From Wikipedia, the free encyclopedia
O New Jersey Devils é un equipo de hóckey sobre xeo da cidade de Newark (Nova Jersey, Estados Unidos) que compite na National Hockey League (NHL). O equipo forma parte da Metropolitan Division da Conferencia Leste. Foi fundado en 1974 na cidade de Kansas City (Missouri) baixo o nome de Kansas City Scouts, en 1976 mudouse, polo que pasou a denominarse Colorado Rockies tras establecerse en Denver (Colorado), finalmente, o equipo mudouse a Nova Jersey, polo que adoptou a denominación actual en 1982. Ao longo das súas 25 tempadas en Nova Jersey, os Devils establecéronse no Meadowlands Sports Complex en East Rutherford, e xogaron os seus partidos como local no Brendan Byrne Arena (posteriormente nomeado Continental Airlines Arena). A principios da tempada 2007-08, os Devils trasladáronse á cidade de Newark e dende aquela xogan os seus partidos como local no Prudential Center.
| New Jersey Devils | |
|---|---|
 | |
| Fundación | Kansas City Scouts: 1974-76 Colorado Rockies: 1976-82 New Jersey Devils: 1982-presente |
| Cidade | Newark, Nova Jersey Estados Unidos |
| Estadio | Prudential Center (17.625 espectadores) |
| Liga | National Hockey League |
| Conferencia | Leste |
| División | Metropolitan |
| Campionatos | 3 |
| Propietario(s) |  Joshua Harris |
| Director | Ray Shero |
| Afiliado(s) | Albany Devils (AHL) |
| Cores | Vermello, negro e branco |
| Na rede | |
| http://devils.nhl.com/ | |
  | |
A franquía foi pobre e mediocre durante os oito anos anteriores ao seu traslado a Nova Jersey, un patrón que continuou durante os cinco primeiros anos en Nova Jersey, nos que non foron capaces de clasificarse para os play-offs e nunca finalizaron por riba do quinto posto na súa división. A súa fortuna comezou a cambiar logo da contratación do presidente e general manager Lou Lamoriello en 1987. Baixo a administración de Lamoniello, os Devils clasificáronse todos os anos excepto tres para os play-offs entre 1988 e 2912, incluídas 13 veces consecutivas entre 1997 e 2010. Os Devils gañaron o título da liga regular na Atlantic Division en nove ocasións, a máis recente na tempada 2009-10, antes de ser recolocados na Metropolitan Division como parte do realiñamento da NHL que tivo lugar en 2013. OS Devils chegaron ás finais da Stanley Cup en cinco ocasións, gañando tres veces (1994–95, 1999–00 e 2002–03). Os Devils foron coñecidos polo seu estilo de xogo defensivo durante os seus anos de contenda pola Copa, mais dende aquela foron mudando a un estilo de xogo máis ofensivo.
Os Devils manteñen unha forte rivalidade cos seus veciños da outra beira do río Hudson, os New York Rangers, así como cos Philadelphia Flyers. Os Devils son un dos tres equipos da área metropolitana de Nova York; os outros dous son os New York Islanders e os New York Rangers. A franquía é o único equipo de todas as grandes ligas que se define explícitaente como un equipo de Nova Jersey.
Os Devils manteñen fortes rivalidades cos equipos máis próximos xeograficamente, cos cales se teñen enfrontado frecuentemente nos play-offs. A "Battle of the Hudson River" cos New York Rangers recibe o seu nome da proximidade dos pavillóns dos Devils na área metropolitana de Nova York, sempre a menos de dez millas e na outra beira do río Hudson dende o Madison Square Garden.[1] A rivalidade entre os dous equipos comezou cando a franquís dos Devils trasladouse dende Colorado no medio de tres equipos do Gran Nova York xunto cos Rangers, os New York Islanders e os Philadelphia Flyers.[2] Durante as primeiras tempadas os dous equipos non se enfrontaron nos play-offs, a primeira vez que se viron as caras nas series foi en 1992, cando os Rangers (mellor equipo da liga regular) precisaron de sete encontros para derrotar aos de Nova Jersey.[3][4] En total, os Devils e os Rangers enfrontáronse seis veces nos play-offs, cun rexistro de 4-2 favorable aos de Manhattan.
