From Wikipedia, the free encyclopedia
A vinculina é unha proteína membrano-citoesquelética das células de mamíferos que se encontra nas placas de adhesión focal que está implicada na unión de moléculas de adhesión de tipo integrina ao citoesqueleto de actina. É unha proteína das varias proteínas citoesquelética asociadas coas unións célula-célula e célula-matriz extracelular que están implicadas na ancoraxe da actina F á membrana. Descubrírona independentemente Benny Geiger[1] e Keith Burridge.[2] A súa secuencia é un 20%-30% similar á da α-catenina, que tamén realiza unha función parecdia.
PDB 1qkr | |
Vinculina | |
Identificadores | |
Símbolo | VCL |
Símbolos alt. | CMD1W; CMH15; HEL114; MV; MVCL |
Entrez | 7414 |
OMIM | |
PDB | 1RKE, 1SYQ, 1TR2, 1YDI, 2GWW, 2HSQ, 2IBF, 3H2U, 3H2V, 3MYI, 3RF3, 3S90, 3TJ5, 3TJ6, 3VF0, 4DJ9, 4EHP 1RKC, 1RKE, 1SYQ, 1TR2, 1YDI, 2GWW, 2HSQ, 2IBF, 3H2U, 3H2V, 3MYI, 3RF3, 3S90, 3TJ5, 3TJ6, 3VF0, 4DJ9, 4EHP |
RefSeq | NP_003364 |
UniProt | P18206 |
Outros datos | |
Locus | Cr. 10 |
Ao unirse alternativamente á talina ou á α-actinina, a forma da vinculina cambia e, en consecuencia, as súas propiedades de unión tamén cambian. O xene da vinculina ten unha soa copia e parece non ter ningún xene moi emparentado no xenoma. Atopáronse moitos transcritos de splicing alternativo para este xene, pero a validez biolóxica dalgunhas variantes non foi determinada. A súa variante de empalme, a metavinculina (véxase máis abaixo) tamén necesita a presenza de vinculina para heterodimerizarse e funcionar de modo independente.
A vinculina é unha proteína citoesquelética de 117-kDa formada por 1066 aminoácidos. A proteína contén un dominio ácido N-terminal e un dominio básico C-terminal separados por un segmento medio rico en prolina. A vinculina consta dun dominio de cabeza globular que contén sitios de unión para a talina e a α-actinina e un sitio de fiosforilación de tirosina, mentres que a súa rexión da cola contén sitios de unión para a actina F, paxilina, e lípidos.[3]
Esencialmente, a porción da cabeza N-terminal de 835 aminoácidos está subdividida en catro dominios. Esta está unida coa porción C-terminal por unha rexión enlazadora (linker).
A proteína vinculina humana mostra unha identidade de secuencia maior do 95% coa vinculina de polo.[4]
A recente obtención da estrutura 3D desta proteína esclareceu en parte como esta proteína modela a súa forma para realizar variadas funcións. Por exemplo, a vinculina pode controlar a mobilidade celular simplemente alterando a súa forma de activa a inactiva. Cando está no seu estado inactivo, a conformación da vinculina caracterízase pola interacción entre a súa cabeza e os dominios de cola. E cando se transforma á súa forma activa, como ocorre cando a talina desencadea a unión, córtase a interacción intramolecular entre a cola e a cabeza. Noutras palabras, cando os sitios de unión á vinculina (VBS) da talina de hélices α se unen a unha estrutura de feixes helicoidais do dominio de cabeza da vinculina, iníciase a "conversión do feixe helicoidal", o que orixina a reorganización das hélices α (α1- α-4), o que dá,lugar a unha estrutura completamente nova de feixe de cinco hélices. Esta función tamén a realiza en células cancerosas, nas que regula o movemento e proliferación de ditas células a outras partes do corpo.
O movemento e dispersión das células ocorre por un proceso consistente na unión de receptores integrina da superficie celular a moléculas de adhesión da matriz extracelular. A vinculina está asociada con unións adherentes e adhesións focais, que son complexos que nuclean os filamentos de actina e establecen enlaces cruzados entre o medio externo, a membrana plasmática, e o citoesqueleto de actina.[5] O complexo nas adhesións focais consta de varias proteínas como a vinculina, α-actinina, paxilina, e talina, na cara intracelular da membrana plasmática.
