Ս

Ս, ս (անունը՝ սէ), հայկական այբուբենի 29-րդ տառն է։ Թվային արժեքը՝ «2000»։ Ստեղծել է Մեսրոպ Մաշտոցը 405-406 թվականներին։ Միջնադարում օգտագործվել են «երկաթագիր», «գրչագիր», «նոտրգիր», «շղագիր» տառատեսակները^[1][2][3][4]։

Ս, ս
Տեսակ	Հայկական այբուբենի տառ
Մեծատառ	Ս
Փոքրատառ	ս
Մասն է	Հայոց գրեր
Այբուբեն(ներ)	Հայերեն այբուբեն
Տեղը այբուբենում	29-րդ
Հնչույթ	սէ

Հայերենի այբուբեն
Ա ա	Ծ ծ	Ջ ջ
Բ բ	Կ կ	Ռ ռ
Գ գ	Հ հ	Ս ս
Դ դ	Ձ ձ	Վ վ
Ե ե	Ղ ղ	Տ տ
Զ զ	Ճ ճ	Ր ր
Է է	Մ մ	Ց ց
Ը ը	Յ յ	Ւ ւ
Թ թ	Ն ն	Փ փ
Ժ ժ	Շ շ	Ք ք
Ի ի	Ո ո	և
Լ լ	Չ չ	Օ օ
Խ խ	Պ պ	Ֆ ֆ

Կրկնակ բաղաձայններ

• Հայերենի կրկնակ ս ով գոյականներից են՝

երեսսրբիչ

• Կրկնակ ս-ով բայերից են՝

սսկվել

Ուշագրավ փաստ

Մեծատառ Ս-ն իր տեսքով նման է լատինական այբուբենի մեծատառ U-ին։

Յունիկոդում

Յունիկոդում ներկայացված է՝

• մեծատառ՝ «Ս». U+054D
• փոքրատառ՝ «ս». U+057D

Բրայլով ներկայացումը

Dots 234

Ծանոթագրություններ

1. Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
2. Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
3. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
4. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։