Dick Powell
actor estadounidense From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Richard Ewing Powell, nado en Mountain View (Arkansas) o 14 de novembro de 1904 e finado nos Ánxeles (California) o 2 de xaneiro de 1963,[1] foi un actor, cantante, produtor e director de cinema estadounidense.
Remove ads
Traxectoria
Powell estudou no Little Rock College (hoxe Universidade de Arkansas en Little Rock), antes de iniciar a súa carreira como cantante coa Charlie Davis Orchestra, con base en Indianapolis.[2] Gravou varios discos con Davis e tamén pola súa propia conta coa discográfica Vocalion Records a finais da década de 1920.
Powell marchou a Pittsburg, onde tivo un grande éxito local como mestre de cerimonias nos teatros Enright e Stanley.[2] En abril de 1930, Warner Bros. adquiriu Brunswick Records, nese momento propiedade de Vocalion. En Warner Bros. quedaron impresionados pola voz de Powell e pola súa gravidade na escena, polo que lle ofreceron un contrato cinematográfico en 1932. Debutou no cinema como cantante dunha banda en Blessed Event.[3] Continuou a interpretar o papel de mozo crooner en musicais como 42nd Street, Footlight Parade, Gold Diggers of 1933, Dames, Flirtation Walk e On the Avenue, traballando adoito con Ruby Keeler e Joan Blondell.
Powell desexaba sobre todo ampliar o seu repertorio, mais Warner Bros. impedíallo. Finalmente, xa na década de 1940, e aceptando que os seus días de mozo romántico xa quedaran atrás, fixo presión para interpretar o protagonista de Double Indemnity, aínda que perdeu fronte a Fred MacMurray.[4] O éxito de MacMurray, non obstante, aumentou a resolución de Powell de conseguir proxectos de maior envergadura, e en 1944 foi escollido para traballar na primeira parte dunha serie de filmes de cinema negro protagonizadas polo detective privado Philip Marlowe.[4] Este filme foi Murder, My Sweet, dirixido por Edward Dmytryk. Foi un grande éxito, e Powell conseguiu asentarse como actor dramático.
O ano seguinte, Dmytryk e Powell volveron reunirse para rodar Cornered, un apaixonante thriller que axudou a definir o estilo do xénero. Fíxose popular representando "tipos duros" en filmes como Johnny O'Clock e Cry Danger. Mesmo cando traballou con papeis máis lixeiros en filmes como The Reformer and the Redhead e Susan Slept Here, xa nunca volveu cantar no cinema.
Desde 1949 a 1953, Powell tivo un papel principal no programa radiofónico da NBC Richard Diamond, Private Detective. Tratábase dun programa semanal de trinta minutos de duración en que interpretaba un simpático detective privado dotado cun grande enxeño.
Na década de 1950, produciu e dirixiu varios filmes de serie B e foi un dos fundadores de Four Star Television,[1] actuando e supervisando diversos programas para esa compañía. O seu filme The Enemy Below (1957), baseado na novela de Denys Rayner, gañou o Óscar aos mellores efectos especiais.
Powell faleceu en West Los Angeles, California, en 1963 a causa dun linfoma, con 58 anos.[5] Foi un dos moitos membros da rodaxe do filme O conquistador (1956) que faleceron de cancro.[6] O conquistador filmouse en Utah, preto dun lugar no que se realizaron probas atómicas. Dick Powell foi incinerado e as súas cinzas depositadas no Columbarium of Honor no Forest Lawn Memorial Park de Glendale, California.
Remove ads
Vida persoal
Dick Powell estivo casado en tres ocasións:
- Con Mildred Maund, de 1925 a 1927.
- Coa actriz Joan Blondell. Casaron o 19 de setembro de 1936 e divorciáronse en 1944. Tiveron dous fillos, Ellen e Norman, este último adoptado do primeiro matrimonio de Joan.
- Coa actriz e cantante June Allyson. Casaron o 19 de agosto de 1945. O matrimonio durou ata o pasamento de Powell. Tiveron dous fillos, Pamela (adoptada) e Richard Powell, Jr.
Remove ads
Filmografía
Como actor
Como director
- Split Second (1953)
- O conquistador (1956)
- You Can't Run Away from It (1956)
- The Enemy Below (1957)
- The Hunters (1958)
Remove ads
Notas
Véxase tamén
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads