From Wikipedia, the free encyclopedia
Madahab Safii (basa Arab: شافعية , Syaf'iyah) iku madahab fiqih kang dipandhégani déning Muhammad bin Idris asy-Syafi'i utawa kang luwing kondhang kanthi jeneng Imam Syafi'i[1][2]. Madahab iki akèh dianut ing Mesir ngisor, Arab Saudi sisih kulon, Suriah, Indonésia, Malaysia, Brunei, pasisir Koromandel, Malabar, Hadramaut, lan Bahrain.
|
Pamikiran fiqih madahab iki diwiwiti déning Imam Syafi'i, kang urip ing jaman pradhondhi ing antarané ilèn Ahlul Kadis (luwih ngugemi tèks hadist) lan Ahlur Ra'yi (luwih ngugemi akal pikiran utawa ijtihad). Imam Syafi'i sinau marang Imam Malik kang nalika iku dadi tokoh Ahlul Kadis, lan Imam Muhammad bin Hasan asy-Syaibani kang dadi tokoh Ahlur Ra'yi (uga dadi murid Abu Hanifah). Imam Syafi'i banjur gawé ilèn utawa madahab liya, kang bisa diarani ing tengah-tengahing rong (2) ilèn mau. Imam Syafi'i ora sarujuk istilah Istihsan saka Imam Abu Hanifah lan uga Mashalih Mursalah saka Imam Malik. Nanging, Madahab Sapingi nampa migunakaké qiyas kanthi luwih wiyar tinimbang Imam Malik. Ing jaman iku, Imam Syafi'i kang dadi ulama fiqh, ushul fiqh, lan kadis gawé mzhab kang akèh dipilut déning wong akèh.
Dasar-dhasar Madahab Sapingi dapat dilihat dalam kitab ushul fiqh Ar-Risalah dan kitab fiqh al-Umm. Di dalam buku-buku tersebut Imam Syafi'i menjelaskan kerangka dan prinsip mazhabnya sarta beberapa contoh merumuskan ukum far'iyyah (yang bersifat cabang). Dasar-dhasar madahab yang pokok ialah berpegang padha hal-hal berikut.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.