|
A proximidade de Nova Jersey a Pensilvania tamén levou a unha rivalidade cos Philadelphia Flyers, a "Battle of the Jersey Turnpike". Os Flyers tenen un gran número de seguidores en South Jersey e adestran en Voorhees. Ambos equipos tiñan o maior número de títulos da Atlantic Division antes do realiñamento de 2013, con nove para os Devils e seis para os Flyers.[11] A primeira vez que ambos equipos se enfrontaron nos play-offs foi na tempada 1994-95, cando os Devils derrotaron en seis partidos aos de Filadelfia, dende aquela encontráronse cinco veces nas series eliminatorias, cun rexistro de 3-2 favorable á franquía de Newark.
|
O logo dos Devils é un monograma das letras "N" e "J", presentado con dous cornos de demo na parte superior do "J" e unha cola en punta na parte inferior. Cando o equipo comezou a xogar en Nova Jersey o monograma era vermello co bordo en verde, mais a cor do bordo mudou a negro en 1992, debido ás dificultades para facer consistente a cor verde entre o seu logo e as camisetas. O logo encóntrase dentro dun círculo negro e nun campo de branco no medio do peito de ambos uniformes.[17] Antes do traslado dos Devils denied Colorado en 1982, a muller do daquela propietario John McMullen deseñou un prototipo de logo, que foi posteriormente modificado por un deseño gráfico e mercadotecnia de empresa profesional, e converteuse no logo vermello e verde empregado polo equipo durante os seus primeiros dez anos en Nova Jersey.[18]
A mascota do equipo chámase "NJ Devil," un gran demo de 2,1 metros de altura que representa o mito do Demo de Jersey. NJ Devil mantén animado ao plúblico, asina autógrafos, participa no entretemento durante os descansos, patina sobre o xeo,tira camisetas e corre ao lonlo dos corredores do pavillón aos high five fans.[19] Antes de 1993, a mascota era "Slapshot", un gran puck dos Devils que interactuaba cos seareiros. O home que había dentro do disfrace foi despedido logo de ser acusado de tocar inapropiadamente a tres mulleres mentors estate disfrazado. A demanda e todos os cargos foron retirados ao non poder ser provados. Para quitar o estigma da demanda, Slapshot foi retirado e non volveu aparecer dende aquela.[20]
Dende o traslado da franquía a Nova Jersey o equipo xogou en dous pavillóns distintos. Dende 2007 os Devils xogan os seus partidos como locais no Prudential Center, logo de 25 anos disputando os seus encontros como local no Continental Airlines Arena.
| Imaxe | Nome | Primeira tempada | Derradeira tempada | Capacidade[nota 1] |
|---|---|---|---|---|
 | Continental Airlines Arena | 1982-1983 | 2006-2007 | 19.040 |
 | Prudential Center | 2007-2008 | Actualmente en uso | 17.625 |
Co traslado da franquía a Nova Jersey, o equipo pasou a disputar os seus encontros como local no Continental Airlines Arena, na cidade de East Rutherford. O pavillón inaugurouse o 2 de xullo de 1981 logo de dous anos de obras,[21] e inicialmente tiña unha capacidade para 19.023 espectadores,[22] con todo a capacidade viuse ampliado en 1985 ata os 19.040 espectadores.[23]
O primeiro partido dos Devils logo do seu traslado a Nova Jersey tivo lugar o 5 de outubro de 1982, cando no primeiro partido da tempada se enfrontaron aos Pittsburgh Penguins, rematando o partido nun empate a tres goles.[24] Durante os máis de 20 anos que os Devils xogaron no Continental Airlines Arena, o pavillón foi escenario das finais da Stanley Cup de 1995, 2000, 2001 e 2003, vendo alzar o título ao equipo local en 1995, 2000 e 2003.
