From Wikipedia, the free encyclopedia
Mott the Hoople er eit engelsk rockeband skipa i Herefordshire i England. Dei heitte opphavleg The Doc Thomas Group og endra namn etter at dei fekk kontrakt med Island Records i 1969. Bandet gav ut album i starten av 1970-åra, men klarte ikkje å slå gjennom. Då dei var i ferd med å gje seg vart dei oppfordra av David Bowie om å fortsetje. Bowie skreiv glamrocksongen «All the Young Dudes» for dei, som vart det store gjennombrotet deira i 1972. Bowie produserte så eit album med same namn for dei, som fortsette suksessen deira.
| Mott the Hoople | |||
.png) Mott the Hoople i 1974 (venstre til høgre: Dale Griffin, Ariel Bender, Morgan Fisher (front), Overend Watts, Ian Hunter) | |||
| Alias | Mott (1974–1976) | ||
|---|---|---|---|
| Opphav | Hereford i Herefordshire i England | ||
| Aktiv | 1969–1980, sidan 2020 (Gjenforeiningar: 2009, 2013, 2018, 2019) | ||
| Sjanger | |||
| Tilknytte artistar | Queen, Bad Company, Widowmaker, David Bowie, British Lions | ||
| Plateselskap | Island, Atlantic, CBS, Columbia | ||
| Tidlegare medlemmer | Pete Overend Watts Dale «Buffin» Griffin Verden Allen Mick Ronson Ray Major Nigel Benjamin Steve Hyams Mick Ralphs Mick Bolton | ||
| Prisar | MOJO Awards | ||
Trass i personellendringar fekk bandet vidare suksess med Mott (1973) og The Hoople (1974). Songaren Ian Hunter slutta i bandet i 1974, og populariteten til bandet dalte. Dei heldt saman med stadige personellendringar før dei vart oppløyste i 1980. Dei kom saman att i 2009, 2013 og har vore aktive sidan 2018.
The Doc Thomas Group vart skipa i 1966 med Mick Ralphs på gitar, Stan Tippins på vokal og Pete Overend Watts på bass. Ralphs og Tippins hadde vore i eit lokalt Hereford-band kalla The Buddies, og Watts hadde vore i eit lokalt band i Ross-on-Wye kalla The Soulents med Dale «Buffin» Griffin på trommer. The Doc Thomas Group hadde konsertopphald på ein nattklubb i ein ferieby i Italia. Gruppa vart tilboden ein platekontrakt med det italienske plateselskapet Dischi Interrecord, og gav ut eit sjølvoppkalla albumet i januar 1967. I 1968 hadde Griffin og organisten Verden Allen slutta seg til bandet.
Sjølv om gruppa turnerte og spelte inn i Italia som The Doc Thomas Group, vart spelejobbane deira i Storbritannia spelt under namnet The Shakedown Sound og seinare som Silence. Silence spelte inn demoar i Rockfield Studios i Monmouth i Wales, som vart sende til EMI, Polydor, Immediate og Apple utan hell.
Gruppa vart oppmerksam på Guy Stevens på Island Records, som likte gruppa, men ikkje med Tippins som songar. Det vart lagt ut annonsar («Songar ønskt, må vera image-innstilt og svolten»), og Ian Hunter vart vald som songar og pianist. Tippins to på seg rolla som turnémanager.[1] Medan han sat i fengsel for eit narkotikalovbrot, las Stevens Willard Manus-romanen Mott the Hoople, om ein eksentrikar som jobbar i eit sirkus-freakshow, og bestemte seg for å bruka det som eit bandnamn.[1] Silence gjekk motvillig med på å endra namnet på bandet til Mott The Hoople etter prøvespelinga deira for Stevens tidleg i 1969.[1]
Debutalbumet til bandet, Mott the Hoople (1969) vart spelt inn på berre ei veke,[1] og var ein kultsuksess. Repertoaret deira inkluderte coverversjonar av «Laugh at Me» (Sonny Bono) og «At the Crossroads» (Doug Sahm's Sir Douglas Quintet), og ein instrumental coverversjon av «You Really Got Me» (The Kinks).[2]
Det andre albumet, Mad Shadows (1970), selde dårleg og fekk generelt negative meldingar. Det gjekk endå verre med Wildlife (1971) (sjølv om det oppnådde den høgaste plasseringa deira på den britiske albumlista i åra før glam-perioden deira), og flørta med ei openlys countryhippie-haldning og meir akustisk instrumentering på nokre songar frå Ralphs. Oktober 1970 vart Mott the Hoople og Bridget St John vist fram på Disco 2 på BBC2.[3] Sjølv om gruppa bygde eit sømeleg følgje, klarte ikkje Brain Capers (1971) å selja godt. Gruppa bestemte seg for å legge inn årene etter ein deprimerande konsert i ein nedlagt gasshaldar i Sveits.[1] Kombinert med ein avbroten turné i Storbritannia med The Lothringers, var banda nær ved å gå i oppløysing.
