Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1980

O Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1980 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 30 de marzo de 1980 no circuíto de Long Beach en California. Foi a cuarta carreira da tempada de 1980. A carreira foi o quinto Gran Premio do oeste dos Estados Unidos e a sexta carreira que se celebrou nas rúas de Long Beach (California). A carreira levouse a cabo sobre 80 voltas ao circuíto de 3´251 quilómetros cunha distancia total de carreira de 260 quilómetros.

Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1980

Nome oficial	Toyota Grand Prix of Long Beach
Tipo	Gran Premio do oeste dos Estados Unidos
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1980
Distancia do evento	80
Localización  e  Datas
Localización	Circuíto urbano de Long Beach (Long Beach) 33°45′52″N 118°11′27″O
País	Estados Unidos de América
Data	30 de marzo de 1980
Competición
Primeiro posto	Nelson Piquet
Pole position	Nelson Piquet
Volta máis rápida	Nelson Piquet

Resumo

A carreira foi gañada polo piloto brasileiro Nelson Piquet pilotando un Brabham BT49. Foi a súa primeira vitoria no Campionato Mundial, o seu cuarto remate nos puntos e anunciou a súa candidatura como aspirante ao título. Piquet gañou por 49 segundos sobre o piloto italiano Riccardo Patrese pilotando un Arrows A3. Foi o mellor resultado para ambos, Arrows e Patrese, en dous anos logo de que Patrese terminara segundo no Gran Premio de Suecia de 1978. Terceiro foi o piloto brasileiro, dúas veces campión do mundo, Emerson Fittipaldi pilotando un Fittipaldi F7. Foi o mellor resultado de Fittipaldi desde que terminara segundo no Gran Premio do Brasil de 1978.

Nelson Piquet logrou a pole, a volta rápida e a súa primeira vitoria nunha carreira de Fórmula 1, dominando a fin de semana no seu brillante Brabham azul e branco. O tempo de clasificación do brasileiro foi dun segundo de vantaxe sobre o resto dos participantes, liderou todas as 80 voltas da carreira para gañar por 49 segundos e compartir o liderado no Campionato de Pilotos. A carreira ía ser a última na Fórmula Un para o piloto suízo Clay Regazzoni, que sufriu danos na medula cando perdeu os freos no seu Ensign e golpeou primeiro cun auto estacionado, e logo coa barreira de formigón a 240 km/h.

O venres da clasificación, o francés Didier Pironi rexistrou o mellor tempo, pero conseguir unha boa volta o sábado era unha cuestión de usar os pneumáticos de cualificación brandos no momento adecuado e facer un bo tempo antes de que o asfalto estivese demasiado graxo. Piquet foi sen dúbida o home máis rápido no circuíto, usando pneumáticos Goodyear, pero o líder do Campionato René Arnoux logrou o segundo lugar no seu Renault cuns Michelin brandos. Pero, a gran sorpresa, foi Jan Lammers, que puxo o seu ATS na cuarta posición, cando substituía ao lesionado Marc Surer. Pironi caeu ao noveno lugar ao final da sesión, mentres que os Ferraris de Gilles Villeneuve e Jody Scheckter, tan dominantes aquí o ano anterior, quedaron 10º e 16º, e Emerson Fittipaldi apenas logrou clasificarse na grella no posto 24 e final. Os estadounidenses Mario Andretti ( Lotus) e Eddie Cheever (Osella), na súa primeira tempada completa na F1, foron 15º e 19º.

O único fallo da fin de semana de Piquet foi no quecemento o domingo pola mañá, cando el e Derek Daly chocaron ao entrar na curva logo dos boxes. O Brabham saltou polo aire e aterrou pesadamente nas catro rodas, mentres que o Tyrrell de Daly foise polo camiño de escape. Logo dun coidadoso exame, o equipo Brabham decidiu que o coche estaba moi ben e listo para correr.

O día da carreira unha multitude de 80.000 espectadores gozaron dun fermoso día de primavera baixo o sol de California. Ao sinal dun minuto, cando os coches saíron na volta de formación na recta de Shoreline Drive, o McLaren de John Watson tivo que ser empuxado para arrancar. Non quedou moi decepcionado ao ser enviado ao fondo da grella, porque imaxinouse que axudaríalle a evitar un previsible choque en cadea na primeira curva^{[Cómpre referencia]}

Ao entrar na primeira curva, Ricardo Zunino, Andretti, Jochen Mass e Jean-Pierre Jarier tocáronse na freada. O Brabham de Zunino e o Lotus de Andretti non puideron continuar. Logo dunha volta, Piquet lideraba por diante de Patrick Depailler, que pasara a René Arnoux na gran curva. Por atrás ían Alan Jones, Bruno Giacomelli, Riccardo Patrese, Carlos Reutemann, Villeneuve e Daly.

Na volta 4, Giacomelli perdeu o control do seu Alfa Romeo na freada á entrada da gran curva, e escorregou pasando a liña. Reutemann, seguiuno directamente detrás. Jody Scheckter, Elio de Angelis, Cheever e Jarier tamén se viron involucrados, despois, ninguén puido realmente dar unha explicación detallada do que sucedera. Giacomelli e Cheever foron capaces de continuar, aínda que ambos se retiraron máis tarde. Fittipaldi pasou a través do accidente, e os comisarios dalgún xeito conseguiron limpar a zona antes de que chegaran os líderes, evitando unha bandeira vermella para deter a carreira.

Mentres Piquet seguía correndo sen oposición á fronte, Depailler estaba loitando coa deterioración dos freos do seu Alfa Romeo. Na volta 18, Jones atrapouno e pasouno no exterior da gran curva na segunda praza. Mentres tanto, Giacomelli estaba traballando na súa remontada nunha prolongada batalla entre Regazzoni, Fittipaldi e John Watson.