A seguinte táboa mostra os datos de asistencia ao Continental Airlines Arena:[25]
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
En 2007 o equipo trasladouse ao Prudential Center, un pavillón con capacidade para 17.625 espectadores na cidade de Newark.[26] As obras do pavillón comezaron o 3 de outubro de 2005 e inaugurouse o 25 de outubro de 2007.[27][28]
O primeiro partido dos Devils no novo pavillón disputouse o 27 de outubro de 2007 fronte aos Ottawa Senators.[29] O primeiro gol anotado no novo pavillón foi obra de Chris Neil, dos Senators, que se impuxeron por catro goles a un, mentres que o primeiro gol dos Devils foi anotado por Brian Gionta, ambos goles foron anotados no segundo período.[30]
A seguinte táboa mostra os datos de asistencia media ao Prudential Center:[25]
| Ano | Asistencia media | ||
|---|---|---|---|
| 2008 | 15.564 | ||
| 2009 | 15.790 | ||
| 2010 | 15.535 | ||
| 2011 | 14.775 | ||
| 2012 | 15.397 | ||
| 2013 | 17.114 | ||
| 2014 | 15.868 | ||
| 2015 | 15.190 | ||
As franquías da NHL teñen un equipo limitado por convenio, polo que contan cun ou máis equipos «afiliados» que cada ano compiten en ligas menos importantes. Isto lles permite recrutar xogadores xoves na repesca anual permitíndolles continuar o seu desenvolvemento sen comezar demasiado cedo. Ademais, estes equipos afiliados (tamén chamados clubs escola ou farm teams en inglés) constitúen unha reserva de talentos para as franquías da NHL, que os atraen a merced das lesións e/ou a pobre formación do equipo. A excepción dos equipos propietarios do seu propio club escola, as afiliacións finalizan cun acordo contractual e non se conxean no tempo. Dende o seu traslado a Nova Jersey, os Devils tiveron as seguintes afiliacións:[31]
| Período | Equipo | Liga |
|---|---|---|
| 1982-1983 | Wichita Wind | CHL |
| 1983-1987 | Maine Mariners | AHL |
| 1987-1993 | Utica Devils | AHL |
| 1992-1993 | Cincinnati Cyclones | IHL |
| 1993-2006 | Albany River Rats | AHL |
| 2006-2010 | Lowell Devils | AHL |
| 2010-2014 | Albany Devils | AHL |
Ademais destes equipos, as franquías da NHL posúen unha ou dúas afiliacións denominadas «secundarias» con equipos que compiten en ligas menores. Estes equipos son empregados xeralmente como depósito de xogadores para os equipos anteriores en caso de ausencias por lesión de xogadores ou partidos cun equipo da NHL. Dende a súa chegada a New Jersey, os Devils tiveron as seguintes afiliacións secundarias:[31]
| Período | Equipo | Liga |
|---|---|---|
| 1982-1984 | Muskegon Mohawks | IHL |
| 1984-1986 | Fort Wayne Komets | IHL |
| 1986-1987 | Indianapolis Checkers | IHL |
| 1988-1989 | Flint Spirits | IHL |
| 1992-1993 | Birmingham Bulls | ECHL |
| 1993-1998 | Raleigh Icecaps | ECHL |
| 1994-1995 | Flint Generals | UHL |
| 1998-1999 | Augusta Lynx | ECHL |
| 2007-2011 | Trenton Devils | ECHL |
Actualizado a 16 de agosto de 2015.[32]
| # | Nac | Xogador/a | Posición[nota 2] | S/G[nota 3] | Idade | Adquirido/a | Lugar de nacemento |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 13 |  |
Michael Cammalleri | LW | L | (42 anos) | 2014 | Richmond Hill, Ontario |
| 29 | |
Ryane Clowe | LW | L | (42 anos) | 2013 | Mount Pearl, Terra Nova e Labrador |
| – | |
Yann Danis | G | L | (43 anos) | 2015 | Lafontaine, Quebec |
| 26 |  |
Patrik Elias (A) | LW/C | L | (48 anos) | 1994 | Třebíč, Checoslovaquia |
| 44 | |
Eric Gelinas | D | L | (33 anos) | 2009 | Vanier, Ontario |
| 11 | |
Stephen Gionta | C | R | (41 anos) | 2010 | Rochester, Nova York |
| – | |
Marc-Andre Gragnani | D | L | (37 anos) | 2015 | Montreal, Quebec |
| 6 | |