David Bowie hadde lenge vore ein fan av bandet. Etter å ha fått vite av Watts at dei var i ferd med gje seg,[1] overtalte han dei til å halde saman og tilbaud dei «Suffragette City» frå hans då enno ikkje utgjevne Ziggy Stardust -album.[1] Dei takka nei. Bowie skreiv òg «All the Young Dudes» for dei, og det vart den største hitten deira.[1] Han kom ut på singel i juli 1972,[4] og vart ein suksess i Storbritannia, og bandet brukte Tippins – som på dette tidspunktet var turnésjefen deira – til å synga korvokal under konsertane deira. Bowie produserte eit album, òg kalla All the Young Dudes, med strykar- og blåsearrangement av Mick Ronson for «Sea Diver». Han selde bra, men stoppa på 21. plassen på UK Albums Chart.[1] Eit anna offer i kjølvatnet av All the Young Dudes var Verden Allen, som drog før utgjevinga av det neste albumet, Mott.[1]
Mott klatra inn på topp 10 på UK Albums Chart,[4] og vart bestseljaren til bandet til dags dato i USA. Det gav to britiske hittar, «Honaloochie Boogie» og «All the Way from Memphis»,[4] begge med Andy Mackay frå Roxy Music på saksofon. «All the Way from Memphis» vart òg nytta i filmen Alice Doesn't Live Here Anymore.
I mai 1973, etter Verden Allen slutta, vart bandet forsterka av to klaverspelarar. Det tidlegare Love Affair- og Morgan-medlemmet Morgan Fisher vart med som klaverspelar[1] og Mick Bolton vart med på Hammondorgel. Bolton drog i slutten av 1973 og vart erstatta på turné av Blue Weaver, medan Fisher vart verande og vart den offisielle erstattaren til Allen i bandet. Ralphs drog i august 1973 for å danna Bad Company og vart erstatta av den tidlegare Spooky Tooth-gitaristen Luther Grosvenor.[1] Av kontraktsmessige årsaker endra han namn til Ariel Bender etter forslag frå visesongaren Lynsey de Paul for si tid med bandet.[1] I følgje Ian Hunter i dokumentaren Ballad of Mott the Hoople, var bandet i Tyskland med de Paul for eit TV-program då Mick Ralphs gjekk ned ei gate og bøygde ei rekke bilantenner i frustrasjon. De Paul kom med uttrykket «aerial bender» som Hunter seinare foreslo Grosvenor som eit scenenamn.[5]
I 1974 hadde bandet suksess på lista i Storbritannia med «Roll Away the Stone», spelt inn før Mick Ralphs forlét bandet. Ralphs spelte sologitar og Thunderthighs sørgde for kvinneleg korvokal og eit mellomspel. Han nådde åttandeplassen på UK Singles Chart.[6]
I 1974 turnerte Mott the Hoople Amerika med Ariel Bender på sologitar. I ein av Bender sine tidlegaste konsertane med bandet spelte dei i Masonic Temple i Detroit 12. oktober 1973 med eit ung Aerosmith som oppvarmingsband. På turnéen deira i 1974 var det Queen som var oppvarmingsband. Denne turneen gav seinare inspirasjonen til Queen-singelen «Now I'm Here» frå 1975, som inneheld teksten «Down in the city, just Hoople and me.» Songen vart ein konsertfavoritt blant Queen-fans og nådde 11. plassen på den britiske singellista.[7] Turneen resulterte i eit livslangt venskap mellom dei to banda, der Ian Hunter, Mick Ronson og David Bowie framførte «All the Young Dudes» i lag på Freddie Mercury Tribute Concert i 1992. Morgan Fisher spelte piano på Queen-turneen 'Hot Space' i 1982, og Brian May, Freddie Mercury og Roger Taylor song korvokal på Ian Hunter-solosongen «You Nearly Did Me In». May spelte seinare Mott-songen «All the Way from Memphis» på soloalbumet sitt, Another World, med Hunter som gjesteartist. Mott the Hoople er nemnt på to andre hitsinglar. Reunion-singelen frå 1974 «Life Is a Rock (But the Radio Rolled Me)» byrjar med teksten «B Bumble and the Stingers, Mott the Hoople, Ray Charles Singers...»ref>«Lyrics for «Life Is a Rock (But the Radio Rolled Me)» @». Lyrics007.com. 3. juni 2010. Arkivert frå originalen 1. desember 2021. Henta 24. oktober 2021.</ref> og R.E.M.-songen «Man on the Moon» byrjar med «Mott the Hoople and the Game of Life, yeah, yeah, yeah, yeah...»
