabiego Walewskiego bezpośrednie i legalne, naturalne lub adoptowane, w porządku pierworództwa w linii męskiej. Jednak potomkowie naturalni drugiego syna Aleksandra zostali ostatecznie prawomocnie pozbawieni tego tytułu[15].
.jpg)
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