Andy Greene (A) | D | L | (42 anos) | 2006 | Trenton, Michigan |
| 33 | |
Seth Helgeson | D | L | (34 anos) | 2009 | Faribault, Minnesota |
| 14 | |
Adam Henrique | LW/C | L | (34 anos) | 2008 | Brantford, Ontario |
| 16 |  |
Jacob Josefson | C | L | (33 anos) | 2009 | Estocolmo, Suecia |
| 1 | |
Keith Kinkaid | G | L | (35 anos) | 2010 | Farmingville, Nova York |
| 5 | |
Adam Larsson | D | R | (31 anos) | 2011 | Skellefteå, Suecia |
| 25 | |
Stefan Matteau | LW | L | (30 anos) | 2012 | Chicago, Illinois |
| 7 | |
Jon Merrill | D | L | (32 anos) | 2010 | Brighton, Michigan |
| – | |
John Moore | D | L | (33 anos) | 2015 | Chicago, Illinois |
| 21 | |
Kyle Palmieri | RW | R | (33 anos) | 2015 | Smithtown, Nova York |
| 15 |  |
Tuomo Ruutu | LW | L | (41 anos) | 2014 | Vantaa, Finlandia |
| – | |
David Schlemko | D | L | (37 anos) | 2015 | Edmonton, Alberta |
| 35 | |
Cory Schneider | G | L | (38 anos) | 2013 | Marblehead, Massachusetts |
| 28 | |
Damon Severson | D | R | (30 anos) | 2012 | Brandon, Manitoba |
| – | |
Scott Timmins (UFA) | C | L | (35 anos) | 2013 | Hamilton, Ontario |
| – | |
Jiri Tlusty | LW | L | (36 anos) | 2015 | Slaný, Checoslovaquia |
| 22 | |
Jordin Tootoo | RW | R | (41 anos) | 2014 | Churchill, Manitoba |
| 61 | |
Darcy Zajac (UFA) | C | R | (38 anos) | 2013 | Winnipeg, Manitoba |
| 19 | |
Travis Zajac (A) | C | R | (39 anos) | 2004 | Winnipeg, Manitoba |
Dende a súa primeira tempada na NHL, o equipo dos Devils tivo dez capitáns. O primeiro capitán da historia da franquía logo do seu traslado a Nova Jersey tempada 1982-83 foi Don Lever. A maioría dos capitáns que tivo o equipo naceron no Canadá, e o primeiro capitán non canadense foi o checo Patrik Eliáš, que capitaneou ao equipo na tempada 2006-07, mentres que o primeiro xogador estadounidense foi Jamie Langenbrunner, nomeado en 2007. O seguinte cadro mostra os distintos capitáns do equipo excluíndo os dos equipos anteriores ao traslado a New Jersey, Kansas City Scouts e Colorado Rockies:[33]
| Nome(s) | Período |
|---|---|
| Don Lever | 1982–84 |
| Mel Bridgman | 1984–87 |
| Kirk Muller | 1987–91 |
| Bruce Driver | 1991–92 |
| Scott Stevens | 1992–2004 |
| Scott Niedermayer | 2004 |
| Patrik Eliáš | 2006–07 |
| Jamie Langenbrunner | 2007–11 |
| Zach Parise | 2011–12 |
| Bryce Salvador | 2013–presente |
Cada ano dende 1963, os xogadores das ligas menores teñen a posibilidade de asinar contratos coas franquías da NHL. Esta sección presenta as primeiras eleccións do draft dos Devils, o posto no que foron elixidos os diferentes xogadores, o equipo da liga menor ou liga europea do que procedía e o ano da elección:[34]
| Ano | Xogador | Posto | Equipo (liga) |
|---|---|---|---|
| 1982 | Rocky Trottier Ken Daneyko | 8º 18º | Billings Bighorns (WHL) Seattle Breakers (WHL) |
| 1983 | John MacLean | 6º | Oshawa Generals (LHO) |
| 1984 | Kirk Muller | 2º | Guelph Platers (OHL) |
| 1985 | Craig Wolanin | 3º | Kitchener Rangers (OHL) |
| 1986 | Neil Brady | 3º | Medicine Hat Tigers (WHL) |
| 1987 | Brendan Shanahan | 2º | London Knights (OHL) |
| 1988 | Corey Foster | 12º | Peterborough Petes (OHL) |
| 1989 | Bill Guerin Jason Miller | 5º 18º | Springfield Olympics (NJHL) Medicine Hat Tigers (WHL) |
| 1990 | Martin Brodeur | 20º | Saint-Hyacinthe Laser (LHJMQ) |
| 1991 | Scott Niedermayer Brian Rolston | 3º 11º | Kamloops Blazers (WHL) Detroit Compuware (NAHL) |
| 1992 | Jason Smith | 18º | Regina Pats (WHL) |
| 1993 | Denis Pederson | 13º | Prince Albert Raiders (WHL) |
| 1994 | Vadim Charifianov | 25º | Salavat Yulaev Ufa (Superliga) |
| 1995 | Peter Sýkora | 18º | Detroit Vipers (IHL) |
