especie de molusco From Wikipedia, the free encyclopedia
A lura[1] (Loligo vulgaris), tamén chamada lula nalgunhas partes de Galicia,[2] e tamén lura común,[3][4] é, para moitos autores, un molusco cefalópodo coleoideo da superorde dos decapodiformes, orde dos téutidos e familia dos lolixínidos.[5] Porén, outros autores sitúana na orde dos miópsidos.[6]
| Lura Loligo vulgaris | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||||||||
| Loligo vulgaris Lamarck, 1798 | |||||||||||||||||||||||||
A lura é mariña e carnívora e se caracteriza por posuír unha cabeza diferenciada, simetría bilateral e dez tentáculos con ventosas, oito curtos para a captura do alimento (tamén chamados brazos), e outros dous longos con función reprodutiva.
A lura ten cromatóforos na súa pel, ou sexa, células que permiten cambios de cor dependendo do ambiente en que se encontran, o que caracteriza a súa capacidade mimetizante. Sendo un coleoideo, ten unha cuncha interna chamada pluma, debido á súa forma similar ás plumas das aves. A lura móvese por medio de retropropulsión, exectando grandes cantidades de auga almacenada na cavidade paleal, a través dun sifón de gran mobilidade e capacidade de direccionamento da auga. Por esta razón, e debido a súa forma altamente hidrodinámica, é un forte rival dos peixes no que se refire á habilidade de natación e manobrabilidade.
Na boca, a lura presenta unha lingua dura, chamada rádula, de constitución quitinosa, que lle permite triturar alimentos e que é a característica común a todos os moluscos, excepto os bivalvos e os aplacóforos.
A lura respira por dúas galas ou branquias, e ten un sistema circulatorio no que o sangue é bombeado por un corazón principal e dous subsidiarios.
É un animal exclusivamente carnívoro, alimentándose de peixes e de invertebrados, que capturan cos brazos.
A maioría das luras non alcanzan máis de 60 cm de lonxitude.
A forma mais habitual de pescar a lura na pesca deportiva realízase de noite cunha liña habitualmente sen cana, empregando un engado artificial, chamado poteira por ser usado tamén para a pesca comercial da pota, de menor calidade culinaria. A poteira é un aparello que consta dun chumbo vernizado cunha luz química e arrodeado de anzois. A técnica de pesca consiste en pendurar a poteira da embarcación por medio da liña, e facela vibrar tirando da liña para arriba e abaixo con movementos curtos e rápidos. A vibración e a luz conseguen enganar a lura, que confunde a poteira cun pequeno peixe, ao que tenta comer.
As luras son obxecto dunha grande apreciación comercial polos seus usos gastronómicos. Son populares non só na gastronomía galega senón en moitas cociñas do mundo mediterráneo (España, Portugal, Italia, Grecia e Turquía).
Non só o seu corpo é comestible, tamén os brazos e a tinta. De feito, só o bico e a pluma non se comen. Son unha boa fonte de zinc, manganeso, cobre, selenio, vitamina B12 e riboflavina.
Adóitanse preparar guisadas, grelladas, na súa tinta ou fritidas en aneis á romana.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
