O extremo N-terminal (tamén chamado amino terminal ou NH2-terminal) é o extremo dunha proteína ou cadea polipeptídica que leva un grupo amino libre, por onde se considera que empeza a proteína. O outro extremo leva un grupo carboxilo e denomínase extremo C-terminal. Por convención as secuencias de aminoácidos dos péptidos escríbense empezando polo extremo N-terminal, que se coloca á esquerda. Cando se produce a tradución de proteínas nos ribosomas a partir do ARNm, esta empeza a traducirse polo extremo N-terminal.
Todos os aminoácidos teñen un grupo amino e un grupo carboxilo. Os enlaces entre eles para formar unha cadea establécense entre o grupo amino dun deles e o carboxilo do seguinte, formándose un enlace peptídico. Na cadea polipeptídica os grupos amino e carboxilo non están libres, xa que están implicados nos enlaces, excepto os dous dos extremos; nun dos extremos hai un grupo amino libre (N-terminal) e no outro un grupo carboxilo libre (C-terminal).
As proteínas tradúcense desde o N-terminal ao C-terminal. Como o codón de inicio da síntese de proteínas codifica nos eucariotas a metionina, todas as súas proteínas comezan inicialmente por metionina, aínda que despois poden sufrir modificacións postraducionais que eliminan a metionina. Nas bacterias, mitocondrias e cloroplastos a tradución empeza por N-formilmetionina.
Secuencias de sinalización no extreno N-terminal
O extremo N-terminal é a primeira parte da proteína que asoma do ribosoma durante a tradución. Nese extremo pode haber secuencias de sinalización (péptido sinal), que funcionan como un "código postal intracelular" que destina a proteína a unha determinada parte da célula. Estas secuencias de sinalización son normalmente eliminadas despois por unha peptidase. O aminoácido N-terminal dunha proteína é un importante determinante da vida media que vai ter a proteína (a probabilidade de ser degradada), o cal está relacionado coa súa ubiquitinación e segue unha regra chamada regra do extremo N.
- Péptido sinal
- Artigo principal: Péptido sinal.
O péptido sinal N-terminal é recoñecido pola partícula de recoñecemento do sinal (SRP) [1] e como consecuencia a partícula queda destinada á vía secretora. Nos eucariotas, estas proteínas son sintetizadas no retículo endoplasmático rugoso. Nos procariotas, as proteínas son exportadas a través da membrana plasmática. Nos cloroplastos, hai secuencias de sinalización que destinan as proteínas ás membranas dos tilacoides.
- Péptido de destino mitocondrial
O péptido de destino mitocondrial N-terminal (mtTP) indica que a proteína debe ser levada ás mitocondrias.
- Péptido de destino cloroplástico
O péptido de destino cloroplástico N-terminal (cpTP) indica que a proteína debe ser importada ao cloroplasto.
Modificación do extremo N-terminal
Algunhas proteínas modifícanse postraducionalmente pola adición de áncoras de membrana que lle permiten á proteína asociarse coa membrana sen ter un dominio transmembrana propio. O extremo N-terminal (e tamén o C-terminal) dunha proteína pode ser modificado desta maneira.
- N-miristoilación
O N-terminal pode modificarse pola adición dunha áncora de miristoílo (ácido mirístico), o que se chama miristoilación. As proteínas que son modificadas deste modo conteñen un motivo de consenso no seu extremo N-terminal como sinal de modificación.[2]
- N-acilación
O extremo N-terminal pode tamén modificarse pola adición de áncoras de ácidos graxos para formar proteínas N-aciladas. A forma máis común desta modificación é a adición dun grupo palmitoíl (palmitoilación).
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