| 1996 | Lance Ward | 10º | Red Deer Rebels (WHL) |
| 1997 | Jean-François Damphousse | 24º | Moncton Wildcats (LHJMQ) |
| 1998 | Mike Van Ryn Scott Gomez | º26º 27º | Michigan Wolverines (NCAA) Tri-City Americans (LHOu) |
| 1999 | Ari Ahonen | 27º | JYP (SM-liiga) |
| 2000 | David Hale | 22º | Sioux City Musketeers (USHL) |
| 2001 | Adrian Foster | 28º | Saskatoon Blades (WHL) |
| 2002 | Ningunha elección na primeira rolda | ||
| 2003 | Zach Parise | 17º | North Dakota Fighting Sioux (NCAA) |
| 2004 | Travis Zajac | 20º | Salmon Arm Silverbacks (BCHL) |
| 2005 | Nicklas Bergfors | 23º | Södertälje SK Jr. (Allsvenskan) |
| 2006 | Matt Corrente | 30º | Saginaw Spirit (OHL) |
| 2007 | Ningunha elección na primeira rolda | ||
| 2008 | Mattias Tedenby | 24º | HV71 (Elitserien) |
| 2009 | Jacob Josefson | 20º | Djurgårdens IF (Elitserien) |
| 2010 | Ningunha elección na primeira rolda | ||
| 2011 | Adam Larsson | 4º | Skellefteå AIK (Elitserien) |
| 2012 | Stefan Matteau | 29º | United States National Development Team (USHL) |
| 2013 | Ningunha elección na primeira rolda | ||
| 2014 | John Quenneville | 30º | Brandon Wheat Kings (WHL) |
Ken Daneyko 1283 O xogador máis destacado da historia da franquía é Patrik Eliáš, que dende a súa chegada ao equipo en 1995 conseguiu 1.017 puntos en 1.224 partidos. Con todo, o xogador con máis encontros disputados coa camisola dos Devils foi Ken Daneyko, que disputou 1.283 partidos entre 1983 e 2003.[35] Por outra banda o máximo puntuador nunha tempada na liga regular foi o propio Eliáš, quen na tempada 2005-06 conseguiu 96 puntos, e liderou tamén en puntuación ao equipo nos play-offs da tempada 2000-01 conseguiu un rexistro de 23 puntos. Tamén compre destacar os 8 puntos conseguidos nun único partidos dos play-offs o 22 de abril de 1988 por Patrik Sundström, que son un récord para un único partido de play-offs na NHL.
A seguinte táboa amosa os 10 máximos anotadores da historia da franquía:[35]
| Xogador | Tempadas | Pos | PX | G | A | Pts | +/− | PIM |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Patrik Eliáš* | 1995–presente | LW | 1.224 | 406 | 611 | 1.017 | 167 | 539 |
| John MacLean | 1983–98 | RW | 934 | 347 | 354 | 701 | 42 | 1.168 |
| Kirk Muller | 1984–91 | LW | 556 | 185 | 335 | 520 | −62 | 572 |
| Scott Gomez* | 1999–07 2014–15 | C | 606 | 123 | 361 | 484 | 49 | 385 |
| Scott Niedermayer | 1991–04 | D | 892 | 112 | 364 | 476 | 172 | 478 |
| Bobby Holík | 1992–09 | C | 786 | 202 | 270 | 472 | 134 | 863 |
| Aaron Broten | 1982–90 | C | 641 | 162 | 307 | 469 | −72 | 367 |
| Scott Stevens | 1991–04 | D | 956 | 93 | 337 | 430 | 282 | 1.007 |
| Zach Parise | 2005–12 | LW | 502 | 194 | 216 | 410 | 57 | 177 |
| Bruce Driver | 1983–95 | D | 702 | 83 | 316 | 399 | 6 | 534 |
O Devils teñen retirado tres dorsais na súa historia, todos os números retirados honran a xogadores destacados dos seus tres equipos campións da Stanley Cup a finais da década de 1990 e a principios dos anos 2000.[38]
| Nº | Xogador | Posición | Carreira | Data da retirada |
|---|---|---|---|---|
| 3 | Ken Daneyko 1 | D | 1983–2003 | 24 de marzo de 2006 |
| 4 | Scott Stevens 2 | D | 1991–2005 | 3 de febreiro de 2006 |
| 27 | Scott Niedermayer 3 | D | 1991–2004 | 16 de decembro de 2011 |
Esta sección presenta os nomes dos adestradores dos Devils dende o seu debut. John Hynes foi nomeado o 21º adestrador da historia da franquía 2 de xuño de 2015, sendo en realidade o 24º adestrador do equipo, tres deles tendo ocupado o posto en varias ocasións: Larry Robinson 2 veces, Lou Lamoriello 2 veces, e Jacques Lemaire 3 veces.