Máis especificamente, a parte amino terminal da vinculina únese á talina, a cal, á súa vez, se une a β-integrinas, e a parte carboxilo terminal únese á actina, fosfolípidos, e homodímeros formadores de paxilina. A unión da vinculina á talina e actina está regulada por polifosfoinosítidos e é inhibida por fosfolípidos ácidos. O complexo serve despois para ancorar os filamentos de actina á membrana.[6]
A perda da vinculina afecta a diversas funcións celulares; altera a formación do complexo, e impide a adhesión celular e espallamento celular. A ausencia desta proteína causa un decrecemento na dispersión das células, acompañado da redución da formación de fibras de estrés, formación de poucas adhesións focais, e inhibición da extensión de lamelipodios.[3] Descubriuse que as células que son deficientes en vinculina teñen conos de crecemento que avanzan máis lentamente, e de filopodios e lamelipodios que son menos estables que nas células normais. Postulouse que a falta de vinculina pode diminuír a adhesión celular ao inhibir a ensamblaxe das adhesións focais e impedir a polimerización da actina. Por outra parte, a sobreexpresión da vinculina pode restaurar a adhesión e o espallamento celular ao promover o recrutamento de proteínas citoesqueléticas nos complexos de adhesión focal no sitio de unión de integrinas[6]. A capacidade da vinculina de interaccionar con integrinas do citoesqueleto nas adhesións focais parece ser fundamental para o control da mecánica do citoesqueleto, dispersión celular, e formación de lamelipodios. Así, a vinculina parece xogar un papel clave no control da forma baseado na súa capacidade de modular a estrutura e función das adhesións focais.
Encóntranse sitios de unión á vinculina (VBS) predominantemente na talina e nas moléculas similares á talina, o que permite que a vinculina se una á talina, estabilizando unións célula-matriz mediadas pola integrina. A talina, á súa vez, liga as integrinas ao citoesqueleto de actina. A secuencia consenso para o sitio de unión á vinculina é LxxAAxxVAxxVxxLIxxA, na que se predí unha estrutura secundaria de catro hélices anfipáticas. Os residuos hidrofóbicos que definen o sitio de unión á vinculina están "enmascarados" e enterrados no centro dunha serie de feixes helicoidais que constitúen o bastón da talina.[7]
No músculo liso e no esquelético (e probablemente en menor extensión no músculo cardíaco) no seu estado ben diferenciado (contráctil) coexprésase (xunto á vinculina normal) unha variante de splicing ou empalme que leva un exón extra na rexión codificante 3', polo que codifica unha isoforma máis longa chamada metavinculina (meta VCL) de ~150KD, que é unha proteína cuxa existencia se coñecía desde a década de 1980.[8] A tradución deste exón extra causa unha inserción de máis de 60 residuos rica en aminoácidos ácidos entre as hélices I e II no dominio de cola C-terminal. As mutacións na rexión de inserción correlaciónanse coa miocardiopatía dilatada idiopática hereditaria.[9]
A lonxitude da inserción na metavinculina é de 68 aminoácidos en mamíferos e de 79 en ras.[10] Comparáronse as secuencias de metavinculina de porco, humanos, polo e ra, e atopouse que a inserción constaba de dúas partes: a primeira parte é variable e a segunda está moi conservada evolutivamente.
Ambas as isoformas da vinculina colocalízanse nas estruturas musculares adhesivas, como as placas densas no músculo liso, discos intercalados nos cardiomiocitos, e costámeros no músculo esquelético.[11] O dominio de cola da metavinculina ten unha menor afinidade pola cabeza comparada coa da cola da vinculina. No caso da metavinculina, o desenrolamento do bucle en forquita C-terminal hidrofóbico do dominio da cola está afectado polas cargas negativas da inserción de 68 aminoácidos, polo que se require a isoforma regular da vinculina activada por fosfolípidos para activar completamente a molécula de metavinculina.
A vinculina interacciona con SORBS1,[12] CDH1[13][14] e a paxilina.[15][16][17]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.