Postquam Cremona auxilium auctoribus Caesaris caedis, qui anno 42 apud Philippos victi sunt, tulerat, veteranis huiusce belli sola his in locis sita, quorum in numero villa Vergilii erat, praemio data sunt.
A divite Maecenate animadvertus est, a quo Vergilius satisfactionem recepit pro damno rerum suarum. Favoribus Maecenatis magnos viros Romanos cognovit, inter quos Octavianus, qui postea ei mandavit ut Aeneida componeret.
Georgicam ad Maecenatis ipsius mandatorium scripsit.
Aeneïde composita, circa anno 19p.C.n., Vergilius in Asiam MinoremGraeciamque adivit, ut suos versus poliret regiones quas depinxerat visitando. Ibi Octavianus ei persuasit ut secum Romam rediret. In itinere autem ictu solis affectus est, et cum Megaram pervenisset, in gravem morbum incidit. Nonnullis diebus post, a.d. XI kalendas Octobres, Brundisii mortuus est. Epitaphium ipse composuerat:
Mantua me genuit, Calabri rapuere, tenet nunc
Parthenope, cecini pascua, rura, duces
Vergilio mortuo, Lucius Varius Rufus et Plotius TuccaAeneidem edendum curaverunt. Poeta autem maluit carmen perdere, quod nondum finitum est: plures versus imperfecti manent. Structura autem et historia formam ultimam habuerunt.[8] Nam secundum Vitam Vergilii, poeta "Aeneida prosa prius oratione formatam digestamque in duodecem libros particulatim componere instituit, prout liberet quidque, et nihil in ordinem arripiens. Ac ne quid impetum moraretur, quaedam imperfecta transmisit, alia levissimis verbis veluti fulsit, quae per iocum pro tibicinibus interponi aiebat ad sustinendum opus, donec solidae columnae advenirent." Hac ratione invenimus aliquos versus qui non sunt integra hexametra, ut "Hic cursus fuit" (1.534).
Homines Aevo Medio solebant, nomine sortes Vergilianae, fortuitum versum ex Aeneide carpere, credentes quia revelaret quomodo viverent.
Vulgari etymologià nomen poetae contextum est cum illo ramo aureo, quem Sibylla Aeneam iusserat ex arbore carpere, ut Orcum posset intrare[9], quique Charonti donatus "venerabile donum fatalis virgae" dictus est.[10]Virgilium ergo poetam per totum medium aevum appellabant.
Orthographia falsaVirgilius interdum reperitur: vide partem de fortuna Nomen Vergilii nonnumquam Virgilius est traditum ab hominibus qui illum magum fuisse ob eamque rem virga usum esse.
1636: Daniel Heinsius, ed., P. Virgilii Maronis Opera nunc emendatiora. Lugduni Batavorum: ex officina Elzeviriana (Textus apud Google Books)(Textus apud Google Books).
1682: Carolus Ruaeus, ed., P. Virgilii Maronis opera . . . ad usum Serenissimi Delphini. Ed. secunda. Lutetiae: apud Simonem Benard (Textus apud Google Books).
1704: Ioannes Min-Ellius, ed. Pub. Virgilii Maronis opera. Roterodami: typis Regneri Leers (Textus apud Google Books).
1745: Stephanus Andreas Philippe, ed., Publii Virgilii Maronis opera. Lutetiae Parisiorum: sumptibus Ant. Urb. Coustelier. 3 voll. vol. 1.vol. 2. vol. 3 apud Hathi Trust.
1757: Publii Virgilii Maronis Bucolica, Georgica, et Aeneis. Birminghamiae: typis J. Baskerville (Textus apud Google Books).
1760: Publii Virgilii Maronis opera argumentis et animis adversionibus illustrata. Matriti: apud Ioachim Ibarra (Textus apud Google Books).
1824: Publii Virgilii Maronis opera ad fidem editionis C. G. Heyne. Londini: Harding, Mayor, et Lepard (Textus apud Google Books).
1829: P. Virgilii Maronis opera. Lipsiae: typis C. Tauchnitii (Textus apud Google Books).
1858: P. Virgilii Maronis opera omnia. Oxonii: Joannes Henricus et Iacobus Parker (Textus apud Google Books).
Versiones operum principalium vel omnium
1540: Gulielmus Michel, Octavianus de Saint-Gelais, interprr., Les oeuvres de Virgile translatees de latin en francoys. Parisiis: Jehan Petit Textus apud Hathi Trust
1830: Virgil: The Eclogues translated by Wrangham, the Georgics, by Sotheby, and the Aeneid by Dryden. Londinii: A. J. Valpy, 1830. (Anglice)
2006: Kevin Murray, ed., Translations from Classical Literature: Imtheachta Æniasa and Stair Ercuil ocus a bás. Londini: Irish Texts Society, 2006. ISBN 9781870166751(Hibernice)
Eruditio
Bauzá, Hugo Francisco. Virgilio y su tiempo. Tres Cantos: Akal, 2008. ISBN 9788446024019.
Briggs, Ward W. Narrative and Simile from the Georgics in the Aeneid. Lugduni Batavorum: Brill, 1980. ISBN 9004060367.
Giebel, Marion. 1986. Vergil: mit Selbstzeugnissen und Bilddokumenten. Reinbek bei Hamburg: Rowohlt. ISBN 3499503530
Knight, W. F. Jackson. 1939. Accentual Symmetry in Vergil. Oxonii: B. Blackwell.
O'Hara, James J. 1996. True Names: Vergil and the Alexandrian Tradition of Etymological Wordplay. Ann Arbor: University of Michigan Press. ISBN 0472106600.
Oppermann, Hans. 1976. Wege zu Vergil: drei Jahrzehnte Begegnungen in Dichtung un Wissenschaft. Darmstadii: Wissenschlaftliche Buchgesellschaft. ISBN 3534008065.
Pasini, Gian Franco. 1991. Grammatica del chiasmo in Virgilio. Bononiae: CLUEB.
Petrini, Mark. 1997. The Child and the Hero: Coming of Age in Catullus and Vergil. Ann Arbor: University of Michigan Press. ISBN 0472104608.
Polleichtner, Wolfgang. 2009. Emotional Questions: Vergil, the Emotions, and the Transformation of Epic Poetry: an Analysis of Select Scenes. Augustae Treverorum: Wissehschlaftlicher Verlag Trier. ISBN 9783868211894.
Rand, Edward Kennard. 1932. The Mediaeval Virgil. Cantabrigiae Massachusettae: Harvard University Press.