As tres Stanley Cups gañadas polos Devils foron conseguidas con tres adestradores diverentes: Jacques Lemaire, oitavo adestrador do equipo a conseguiu en 1995; Robbie Ftorek, conseguiuna no ano 2000; mentres que a última Stanley Cup da franquía chegou con Pat Burns no banco en 2003. Jacques Lemaire é o adestrador que máis partidos estivo á fronte do equipo, con 570 partidos. A seguinte táboa mostra todos os adestradores que tivo a franquía dende a súa chegada a New Jersey, excluíndo os adestradores dos equipos anteriores ao traslado, Kansas City Scouts e Colorado Rockies.[33]
| Nº | Nome | Inicio | Fin | PX | % V [nota 4] |
Observacións |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Bill MacMillan | 30 de xuño de 1982 | 22 de novembro de 1983 | 100 | 26,0 % | |
| 2 | Tom McVie | 22 de novembro de 1983 | 31 de maio de 1984 | 60 | 30,8 % | |
| 3 | Doug Carpenter | 31 de maio de 1984 | 26 de xaneiro de 1988 | 290 | 38,6 % | |
| 4 | Jim Schoenfeld | 26 de xaneiro de 1988 | 6 de novembro de 1989 | 124 | 46,4 % | |
| 5 | John Cunniff | 6 de novembro de 1989 | 4 de marzo de 1991 | 133 | 51,1 % | |
| 6 | Tom McVie | 4 de marzo de 1991 | 5 de xuño de 1992 | 93 | 53,2 % | |
| 7 | Herb Brooks | 5 de xuño de 1992 | 31 de maio de 1993 | 84 | 51,8 % | |
| 8 | Jacques Lemaire | 28 de xuño de 1993 | 8 de maio de 1998 | 434 | 60,2 % | Stanley Cup 1995 |
| 9 | Robbie Ftorek | 21 de maio de 1998 | 23 de marzo de 2000 | 156 | 62,5 % | Stanley Cup 2000 |
| 10 | Larry Robinson | 23 de marzo de 2000 | 28 de xaneiro de 2002 | 141 | 60,6 % | |
| 11 | Kevin Constantine | 28 de xaneiro de 2002 | 13 de xuño de 2002 | 31 | 67,7 % | |
| 12 | Pat Burns | 13 de xuño de 2002 | 14 de xullo de 2005 | 164 | 63,4 % | Stanley Cup 2003 |
| — | Larry Robinson | 14 de xullo de 2005 | 19 de decembro de 2005 | 32 | 51,6 % | |
| 13 | Lou Lamoriello | 19 de decembro de 2005 | 14 de maio de 2006 | 50 | 68,0 % | |
| 14 | Claude Julien | 13 de xuño de 2006 | 2 de abril de 2007 | 79 | 64,6 % | |
| — | Lou Lamoriello | 2 de abril de 2007 | 12 de xullo de 2007 | 3 | 83,3 % | |
| 15 | Brent Sutter | 12 de xullo de 2007 | 10 de xuño de 2009 | 164 | 62,5 % | |
| — | Jacques Lemaire | 13 de xullo de 2009 | 26 de abril de 2010 | 87 | 62,8 % | |
| 16 | John MacLean | 17 de xuño de 2010 | 23 de decembro de 2010 | 33 | 30,3 % | |
| — | Jacques Lemaire[nota 5] | 23 de decembro de 2010 | 10 de abril de 2011 | 49 | 62,2 % | |
| 17 | Peter DeBoer[44] | 19 de xullo de 2011 | 26 de decembro de 2014 | 212 | 56,1 % | |
| 18 | Adam Oates Scott Stevens (coadestradores)[45] |
27 de decembro de 2014 | 2 de xuño de 2015 | |||
| 19 | John Hynes | 2 de xuño de 2015 | Adestrador actual | |||
Dende o seu traslado a Nova Jersey os Devils tiveron catro general managers. O primeiro en ocupar o cargo foi Bill MacMillan, que entrou no cargo en 1981, aínda cos Colorado Rockies en Denver, Colorado, ocupando ao mesmo tempo o cargo de adestrador do equipo ata 1983, ano no que deixou os dous postos.[46] Dende 2015 Ray Shero é o cuarto general manager da franquía.[47]
O trofeo final para un equipo na NHL, a Stanley Cup é entregada ao campión das series eliminatorias dende a tempada 1926-27.[52][nota 6].