Etter The Hoople (1974) kom konsertalbumet Live ut raskt etterpå, der Mick Ronson erstatta Bender.[1] Slutten var nær då både Hunter og Ronson forlét gruppa for å danna ein duo, og bandet forkorta namnet til 'Mott'.[2]
Hunter-boka Diary of a Rock'n'Roll Star om det daglege livet på vinterturneen deira i USA i 1972, dekker oppturane og nedturane under turneen,[1] og kom ut i juni 1974. Han var ute av opplag i mange år, men kom ut på ny i 1996.[8]
Den nye besetninga bestod av Watts, Griffin og Fisher saman med gitaristen Ray Major (tidlegare frå Opal Butterfly, Hackensack, og ein kort periode med Andy Fraser og Frankie Miller) og frontfiguren Nigel Benjamin. Denne besetninga gav ut ytterlegare to album, Drive On (1975) og Shouting and Pointing (1976), som begge selde dårleg.[1] Etter at Benjamin slutta i 1976, erstatta Mott han kort tid etter med Steve Hyams,[9] før han slo seg saman med John Fiddler (tidlegare i Medicine Head), og vart British Lions, og spelte inn to album, British Lions (1977) og Trouble With Women (posthumt utgjeve på Cherry Red Records i 1980) før dei til slutt vart splitta utan nokon suksess.[1] Hunter og Ronson jobba og turnerte sporadisk saman fram til Ronson døydde i 1993.[1]
I 1990, etter ei kort gjenforeining i 1989, vart dei tidlegare medlemmene av The Silence gjenforeina i studio for å spela inn ei blanding av nye songar og kjende songar frå dagane dei opptredde saman. Det resulterande albumet Shotgun Eyes kom ut i 1998, kombinert med The Italian Job (ei nyutgiving av Doc Thomas Group sitt sjølvoppkalla album).[10]
I 1996 gav K-tel ut ein CD kalla The Best of Mott the Hoople som vart påstådd å vera nyinnspelingar av hittar og nye songar av Hunter og Ronson. I røynda var innspelinga av Danny McCulloch, tidlegare bassist med Eric Burdon and the New Animals og Gerry Chapman, vanlegvis under bandnamnet The Trybe. Albumet bestod av tungrock-versjonar av hittane til Mott og originale songar, og hadde ikkje noko å gjera med det originale Mott the Hoople. K-tel vart deretter bøtelagt for å levera varer med ei falsk skildring, men spora og albumet fortsette å sirkulera under namnet Mott the Hoople, og dukka ofte opp på samlealbum. I 2002 vart spora gjevne ut att som I Can't Believe It's Nót Mott the Hoople!, sjølv om det denne gangen vart kreditert The Trybe.
16. og 17. april 1999 vart den første og einaste «Mott the Hoople Convention» halde på Robin Hood Pub i Bilston i Wolverhampton i England. Hunter og bandet hans opptredde begge kveldane under treffet. Under ekstranummeret av Ian Hunter Band sin konsert 17. april, stod Hunter saman med Bender og Allen på scena for ein versjon av «Walkin 'With A Mountain». Allen spelte på den originale studioversjonen av songen, medan Bender framførte ein utvida solo under framføringar av songen på turnéane til Mott the Hoople i 1973–74.
I 2002 og 2004 turnerte Ralphs med Hunter, som ein del av bandet til sistnemnte.
Det vart ingen Mott the Hoople-gjenforeining før 2009, sjølv om forhandlingar om ein vart freista i 1985. Alle partar har vist ei viss interesse på ulike tidspunkt for ideen dei siste 30 åra. I 2005 vart det rapportert i publikasjonen Classic Rock at Hunter hadde mottatt tilbod om eit sjusifra nummer for å starta opp att bandet. I oktober 2007 på Hunter-konserten i Shepherds Bush Empire fekk han selskap av Ralphs og Allen på ekstranummeret.