Logo das picadas dos pneumáticos na volta 47, Giacomelli reincorporouse en 12ª posición, xusto por diante de Jones, pero a piques de ser dobrado polo Williams por segunda vez. Jones moveuse no interior para pasar ao italiano entrando na gran curva ao final da recta, Giacomelli derrapou e Jones golpeou a roda traseira do Alfa Romeo, dobrando o brazo de dirección no Williams e deixando a Jones fóra da carreira. Isto deixou a Piquet cunha vantaxe de máis dun minuto sobre Patrese e Arnoux, e comezou a moderarse, o que permitiu a algúns coches a desdobrarse.

A batalla entre Regazzoni, Fittipaldi e Watson, que se iniciou nos últimos tres postos da grella, era agora para o 4º lugar! Fittipaldi estivera seguindo a menos dun segundo por detrás do Ensign de Regazzoni durante algún tempo, pero un freo dianteiro bloqueado impedíalle pasar.

Ao final da recta na volta 51, Fittipaldi viu o coche de Regazzoni ir recto na curva Queen. Pasouna e logo escoitou unha explosión enorme por encima do ruído do seu motor a 100 metros de distancia, estaba seguro de Regazzoni non sobreviviría ao impacto. Afortunadamente, fíxoo, pero as lesións na súa columna vertebral significaron que o veterano suízo nunca recuperou o pleno uso das súas pernas, e o seu 132º Gran Premio sería o último. O pedal de freo do Ensign fixérase dunha aliaxe de metal lixeira e simplemente rompeuse. O auto chocou co estacionado Brabham de Zunino, atravesou varias barreiras de pneumáticos e golpeou contra o muro de formigón detrás dos pneumáticos^{[Cómpre referencia]}

Na volta 63, Arnoux deixara o seu pneumático traseiro dereito completamente plano, e no tempo que perdeu en volver a boxes para substituílo o levou a caer ata a novena posición. Watson comezou a desafiar a Fittipaldi para a terceira posición, e ata logrou pasalo, pero os problemas na caixa de cambios permitiron ao brasileiro retomar a posición e logo alonxouse. Watson, de feito, foi atacado polo Ferrari de Scheckter. Freando na gran curva, Scheckter tratou de ir polo exterior, pero Watson defendeu a liña interior. Derrapou na sucidade e as bolas de goma, e logo diso, decidiu conformarse co 5º lugar e os seus puntos finais na Fórmula Un.

Para Piquet, foi a primeira das 23 vitorias da súa carreira e empatou con Arnoux no Campionato de Pilotos. Para Fittipaldi, quen terminou terceiro detrás de Patrese no Arrows, foi o seu primeiro podio en máis de dous anos, e o último da súa carreira na F1.

Clasificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	5	Nelson Piquet	Brabham-Ford	80	1:50:19.4	1	9
2	29	Riccardo Patrese	Arrows-Ford	80	+ 49.212	8	6
3	20	Emerson Fittipaldi	Fittipaldi-Ford	80	+ 1:18.563	24	4
4	7	John Watson	McLaren-Ford	79	+ 1 volta	21	3
5	1	Jody Scheckter	Ferrari	79	+ 1 volta	16	2
6	25	Didier Pironi	Ligier-Ford	79	+ 1 volta	9	1
7	30	Jochen Mass	Arrows-Ford	79	+ 1 volta	17
8	4	Derek Daly	Tyrrell-Ford	79	+ 1 volta	14
9	16	René Arnoux	Renault	78	+ 2 voltas	2
10	15	Jean-Pierre Jabouille	Renault	71	+ 9 voltas	11
Ret	21	Keke Rosberg	Fittipaldi-Ford	58	Temperatura	22
Ret	14	Clay Regazzoni	Ensign-Ford	50	Accidente	23
Ret	23	Bruno Giacomelli	Alfa Romeo	49	Colisión	6
Ret	27	Alan Jones	Williams-Ford	47	Colisión	5
Ret	2	Gilles Villeneuve	Ferrari	46	Transmisión	10
Ret	22	Patrick Depailler	Alfa Romeo	40	Suspensión	3
Ret	26	Jacques Laffite	Ligier-Ford	36	Picada	13
Ret	31	Eddie Cheever	Osella-Ford	11	Transmisión	19
Ret	28	Carlos Reutemann	Williams-Ford	3	Transmisión	7
Ret	3	Jean-Pierre Jarier	Tyrrell-Ford	3	Accidente	12
Ret	12	Elio de Angelis	Lotus-Ford	3	Accidente	20
Ret	9	Jan Lammers	ATS-Ford	0	Transmisión	4
Ret	11	Mario Andretti	Lotus-Ford	0	Accidente	15
Ret	6	Ricardo Zunino	Brabham-Ford	0	Accidente	18
NSC	18	Dave Kennedy	Shadow-Ford
NSC	17	Geoff Lees	Shadow-Ford
NSC	8	Stephen South	McLaren-Ford

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 René Arnoux 18 2 Nelson Piquet 18 3 Alan Jones 13 4 Didier Pironi 8 5 Riccardo Patrese 7

Clasificación do campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 Renault 18 2 Brabham-Ford 18 3 Williams-Ford 15 4 Ligier-Ford 14 5 Arrows-Ford 8

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio de Suráfrica de 1980	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1980	Carreira seguinte: Gran Premio de Bélxica de 1980
Carreira anterior: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1979	Gran Premio do oeste dos Estados Unidos	Carreira seguinte: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1981

Notas

• Rob Walker (xullo de 1980). "5th United States Grand Prix West: Winner Takes All". Road & Track, 146-151.

Ligazóns externas

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1980

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1