Os Devils conseguiron tres campionatos da Stanley Cup na súa historia:[53]
Dende a tempada 1993-1994, entrégase o Prince of Wales Trophy ao equipo gañador da final da Conferencia Leste durante os play-offs. O Prince of Wales Trophy é o trofeo que máis veces mudou o seu significado ao longo da historia da NHL. Os Devils teñen conseguido este trofeo como campións da Conferencia Leste en cinco ocasións:[54][55]
O trofeo Bill Masterton é un premio outorgado ao xogador que mellor exemplifica os valores de perseveranza e espírito de equipo. O trofeo é decidido por votación dos membros da asociación de xornalistas de hóckey profesional. Na historia dos Devils tan só Ken Daneyko conseguiu este galardón:[56]
O trofeo Calder premia ao mellor rookie da tempada.[nota 7] Para ser elixible, un xogador non debe ter xogado máis de 25 partidos na tempada regular anterior á cal foi elixido e non máis de seis partidos durante as dúas tempadas anteriores en cualquer liga profesional. O xogador non pode ter máis de 26 anos. Ao longo da súa historia dous xogadores do equipo de Nova Jersey teñen conseguido este galardón:[57]
O trofeo Conn Smythe é outorgado dende 1964 ao mellor xogador dos play-offs (MVP). Ao longo da súa historia dous xogadores dos Devils conseguiron este galardón:[58]
O trofeo Frank J. Selke é outorgado pola NHL ao mellor atacante que demostrara máis competencias defensivas dende a tempada 1977-1978. Tan só John Madden conseguiu gañar o galardón:[59]
Outorgado dende a tempada 1973-74, o trofeo Jack Adams premia anualmente ao adestrador que máis contribuíu ao éxito do seu equipo. O gañador é elixido por votación dos membros da NHL Broadcasters' Association. Tan só un xogador da franquía conseguiu o galardón:[60]
Cada ano dende 1954, os membros da Professional Hockey Writers' Association votan ao mellor defensor da liga. Os defensores dos Devils que teñen conseguido o título son:[61]
O Trofeo Lester Patrick foi un trofeo que se entregaba anualmente á personalidadeque máis destacara polo seu servizo ao hóckey sobre xeo nos Estados Unidos. O campión é elixidopor un comité formado polo Presidente da NHL, un Gobernador da NHL, un representante dos New York Rangers, un membro da sección de "Construtores" do Hockey Hall of Fame, un xogador do Hockey Hall of Fame, un membro do Hockey Hall of Fame dos Estados Unidos, un membro da NHL Broadcasters' Association, e un membro da Professional Hockey Writers' Association. Todos os membros do comité ían rotando anualmente, coa excepción do presidente da NHL. Catro xogadores dos Devils conseguiron este galardón na historia da franquía:[62]
O trofeo Vézina é un trofeo concedido aos porteiros da NHL. De 1927 a 1982, o trofeo premiaba ao mellor porteiro da liga regular. Dende 1982 o gañador é elixido polos directores xerais das franquías da NHL. O trofeo leva o nome do ex-porteiro dos Canadiens Georges Vézina, que xogou no equipo de Montreal entre 1910 e 1926. Martin Brodeur é o único xogador da franquía que conseguiu o galardón, recibíndoo en catro ocasións:[63]
O premio Plus/Minus da NHL foi concedido entre 1983 e 2007 ao xogador con mellor rexistro de plus/minus. Os seguintes xogadores dos Devils teñen conseguido o galardón na historia da franquía:[64]
O trofeo William M. Jennings é outorgado anualmente dende a 1981-82 ao porteiro menos goleado da liga regular. Un xogador dos Flames conseguiu este galardón:[65]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