Den 16. januar 2009 vart det kunngjort at bandet skulle gjenforeinast for to konsertar på Hammersmith Apollo i London, i oktober 2009.[11] I følgje nettstaden til Hunter ville alle dei fem opphavlege medlemmene delta i gjenforeininga. Hunter skreiv: «Kvifor gjer me det? Eg kan ikkje snakka på vegner av dei andre, men eg gjer det berre for å sjå korleis det er. Etter krig, død, hungersnød osb. ...er dette PÅ.»[12] Billettar til dei to originale datoane vart utselte, og ein tredje dato på same stad vart lagt til 3. oktober 2009. Etter at den eine vart utselt, vart ytterlegare to datoar lagt til 5. og 6. oktober. Det spesielle avgrensa tredoble CD-settet som vart spelt inn under det første showet på Hammersmith Apollo vart seld rett etter konsertane.
Mott the Hoople heldt òg ein oppvarmingsjobb før dei fem konsertane deira på HMV Hammersmith Apollo i oktober. Showet vart halde på Blake Theatre i Monmouth i Wales, 26. september 2009. Før dette vart det kunngjort at på grunn av den dårlege helsa til Griffin ville han bli erstatta av Martin Chambers, trommeslagar for The Pretenders, for konsertane[13] sjølv om Griffin dukka opp på ekstranummera.
Gjenforeininga fekk positive meldingar i store britiske aviser, og The Guardian,[14] The Times[15] og The Independent gav 4 av 5 stjerner[16] og The Daily Telegraph tildelte 5/5.[17] November 2009 spelte Mott the Hoople velgjerdskonserten The Tartan Clefs i Glasgow.[18]
Mott the Hoople (med Allen, Hunter, Ralphs og Watts med Martin Chambers på trommar) spelte på O2 Arena i London 18. november 2013,[19] føre datoane i Birmingham, Glasgow, Newcastle og Manchester (sistnemnde vart spelt inn for ein CD/DVD med avgrensa opplag). Ein kritikar skildra konserten på O2 Arena som «litt langtekkeleg» og røysta til Hunter som «no ikkje så mykje meir enn guttural og raspande».[20] Ei innspeling av showet 17. november 2013 på O2 Apollo Manchester vart utgjeven i juni 2014 som eit dobbeltalbum/DVD, Live 2013. Nokre år etter gjenforeininga i 2013 mista Mott the Hoople to av dei opphavlege medlemmene sine: Dale Griffin døydde 17. januar 2016 i ein alder av 67 år, og Overend Watts døydde 22. januar 2017 i ein alder av 69 år.
I februar 2018 vart det kunngjort at Mott the Hoople skulle spela fleire europeiske datoar sommaren 2018. Ian Hunter fekk selskap av dei tidlegare bandkameratane Morgan Fisher på klaverinstrument og Ariel Bender på gitar. I ei pressemelding sa Hunter «[Fisher og Bender] turnerte mykje med Mott og begge vart sterkt delaktig på The Hoople-albumet etter at Mick Ralphs og Verden Allen forlét bandet ... Eg veit at mange menneske vart skuffa då ingen av dei dukka opp på treff i 2009 og 2013. Håper dette veg opp for det!»[21] Besetninga inkluderte òg James Mastro og Mark Bosch på gitarar, Dennis DiBrizzi på klaverinstrument, Paul Page på bass og Steve Holley på trommer. Holley var medlem av Wings frå 1978 til 1981 og var medlem Hunter sitt «Rant Band» sidan 2001.
I januar 2019 kunngjorde bandet «Tax the Heat»-turnéen, ein kort turné med seks show i Storbritannia i april 2019, innleidd med ein åtte konsertar lang turné i USA som «Mott the Hoople '74» (som byrja 1. april og avslutta 10. april på Beacon Theatre i New York City). Dette var første gang på 45 år at Mott The Hoople hadde turnert i USA. Faktisk feira kjernen av '74-medlemmene Ian Hunter, Ariel Bender og Morgan Fisher 45-årsjubileet for turneen sin i USA i 1974 (derav namnet), og dessutan den originale utgåva på The Hoople og Live, dei siste albuma i den klassiske Mott The Hoople-tida. Bandet inkluderte Ian Hunter (vokal og gitar), Ariel Bender (gitar) og Morgan Fisher (klaverinstrument) saman med James Mastro (gitar, saksofon, mandolin), Steve Holley (trommar, korvokal), Mark Bosch (gitar), Paul Page (bass) og Dennis Dibrizzi (klaverinstrument, korvokal).[22]
Bandet skulle turnera i USA i oktober og november 2019 for 11 konsertar.[23] Turneen vart avlyst på grunn av Ian Hunter sin tinnitus.[24]
|
Klassisk besetning
|
Seinare medlemmar
|
Turnémusikarar[25]
|
Tidslinje
Utdjupande artikkel for dette emnet er diskografien til Mott the Hoople.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
