Eryx

Eryx^[1]^[2] vel Erix,^[1] olim Mons Sancti Iuliani (Italiane Erice; Sicule: Èrici) (alia nomina: Erucus^[3], Eruca^[4], Eryce^[5] est urbs Italiae et municipium, in regione Sicilia ac in Consortio Libero Municipali Drepanitano situm. Urbani, qui (ex recensu anni 2011) 28 360 sunt, Erycini appellantur.^[6]

Vide etiam paginam discretivam: Erix (discretiva).

Vide etiam paginam discretivam: Mons Sancti Iuliani (discretiva).

Quick Facts

Close

Eryx^[7] (-ycis, m.) sive Erucus^[8], Eruca^[9], Eryce^[10], Mons Sancti Iuliani, Civitas Montis Sancti Iuliani.

Eryx est mons etiam, in in angulo occidentali Siciliae situm.

Loca Erycina

Mons Eryx in altitudinem 751 m surgit, sed quia loca circumiecta aliis insignibus caret collibus, etiam altiorem quam est speciem praebet. Itaque ab antiquis cum Aetna (3320 m) comparabatur.^[11]

De historia habitationis

A temporibus antiquissimis mons Eryx hominibus habitationem praebuit. In summo monte templum aedificatum erat supra hominum memoriam Aphroditae dicatum. Templum ab Aenea^[12] aut ab Eryce,^[13] Aphrodites et Butae filio, conditum esse fertur. Rebus mythologicis praetermissis, urbs Eryx antiqua videtur esse condita ab Elymis, qui olim ex Asia Minore in Siciliam occidentalem migraverant.^[14] Itaque fuerunt qui sacra Aphroditae in templo facta orientalis originis notam prae se tulisse dicerent, nam hierodulos^[15] et praesertim hierodulas putaverunt ad prostitutionem sacram se accommodasse. Quae quidem opinio iam obsoleta facta esse videtur studiis in testimoniorum fidem penetrantibus.^[16]

Dioecesis Drepanensis

Fractiones

Ballata, Casa Santa, Crocefissello, Napola, Pizzolungo, Rigaletta, San Cusumano, Torretta

Budin, Stephanie (2008). The Myth of Sacred Prostitution in Antiquity. Cambridge: Cambridge University Press.

Situs Publicus (Italiane)

Vicimedia Communia plura habent quae ad Erycem spectant.

Collocatio finium municipii in Consortio Libero Municipali Drepanitano.
Ecclesia erycina.

[1]
J. G. Th. Graesse, Orbis Latinus (Dresdae: Schönfeld, 1861; 1909. Brunsvici, 1972, 3 voll.) 1 2 3}
[2]
Eryx (-ycis, m.), Mela 2.7.17; Plin. Nat. 3.90; Ov. Fasti 4.874; Verg. Aen. 1.570; et alibi.
[3]
Cic. Verr. 2.22.115; Tac. Ann. 4.43; Flor. 1.18.
[4]
Hazlitt, The Classical Gazetteer
[5]
Hazlitt, The Classical Gazetteer
[6]
Plin. Nat. 3.91.
[7]
Eryx (-ycis, m.), Mela 2.7.17; Plin. Nat. 3.90; Ov. Fasti 4.874; Verg. Aen. 1.570; et alibi.
[8]
Cic. Verr. 2.22.115; Tac. Ann. 4.43; Flor. 1.18.
[9]
Hazlitt, The Classical Gazetteer
[10]
Hazlitt, The Classical Gazetteer
[11]
Polyb. 1.55; Mela 2.17.
[12]
Strabo 13.608; Verg. Aen. 5.759.
[13]
Serv. Aen. 1.570; Diod. 4.83.
[14]
Thuc. 6.2; Strabo 13.608.
[15]
Qui a Romanis servi Venerii dicti sunt; Cic. Verr. 2.3.87; 2.3.144; etc.
[16]
De Eryce, v. Budin (2008: cap. 7.).

Terra

Haec stipula ad urbem spectat. Amplifica, si potes!

[graesse-1] [1]
J. G. Th. Graesse, Orbis Latinus (Dresdae: Schönfeld, 1861; 1909. Brunsvici, 1972, 3 voll.) 1 2 3}

[2] [2]
Eryx (-ycis, m.), Mela 2.7.17; Plin. Nat. 3.90; Ov. Fasti 4.874; Verg. Aen. 1.570; et alibi.

[3] [3]
Cic. Verr. 2.22.115; Tac. Ann. 4.43; Flor. 1.18.

[4] [4]
Hazlitt, The Classical Gazetteer

[5] [5]
Hazlitt, The Classical Gazetteer

[6] [6]
Plin. Nat. 3.91.

[7] [7]
Eryx (-ycis, m.), Mela 2.7.17; Plin. Nat. 3.90; Ov. Fasti 4.874; Verg. Aen. 1.570; et alibi.

[8] [8]
Cic. Verr. 2.22.115; Tac. Ann. 4.43; Flor. 1.18.

[9] [9]
Hazlitt, The Classical Gazetteer

[10] [10]
Hazlitt, The Classical Gazetteer

[11] [11]
Polyb. 1.55; Mela 2.17.

[12] [12]
Strabo 13.608; Verg. Aen. 5.759.

[13] [13]
Serv. Aen. 1.570; Diod. 4.83.

[14] [14]
Thuc. 6.2; Strabo 13.608.

[15] [15]
Qui a Romanis servi Venerii dicti sunt; Cic. Verr. 2.3.87; 2.3.144; etc.

[16] [16]
De Eryce, v. Budin (2008: cap. 7.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]